Είχα έναν φίλο που πέθανε η μάνα του απότομα, από καρδιά…

Είχα έναν φίλο

που πέθανε η μάνα του απότομα, από καρδιά.

Ήταν περίεργο παιδί και δεν έκλαψε καθόλου,

ούτε με το πρώτο σοκ

ούτε μετά – στις εκκλησίες και στους τάφους.

Ήταν κλειστός σαν πέτρα,

γιατί την αγαπούσε πολύ.

–

Το βράδυ

που έφυγαν οι επισκέπτες από το σπίτι

(σχεδόν τους έδιωξε),

εξαντλημένος άνοιξε το ψυγείο.

Σε ένα τάπερ βρήκε γεμιστά.

Τα είχε μαγειρέψει η μάνα του

μια μέρα πριν πεθάνει.

Έκατσε στο τραπέζι, μόνος, και άρχισε να τρώει.

–

Ένιωσε κάτι υπόκωφο να του χτυπάει τα σωθικά:

η οικειότητα αυτής της γεύσης.

Το ρύζι, η ντομάτα,

το συγκεκριμένο λάδι, ο συγκεκριμένος άνηθος,

αυτό το μείγμα

που ανήκε αποκλειστικά στη μάνα του.

Τότε μόνο τον πήραν τα κλάματα.

Έκλαιγε κι έτρωγε, σιγά – σιγά,

για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γεμιστά του.

Μέχρι που τέλειωσαν.

……………………………………………………………

Απόσπασμα

από το βιβλίο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου,

”Ας φυσά τώρα”