Στα 84 της χρόνια μπαίνει σε λίγες μέρες η ηρωίδα μάνα και γιαγιά Σοφία Κουτσελάκη, από την Ιεράπετρα Κρήτης, που αποφάσισε σε αυτή την ηλικία, να επιστρέψει στα χωράφια και να απασχοληθεί ως “εργάτρια γης” στις καλλιέργειες θερμοκηπιακής ντομάτας, βοηθώντας τον γιο της, σε μια περίοδο που οι εργάτες γης είναι δυσεύρετοι και εάν βρεθεί κάποιος το πιθανότερο είναι να μη γνωρίζει τα μυστικά και τον τρόπο της καλλιέργειας.

Η 84χρονη Σοφία Κουτσελάκη με τον σύζυγο της Γιάννη έχουν εργαστεί πολύ σκληρά στη ζωή τους για να βοηθήσουν τα τρία τους παιδιά. Ξενιτεύτηκαν και δούλεψαν οκτώ χρόνια στην Αυστραλία και επέστρεψαν για να εργαστούν στην Ιεράπετρα, εκείνη σαν μοδίστρα και ο σύζυγος της στην οικοδομή. Μετά από κάποια χρόνια αποφάσισαν να κατασκευάσουν θερμοκήπια κι έτσι μπήκαν στην παραγωγή των πρώιμων κηπευτικών μέχρι τη συνταξιοδότηση τους, οπότε τις καλλιέργειες συνέχισε ο 43χρονος σήμερα γιος τους Αντώνης Κουτσελάκης.

Η Σοφία Κουτσελάκη με τρία παιδιά, τρία εγγόνια κι ένα δισέγγονο, περιμένει σε λίγο να υποδεχτεί το τέταρτο εγγόνι της κι αυτό τη γεμίζει χαρά, δύναμη και όρεξη για προσφορά.

«Δουλεύω ακόμα και τώρα που μπαίνω στα 84 μου χρόνια στο θερμοκήπιο του γιου μου, γιατί δεν βρίσκουμε εργάτες κι αν βρούμε που και που κάποιον το μεροκάματο που μας ζητά είναι πολύ υψηλό και η δουλειά που προσφέρει χωρίς εξειδίκευση είναι η μισή από τη δουλειά που κάνω εγώ ακόμη και σε αυτή την ηλικία. Δεν κάνουν οι ξένοι εργάτες τη δουλειά που θέλουμε εμείς στην καλλιέργεια της ντομάτας που είναι πάρα πολύ λεπτή και δύσκολη. Για το λόγο αυτό νιώθω υποχρεωμένη να έρχομαι στο θερμοκήπιο κάθε πρωί να βοηθώ το παιδί μου γιατί αυτή τη δουλειά την ξέρω και την έχω κάνει 44 ολόκληρα χρόνια.

Αυτή η δουλειά δε μου φαίνεται δύσκολή ακόμη και τώρα γιατί την έχω συνηθίσει αφού δουλεύω στο θερμοκήπιο από τα 40 μου χρόνια. Η δουλειά για εμένα είναι ευχάριστη όταν ο καιρός είναι καλός αλλά είναι λίγο κουραστική. Πονούνε τα χέρια, τα πόδια και η μέση. Αλλά τι να κάνουμε αφού πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας», δηλώνει η ηρωίδα μάνα που δεν της αρέσει να περνά τη μέρα της με τις φίλες της πίνοντας καφεδάκι αλλά προσφέροντας έργο και βοήθεια στα παιδιά της.

Την στενοχωρεί όμως το γεγονός, ότι η δουλειά στο θερμοκήπιο παράγοντας πρώιμα κηπευτικά δεν αποδίδει την πρόσοδο που απέδιδε, πριν πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσε να αναπτύσσεται ο κλάδος των θερμοκηπιακών καλλιεργειών στην Ιεράπετρα.

«Τα τελευταία χρόνια οι θερμοκηπιακές καλλιέργειες δεν αφήνουν καλό μεροκάματο στους παραγωγούς, επειδή το εργατικό κόστος, η ενέργεια, τα αγροτικά εφόδια και γενικά το κόστος παραγωγής έχει εκτοξευτεί στα ύψη. Για να πάει καλά και να έχει κέρδος ένας παραγωγός, θα πρέπει να έχει φτηνά εργατικά και εφόδια αλλά και καλές τιμές. Τα τρία τελευταία χρόνια η ζωή έχει ακριβύνει πάρα πολύ και οι καλλιέργειες έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος, ενώ οι τιμές παραγωγού βρίσκονται στα ίδια επίπεδα. Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι εμείς οι ηλικιωμένοι να βοηθούμε τα παιδιά μας.

Εκτός από την 92χρονη (σήμερα) Δέσποινα Ασβεστά που συνεχίζει να βοηθά τα παιδιά και τα εγγόνια της στην καλλιέργεια της καυτερής πιπεριάς, δε γνωρίζω στην περιοχή μας κάποια άλλη σε τέτοια μεγάλη ηλικία να δουλεύει ακόμη όπως δουλεύουμε εμείς.
Ζητώ από την κυβέρνηση να μας εξασφαλίσει καλά και φτηνά εργατικά χέρια, που να ξέρουν να εργάζονται και να μην κοροϊδεύουν τον κόσμο και επίσης να πάρει μέτρα ώστε να μειωθεί όσο γίνεται το κόστος των αγροτικών εφοδίων.

Συμβουλεύω τους νέους να πάνε να τελειώσουν μια καλή σχολή, για να μπούνε στο δημόσιο παρά να δουλεύουν στα θερμοκήπια, όπου η δουλειά είναι πολύ σκληρή και δύσκολη», μας λέει η 84χρονη Σοφία Κουτσελάκη.

Αντί να απολαμβάνουν τη σύνταξή τους τρέχουν στα θερμοκήπια!

Δέκα χρόνια συμπληρώνει φέτος στην παραγωγή κηπευτικών ο 43χρονος Αντώνης Κουτσελάκης, που καλλιεργεί 3 στρέμματα ντομάτας στην Γρα Λυγιά της Ιεράπετρας. «Καλλιεργώ τρία στρέμματα ντομάτα με έναν μόνο εργάτη… τη μητέρα μου, που έρχεται και με βοηθά κάθε μέρα στο καθάρισμα των φύλλων και στη συγκομιδή, με ότι δυνάμεις έχει ακόμη. Εκτός από το ότι δε βρίσκουμε εργατικά χέρια, οι ξένοι δεν κάνουν τη δουλειά όπως εμείς τη θέλουμε. Έρχονται ανειδίκευτοι εργάτες από τρίτες χώρες, που δεν γνωρίζουν την καλλιέργεια. Εμείς δεν έχουμε πια την υπομονή και το χρόνο να κάτσουμε να τους μάθουμε.

Η μαμά ξυπνά κάθε πρωί και έρχεται μαζί μου στο θερμοκήπιο. Της αρέσει να ξεφεύγει από την πόλη, να εργάζεται μαζί μας, γιατί νιώθει ικανοποίηση αφού προσφέρει ακόμα και τώρα στα παιδιά της.