Το δίχρονο κοριτσάκι μου πέθανε με φρικτό θάνατο και αυτό με στοιχειώνει
23 Οκτωβρίου του 2007… Η ημέρα που η ζωή μου άλλαξε… Η ημέρα που η οικογένειά μου καταστράφηκε.
–
Ήταν νωρίς το μεσημέρι και ήμουν στη δουλειά. Με το σύζυγό μου εργαζόμασταν στο ίδιο κτίριο, στην ίδια εταιρεία. Θυμάμαι ένα συνάδελφό μου να έρχεται τρέχοντας στο γραφείο μου και να μου λέει ότι κάτι σοβαρό συνέβη και ότι έπρεπε να πάω σπίτι.
Ξαφνιάστηκα αλλά το μυαλό μου δεν πήγε στο χειρότερο δυνατό σενάριο. Κατάλαβα πως κάτι κακό είχε γίνει αλλά δεν ήξερα πόσο κακό ήταν αυτό το κάτι που είχε γίνει. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και παρόλο που μέναμε λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη. Σε όλη τη διαδρομή προσευχόμασταν όλα να πάνε καλά. Το μόνο που γνωρίζαμε ήταν ότι η κόρη μας είχε χτυπήσει.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι η σκηνή που αντικρίσαμε ήταν σαν αυτή που βλέπουμε στις ταινίες: αστυνομίες, περιπολικά, πυροσβέστες, ασθενοφόρα… Μόλις κατέβηκα από το αμάξι είδα το φορείο να μπαίνει στο ασθενοφόρο και εκείνο να φεύγει τρέχοντας με τη σειρήνα να ουρλιάζει. Έτρεξα να το ακολουθήσω αλλά ένας αστυνομικός με κράτησε. Το ασθενοφόρο σταμάτησε αλλά δεν με άφησαν να μπω μέσα. Μπήκα σπίτι ψάχνοντας τη babysitter – που είναι συγγενικό μας πρόσωπο – και τον 4χρονο γιο μου ουρλιάζοντας σαν υστερική. Ο μεγαλύτερος γιος μας 11 ετών ήταν στο σχολείο.
Όταν η babysitter πήγε να ξυπνήσει την κόρη μου, τη βρήκε αναίσθητη στο πάτωμα κάτω από τη ραφιέρα που είχε πέσει πάνω της. Μάλλον προσπάθησε να πάρει το νερό της που η babysitter κατά λάθος είχε αφήσει σε ένα πιο ψηλό ράφι και δεν το έφτανε και σκαρφάλωσε. Η babysitter σήκωσε το έπιπλο και απελευθέρωσε το μικρό κορμάκι της κόρης μου, της οποίας το πρόσωπο είχε μελανιάσει. Λίγο μετά το χρώμα της επανήλθε. Πίστεψε πως όλα θα πάνε καλά και ότι υπήρχε ελπίδα. Της έδωσε τις πρώτες βοήθειες και πήρε αμέσως τηλέφωνο το 166. Αυτό που βίωσε εκείνη την ημέρα και αυτό που είδε άλλαξε τη ζωή της για πάντα – και τη δική μας.
–
Μπαίνοντας στο σπίτι με το σύζυγό μου συνειδητοποιήσαμε αμέσως τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η αστυνομία μας ρωτούσε απλά πράγματα: «Ποιο ήταν το όνομα της κόρης σας; Ποια η ηλικία της;», αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε ούτε σε αυτά. Δεν ήξερα ότι η κόρη μου είχε πεθάνει ούτε ήμασταν σε θέση να καταλάβουμε αυτό το «ήταν» των αστυνομικών.
Στο νοσοκομείο μας πήγε ένα περιπολικό. Καθόμασταν στα πίσω καθίσματα σαν να ήμασταν εγκληματίες. Σε όλη τη διαδρομή παίρναμε τηλέφωνο τους δικούς μας ανθρώπους και τους ζητούσαμε να προσευχηθούν για το παιδί μας, να είναι καλά, να είναι ζωντανό.
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο υποσυνείδητα ξέραμε ότι τα νέα δεν ήταν καλά. Μία νοσηλεύτρια μας οδήγησε κατά μήκος ενός μεγάλου διαδρόμου και μας έβαλε να καθίσουμε σε ένα δωματιάκι δίπλα στην εντατική. Πριν από εμάς είχαν ήδη φτάσει κάποιοι στενοί μας φίλοι οπότε δεν ήμασταν μόνοι. Στο δωματιάκι μπήκε ένας γιατρός, ο οποίος ήρθε δίπλα μας, γονάτισε, μας έπιασε τα χέρια και μας είπε: «Λυπάμαι πολύ αλλά η κόρη σας πέθανε. Κάναμε ό, τι μπορούσαμε για εκείνη. Την ετοιμάζουμε για να μπορέσετε να τη δείτε. Θα έρθω να σας πάρω μόλις θα είστε έτοιμοι».
Σκοτοδίνη. Αυτό ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Πώς μπόρεσε να συμβεί κάτι τέτοιο; Όχι, δεν μπορούσε. Όχι σε εμάς, στην οικογένειά μας. Είμαστε καλοί γονείς, καλοί άνθρωποι και τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν σε καλούς γονείς, σωστά;
Λάθος.
Σε όλη μου τη ζωή μόνο ένα άτομο είχα δει νεκρό και τώρα θα έβλεπα και την κόρη μου. Δεν ήθελα να την αφήσω να φύγει. Δεν φαινόταν χτυπημένη. Δεν είχε κανέναν εμφανή τραυματισμό πάνω της. Κανένα μώλωπα, καμία πληγή. Πέθανε από ασφυξία και όπως μας είπαν πέθανε αμέσως χωρίς να πονέσει. Εκείνη δεν πόνεσε αλλά εμείς θα πονούσαμε για πάντα από σήμερα και για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Δεν θυμάμαι για πότε οι αστυνομικοί με χώρισαν από το σύζυγό μου για να μας κάνουν τις καθιερωμένες ερωτήσεις. Ξέρω ότι αυτό είναι το πρωτόκολλο αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ακόμα χειρότερα. Όσο οι αστυνομικοί μας ρωτούσαν, μία άλλη μονάδα βρισκόταν στο σπίτι μας και έκανε έρευνα. Έριξαν τη ραφιέρα δεκάδες φορές κάτω και τη σήκωσαν προσπαθώντας να καταλάβουν αν η δύναμή της ήταν αρκετή για να σκοτώσει ένα παιδί. Κανείς δεν άκουσε στο σπίτι τι συνέβη γιατί η ραφιέρα έπεσε πάνω στην κόρη μου και δεν έκανε θόρυβο, σαν να λέμε ότι το κορμάκι της απορρόφησε όλους τους κραδασμούς και το θόρυβο. Ήρθε η αστυνομία, ήρθε η Πρόνοια, ήρθε η Εισαγγελία, ήρθαν, ήρθαν, ήρθαν…
Μόλις φτάσαμε στο σπίτι εκείνο το βράδυ έπρεπε να εξηγήσω στους γιους μου τι είχε συμβεί και να τους πω ότι η αδερφή τους είχε πεθάνει και ότι ήταν στον παράδεισο. Οι επόμενοι μήνες θα ήταν δύσκολοι. Έπρεπε να βοηθήσουμε εμείς εκείνους και εκείνοι εμάς, να ξεπεράσουμε τον πόνο μας και να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας όπως την ξέραμε. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε στους ρυθμούς μας και να περιηγηθούμε ο ένας κρατώντας το χέρι του άλλου στο ταξίδι αυτό που λεγόταν πένθος.
Λίγο αφού επιστρέψαμε σπίτι μας εκείνο το βράδυ δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα από τον Εθνικό Σύλλογο Μεταμόσχευσης. Ζήτησαν τα όργανα της κόρης μας και εμείς είπαμε αμέσως ναι. Αυτό έπρεπε να κάνουμε και αυτό πρέπει να κάνει ο καθένας που χάνει κάποιον δικό του. Γιατί όταν φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή να μη βοηθάμε να σωθεί μία άλλη ζωή; Με τις βαλβίδες που πήραν από την καρδούλα της σώθηκαν δύο παιδάκια και πόσα ακόμα σώθηκαν από τα άλλα της όργανα. Αυτή μας η κίνηση να δωρίσουμε δηλαδή τα όργανα της αποτέλεσε το πιο κρίσιμο μέρος της θεραπείας μας.
Η κόρη μου ήταν μόλις δύο ετών όταν έφυγε από τη ζωή και δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα για να τη σώσουμε. Πέθανε εξαιτίας ενός τραγικού ατυχήματος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Την επόμενη μέρα κιόλας καλέσαμε ένα μαραγκό, ο οποίος μας βοήθησε να βάλουμε ειδικούς ιμάντες σε κάθε έπιπλο για να τα δέσουμε στους τοίχους. Στη σελίδα που δημιουργήσαμε στο internet και δώσαμε το όνομα της κόρης μας δίνουμε στους γονείς συμβουλές για το πώς μπορεί να γίνει το σπίτι τους ακόμα πιο ασφαλές και δίνουμε μεγάλη έμφαση στην ασφάλεια σχετικά με τα έπιπλα. Δημοσιοποιήσαμε την ιστορία μας με σκοπό να ενημερώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, αλλά τίποτα δεν είναι αρκετό. Παρά την ενημέρωση, παρά τις συμβουλές, παρά τις χιλιάδες ευρώ που έχουμε ξοδέψει για να αγοράσουμε ιμάντες, τους οποίους δωρίσαμε σε διάφορες οικογένειες δεν έχει σημειωθεί πρόοδος. Τα στατιστικά παραμένουν απογοητευτικά. Καθημερινά πεθαίνουν εκατοντάδες παιδιά στον κόσμο από ατυχήματα όπως αυτό που συνέβη στην κόρη μου.
Ζω για την ημέρα εκείνη που θα δω τα ποσοστά θανάτων να μειώνονται. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να προλάβω τέτοιου είδους ατυχήματα είναι να συνεχίσω να λέω την ιστορία της κόρης μου και να συμβουλεύω τους νέους γονείς για να μη συμβεί και σε εκείνους αυτό που συνέβη σε εμάς.
-: - – -
