Όταν μελαγχολείτε να λέτε τα τούτα δυο τροπάρια της Παναγίας μας
1ο «Μακαρίζομεν σὲ πᾶσαι αἱ γενεαί, Θεοτόκε.. Παρθένε· ἐν Σοί γὰρ ὁ ἀχώρητος Χριστὸς ὁ Θεὸς Ἡμῶν χωρηθῆναι ηὐδόκησε. Μακάριοι ἐσμέν καὶ ἡμεῖς προστασίαν Σὲ ἔχοντες· ἡμέρας γὰρ καὶ νυκτὸς πρεσβεύεις ὑπὲρ ἠμῶν καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας ταῖς Σαῖς ἱκεσίαις κρατύνονται διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν Σοί· Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ».
–
2ο «Σὲ τὸ ἀπόρθητον τεῖχος, τὸ τῆς σωτηρίας ὀχύρωμα, Θεοτόκε Παρθένε, ἱκετεύομεν. Τὰς τῶν ἐναντίων βουλάς διασκέδασον, τοῦ λαοῦ Σου τὴν λύπην εἰς χαρὰν μετάβαλε· ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε· ὅτι Σὺ εἶ, Θεοτόκε, ἡ ἐλπὶς Ἡμῶν».
(Από τό Βιβλίο: Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται.
Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) “Οἱ ἀναμμένες λαμπάδες μας, τα κεριά εἶναι σημεῖο τῆς θείας λαμπρότητας Αὐτοῦ πού ἔρχεται γιά νά διαλύσει τό πυκνό σκοτάδι τοῦ κακοῦ καί νά κάνει ὁλόκληρο τό σύμπαν φωτεινό μέ τήν αἴγλη τοῦ αἰωνίου φωτός Του. Οἱ λαμπάδες μας ἀκόμη δείχνουν πόσο φωτεινές οἱ ψυχές μας θά πρέπει νά εἶναι ὅταν συναντοῦμε τό Χριστό. Τό φῶς ἔχει ἔρθει καί ἔλαμψε στόν κόσμο πού ἦταν βυθισμένος στό σκοτάδι. Ἡ Ἀνατολή ἐξ ὕψους μᾶς ἐπισκέφθηκε κι ἔφερε τό φῶς σ’ αὐτούς πού κείτονταν στό σκότος.
Ἄς φωτισθοῦμε ὅλοι μας, ἀδελφοί μου, κι ἄς λαμπρυνθοῦμε ἀπό αὐτό τό φῶς. Ὅλοι μας ἄς πάρουμε μέρος στή λαμπρότητά του, καί νά γεμίσουμε μ’ αὐτό ὥστε κανείς νά μή μείνει στό σκοτάδι” (Ἁγ. Σωφρονίου Ἱεροσολύμων (+11 Μαρτ.), Λόγος στήν Ὑπαπαντή) ” Αντίο θλίψη,μπορείς να πηγαίνεις…! Αρκετά κράτησε η επίσκεψη σου. Έχω σκοπό να ζήσω με την χαρά από δω και πέρα…. Και αυτή η χαρά βρίσκεται στα υπέροχα μάτια αυτής της Μάνας.. Αρκετά μας πλάκωσε το πάπλωμα της μιζέριας και της λύπης…. Φτάνει κυρία Θλίψη…
–
Σήκω και φύγε και πήγαινε στις πέτρες και στα βράχια… Εκεί χτύπα τις γροθιές σου και μάτωσε τες. Εγώ πιστεύω και λατρεύω αυτό το όμορφο πρόσωπο της Παναγιάς μας Κανείς δεν πόνεσε περισσότερο από εκείνη και καμμιά καρδιά δε μάτωσε περισσότερο από την δική της. Και όμως πάντα πρόθυμη τρέχει να μας παρηγορήσει…
Τρέχει να μας πιάσει από το χέρι και να μας πει: -Μην κλαίτε παιδιά μου… Εγώ πόνεσα περισσότερο από εσάς ,μάτωσα,σκίστηκε η καρδιά μου στα δύο… Και όμως άντεξα…. Πύρινες φλόγες έμοιαζαν τα δάκρυα μου και έκαιγαν τα σωθικά μου καθώς ανέβαιναν για να κυλήσουν από τα μάτια μου… Και όμως άντεξα…” -” Και εμείς θα αντέξουμε Γλυκιά μας Παναγιά, γιατί σε λατρεύουμε και ,σ αγαπάμε.”
Βοήθειά μας! (π. Νικόλαος Αμαραντίδης) Φωτογραφία Κωνσταντινούπολη. Δέος μπροστά στην Αγιογραφία (Ψηφιδωτό) της Μονής της Χώρας όπου δείχνει την Παναγία Βρεφοκρατούσα σε όρθια θέση.
–
