Χριστούγεννα για ένα παιδί δεν σημαίνει μόνο διακοπές και δώρα. Σημαίνει ανεμελιά και κενό προγραμματισμού, κατάργηση των λέξεων «ρουτίνα» και «πρέπει», απελευθέρωση του «όσο θέλεις παίξε» και του «όταν νυστάξεις κοιμήσου». Όχι για λίγο, για πολύ. Όχι για «τόσο» αλλά για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Τι γίνεται ωστόσο όταν οι γιορτές τελειώσουν; Πώς πείθουμε ένα παιδί να παίξει λιγότερο και να κοιμηθεί νωρίτερα; Με υπομονή, με ψυχραιμία και κυρίως με κανέναν τόνο αγριάδας στη φωνή, λένε οι ειδικοί!
Κάθε ομαλή μετάβαση πραγματοποιείται όταν δίνουμε χρόνο στο παιδί για να μπει σε μια νέα κατάσταση. Κατά τη διάρκεια των διακοπών, τα ωράρια του ύπνου απορρυθμίζονται με αποτέλεσμα τα παιδιά να κοιμούνται πολύ αργότερα από το συνηθισμένο. Καλό είναι λοιπόν να έχουμε φροντίσει, λίγες μέρες πριν την έναρξη του σχολείου, το παιδί να πηγαίνει λίγο νωρίτερα για ύπνο ώστε να φθάσει στην επιθυμητή ώρα ύπνου όταν θα ξεκινήσουν ξανά τα σχολεία. Αν το παιδί δεν ανταποκριθεί σε αυτό μην απογοητευθείτε. Μέρα με τη μέρα, και βήμα βήμα, θα βρει τους ρυθμούς του. Τα παιδιά, στις διακοπές των Χριστουγέννων, όπως άλλωστε και σε κάθε «διακοπές» σπαταλούν κάποιο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους μπροστά σε κάποιον υπολογιστή. Γενικότερα, η τακτική «κόβω μαχαίρι» τις περισσότερες φορές βιώνεται παραβιαστικά καθώς καθένας μας έχει ανάγκη να του δίνεται χώρος και χρόνος προκειμένου να μεταβαίνει σε διαφορετικές καταστάσεις. Για αυτό φροντίστε όπως και στην περίπτωση του ύπνου να ακολουθήσετε την τακτική «βήμα βήμα» και «συν τω χρόνω». Μειώνετε δηλαδή καθημερινώς κι από λίγο τον χρόνο έκθεσης στον υπολογιστή μέχρι να φθάσετε στον χρόνο που επιθυμείτε να ασχολείται μαζί του το παιδί σας κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους.
Υπομονή και ψυχραιμία
Αυτές είναι οι δύο μαγικές λέξεις σε περίπτωση που το παιδί αρνείται πεισματικά και σθεναρά να μπει ξανά σε πρόγραμμα. Αφουγκραζόμαστε την δυσκολία του παιδιού μας και είμαστε ευέλικτοι καθώς κάθε παιδί δεν μπορεί να μπει στο πρόγραμμα που έχουμε εμείς προσχεδιάσει για εκείνο. Για αυτό βοηθάει να συμφωνήσουμε μαζί με το παιδί μας το πρόγραμμα που θα βοηθούσε κι εκείνο να προσαρμοστεί στην τρέχουσα πραγματικότητα. Ακούμε τις ανάγκες του βάζοντας κι εμείς τα όρια μας. Αν το παιδί μας δυσκολεύεται στην προσαρμογή, χρειάζεται να έχουμε κατανόηση κι υπομονή. Αν δούμε ότι επιμένει, τότε καλό είναι να προβληματιστούμε μήπως εμείς δεν εφαρμόζουμε κάτι σωστά ή είμαστε άκαμπτοι και το παιδί αντιδρά σε αυτή την ακαμψία μας. Αν το παιδί δεν έχει ακόμη προσαρμοστεί όπως θα θέλατε στο πρόγραμμα του, μην απογοητεύεστε. Αυτό θα γίνει στην πράξη μέσα από τα γεγονότα μέρα με τη μέρα. Μπαίνοντας στη νέα καθημερινότητα, με τα μαθήματα , τους φίλους και τις δραστηριότητες το πρόγραμμα και η καθημερινότητα του παιδιού θα αλλάξουν σχεδόν «μαγικά». Κι ακόμη κι αν το παιδί σας δυσκολευτεί περισσότερο από τα άλλα, να ξέρετε ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα προσαρμοστεί.
Όχι φωνές, όχι τιμωρία
Με τις φωνές και την τιμωρία πετυχαίνουμε περισσότερη αντίδραση εκ μέρους του παιδιού, φθίνουσα ποιότητα στη συναισθηματική μας επικοινωνία και μικρότερο βαθμό εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Οι σταθερές αλλαγές έρχονται πάντα με ηρεμία και ψυχραιμία, φέρνοντας παραδείγματα προηγούμενων ετών ή επικαλούμενοι φίλους του παιδιού μας που τηρούν το ίδιο πρόγραμμα με εκείνο. Καλό είναι επίσης να συζητήσετε τους στόχους για τη χρονιά που μόλις μπήκε μιας και στα παιδιά αρέσουν πάντα τα όνειρα.
[penci_related_posts title=”ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:” number=”8″ style=”grid” align=”none” displayby=”cat” orderby=”random”]