–
Ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή είναι η μεγαλύτερη αναμφίβολα χαρά για εκείνους που τον περιμένουν και η μεγαλύτερη ελπίδα αυτού του κόσμου. Κάποια παιδιά όμως δίνουν από την πρώτη στιγμή μάχη για τον ερχομό αυτό και την επιβίωσή τους. Μάχη με τον χρόνο και τις αντοχές τους.
Είναι τα παιδιά που γεννιούνται πρόωρα, μωράκια πολύ μικρά, μερικά ακόμη και μικρότερα του κιλού, που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή, μέσα στις θερμοκοιτίδες με αναπνευστήρες, για εβδομάδες ή και μήνες. H ιστορία του Αρίωνα που διηγήθηκε η ίδια η μαμά του είναι ένα παράδειγμα δύναμης και θέλησης να ζήσει αυτό το υπέροχο μωράκι.
«Έχω τον Αρίωνα δίπλα μου και θηλάζει ξαπλωμένος με το ένα του χεράκι μπροστά στο πρόσωπο, τον νιώθω, τον παρατηρώ και σκέφτομαι. Προσπαθώ να θυμηθώ, όσα κακά και αναπάντεχα μας έτυχαν και μου είναι δύσκολο. Γιατί με πλημμυρίζει τόση αγάπη που μόνο από αυτήν είναι γεμάτη.
Θυμάμαι λοιπόν, τη γυναικολόγο μου να μου ανακοινώνει, ότι πρέπει να φτιάξω βαλίτσα και να πάω στο Μακάρειο. «Μόνο Μακαρειο» θυμάμαι να μου λέει χαρακτηριστικά. «Και θα μείνω πόσο;» τη ρώτησα.
–
«Θα μείνεις μέχρι»… Τώρα ξέρω μέσα της σκεφτόταν, μακάρι να μείνεις καιρό. Ξέρω μου λέει σκέφτεσαι την Ανδρεάνα. Την σκέφτομαι, μόνο αυτήν σκέφτομαι της είπα, δεν την άφησα ποτέ βράδυ να κοιμηθεί χωρίς εμένα. Ευτυχώς τα έφερε ο Θεός και δεν θηλάζει πια για ύπνο. Αλλά πώς; Πώς θα την αφήσω μήνες, αν χρειαστεί;
Θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι, η μάνα μου να με ρωτά και να μην μπορώ να απαντήσω, να της λέω δεν είναι καλά τα πράγματα, να μιλάω στην Ανδρεάνα, να της εξηγώ, ότι η μαμά θα φύγει και θα κοιμάσαι με τον μπαμπά ή τη γιαγιά. Θα λείψω για μέρες και θα σε παίρνω τηλέφωνο και βιντεοκλήσεις και θα σε βλέπω. Όποτε θέλεις θα με παίρνεις.
Έφτιαξα βαλίτσες και κάθισα αγκαλιά μαζί της. Μόνες μας για κάμποση ώρα, πρώτη φορά τόσο. Σκεφτόμουν ξέρει… Ένιωθα ότι η καρδιά μου ράγισε. Σκεφτόμουν πόσο κακό θα της κάνω Θεέ μου. Από την άλλη σκεφτόμουν, αν θα επιστρέψω χωρίς κοιλιά και χωρίς μωρό.
10 η ώρα το βράδυ με αφήνει ο Αντρέας στην πόρτα του Μακάρειου, είχαν ειδοποιηθεί από την γυναικολόγο μου, σε όλη την διαδρομή κρατούσαμε χέρι δεν είπαμε λέξη.
Η εξέταση: Έχεις αρκετά νερά μου λέει, με ρωτούσε απαντούσα δεν θυμάμαι τίποτα, κατάλαβα από το ύφος του, μου λέει θα αρχίσουμε κάποιες ενέσεις για τους πνεύμονες του μωρού, του λεω θα αντέξει να τις βάλουμε; Ίσως…
Τελειώνουν οι ενέσεις και άρχισαν οι πόνοι . Στις 16/2 μπήκα στις 19/2 γεννήθηκε με καισαρική, ολική νάρκωση στις 2.22 ξημερώματα, δεν τον είδα παρά μόνο μετά από 2 ημέρες. Με το που ξύπνησα ρώτησα αν ζει, μετά ρώτησα αν χρειάστηκε κάποια παρέμβαση, σκέφτηκα αν χρειάστηκε ανάνηψη τότε οι ελπίδες μου λιγοστεύουν να τα καταφέρει.
Ένα ποίημα κάθε φορά στην ενημέρωση, πολύ μικρό, σταθερό, μπορεί να μην ακούει να έχει θέματα με την όραση μπορεί να μην περπατήσει να μην μιλήσει, να έχει στην καλύτερη περίπτωση μαθησιακές. Κάθε φορά είναι σταθερό, είναι πολύ μικρό, υπομονή.
–
Περίμεναμε…
Περίμεναμε…
Ένας αγώνας να αρχίσω να αντλώ γάλα, καμία βοήθεια καμία σημασία, δεν πίνει ακόμα γάλα το μωράκι σου, μην αγχώνεσαι, όταν έρθει η ώρα θα αρχίσεις. Με τόσο πείσμα πάνω κάτω στον διάδρομο να αντλώ γάλα παρά τις συστάσεις τους για το αντίθετο. Η συνέχεια γνωστή. Λεμεσό Λευκωσία, αποστολές με κούριερ καθημερινά 2 φορές για να έχουν πάντα γάλα εφόσον 24 ωρες τα αφήνουν.
Όμως είχα επιστρέψει σπίτι και η κόρη μου μου έδινε δύναμη. Δίπλα μου το θήλαστρο, περιορισμένη για να κρατηθεί το πρωτόκολλο άντλησης..
Ο Αρίωνας τα πηγαίνει θαυμάσια μου έλεγαν κάποιες από τις νοσηλεύτριες, τον αγάπησαν τον φρόντιζαν, μου έστελναν βίντεο φωτογραφίες… Ένιωθα τόσο τυχερή! Ανακούφιση ταυτόχρονα και ηρεμία, ασφάλεια, σαν να ήμουν εκεί, δεν έχανα στιγμή αν δεν ήταν αυτές οι 3 δεν ξέρω πως θα ήμουν, η Ξένια μου η Αγγελική μου και η Αθανασία μου… ήξερα ότι και άλλες τον είχαν αγαπήσει μέχρι να φύγουμε μας ήξεραν οι πάντες.
Είχαμε φτάσει σε κρεβατάκι, να θηλάζει πια σε κάθε επίσκεψη. Και πήγαινε θαυμάσια για ένα μωράκι που γεννήθηκε 670 γραμμάρια στις 25 εβδομάδες. 116 μέρες η κόλαση με τον παράδεισο ήταν ένα για μένα. Και άντεχα που τον έβλεπα να με κοιτάζει με αυτά τα μάτια του. Τίποτα δεν έχει παρά μόνο μια γρατζουνιά. Είναι ένα θαύμα. Τη μέρα που γεννήθηκε άναβαν κεράκια σε κάθε ξωκλήσι. Όλοι οι φίλοι μας προσεύχονταν για σέα αγόρι μου, να το ξέρεις είχες παρέα σου τον Άγιο Εφραίμ και όλους τους Αγίους και τους αγγέλους μαζί σου.
Εγώ εκεί για να αντέξω μιλούσα κι έκανα και φίλες που μοιραστήκαμε πολλά κι ακόμα μοιραζόμαστε. Πιο πολύ ποιος μπορεί να σε νιώσει; Μόνο μια μανούλα που έζησε ό,τι έζησες σε μεγάλο, μικρό βαθμό, δεν έχει σημασία. Η προωρότητα είναι πληγή μεγάλη που δεν κλείνει.
Είμαι ευγνώμων και νιώθω τυχερή. Ο Αρίωνας τα κατάφερε κι εγώ μοιράστηκα την ιστορία μας και γνώρισα πολλές και μου έδιναν θάρρος, δύναμη και ενέργιεα. Κι έχουμε ακόμα ένα μεγάλο όμορφο ταξίδι. Ο Αρίωνας πια είναι σπίτι του υγιής, με την αδελφή του παρέα (…)
-
–
