13 Απρίλη στα Τέμπη
Ήταν Κυριακή απόγευμα, ετοιμαζόμουν να βγω για καφέ. Μόλις είχα τελειώσει το διάβασμα και είχα ανάγκη να ξεσκάσω λίγο. Τρίτη Λυκείου, στόχος μου μία δύσκολη σχολή. Πολλές ώρες φροντιστήριο, πολλές ώρες επαναλήψεις στο σπίτι. Σε λίγες μέρες θα ήταν η πενταήμερη του σχολείου μου στο Ρόδο. Είχα συμφωνήσει με τους δικούς μου πως θα πήγαινα μιας και ήταν η τελευταία ευκαρία να βρεθούμε όλοι μαζί σε εκδρομή με τους συμμαθητές μου που ήμασταν μαζί από την Πρώτη Γυμνασίου. Για να γίνει αυτό όμως έπρεπε να καλύψω πολλή ύλη πριν και ασφαλώς μετά.
Λίγο πριν ανοίξω την εξώπορτα για να φύγω, άκουσα τις κραυγές της μάνας μου. ‘Παναγία μου!! Τα παιδιά!!’ Έτρεξα να δω τι συμβαίνει. Είχε έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Σε όλα τα κανάλια η ίδια είδηση… Το ατύχημα στα Τέμπη. Εικόνες από το ατύχημα, παιδιά σε φορεία, παιδιά νεκρά… Οι γονείς μου σε κατάσταση σοκ. Όχι δεν είχαμε συγγενή στο πούλμαν. Δεν είχε σημασία. Όπως όλοι η Ελλάδα τότε, έτσι και μεις ταραχτήκαμε και πενθήσαμε. Ήταν συγκλονιστικό.
Το ίδιο βράδυ μου είπε η μάνα μου “Ξέχνα την πενταήμερη. Δεν θα πας πουθενά!”. Τρελάθηκα. Προσπαθούσα να της εξηγήσω, ήταν ανένδοτη. Ο πατέρας μου μου έκανε νόημα να μην επιμείνω και πως θα της μιλούσε ο ίδιος και θα της εξηγούσε πως επειδή έτυχε αυτό, δεν είναι λόγος να μην πάω εγώ εκδρομή. Ήταν απλά ένα ατύχημα. Τελικά, δεν χρειάστηκε να διαφωνήσω κι άλλο με τη μαμά μου. Την επόμενη μέρα μας ανακοινώθηκε από το σχολείο πως ακυρώνονται όλες οι εκδρομές. Το δεχτήκαμε με ανακούφιση ήταν η αλήθεια. Οι μισοί είχαν ήδη αποφασίσει να μην πάνε, για τους άλλους μισούς είχαν αποφασίσει οι γονείς τους.
Πέρασαν τα χρόνια, κάθε φορά που περνάμε από τα Τέμπη θυμόμαστε τα παιδιά. Κάθε φορά συζητάμε τι έγινε, διαφορετικοί άνθρωποι, άλλες παρέες – πάντα η ίδια συζήτηση… Η μέγιστη τραγωδία!
Και εγώ, δεν είμαι 17 χρονών πια. Έχω γίνει η ίδια μητέρα. Με παιδιά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Πολύ συχνά πάνε εκδρομές με το σχολείο τους. Τα αφήνω. Η καρδιά μου το ξέρει. Συχνά προθυμοποιούμαι να συνοδεύσω. Να είμαι εκεί. Μαζί τους. Γιατί αν γίνει κάτι, εκεί θα σταματήσει και η δική μου η καρδιά. Η μητέρα μου ακόμα, συχνά μου λέει “ε, δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουν και σε όλες τις εκδρομές! Ας χάσουν και καμία” . Μα, δεν την κοροϊδεύω πια που φοβάται.
Τα παιδιά δε μπορείς να τα βάλεις σε γυάλα. Και εκδρομές θα πάνε, και βόλτες και αργότερα διακοπές. Θα τους δώσεις χαρτζιλίκι, θα τους πεις να φοράνε ζακέτα στο κρύο και καπέλο στον ήλιο και θα τα αποχαιρετήσεις. Και μέσα σου θα προσευχηθείς να επιστρέψουν σώα. Τίποτα άλλο δε μπορείς να κάνεις.
Ήμουν σχεδόν παιδί όταν έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη. Είμαι πλέον μητέρα. Και συχνά θυμάμαι, εκείνο το παιδί που πήρε από το κινητό του τηλέφωνο τη μάνα του και είπε να ανάψει θερμοσίφωνο για να κάνει μπάνιο όταν φτάσει σπίτι. Καλή μου γυναίκα, όπου είσαι – καλή σου ώρα. Τα 15 χρόνια που πέρασαν σίγουρα δεν απάλυναν τον πόνο όλων σας. Πενθούμε ακόμα μαζί σας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Καλή δύναμη σε όλους και μια ευχή, μια προσευχή.
Πάντα να επιστρέφουν σώα τα παιδιά μας. Και ας ανησυχούμε εμείς. Πάντα θα θυμόμαστε. Μα δεν θα τα κρατάμε πίσω.
Σοφία Α.
- : thebluez.gr