–
«Καλό ταξίδι» Ελευθερία
«Γεννήθηκα στις 16/4/1997 στο Αυγόρου (χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου) και είχα 3 αδέλφια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Δυστυχώς, είχαν συνέχεια την μυρωδιά του θανάτου.
Όταν ήμουν 7 ετών, έχασα την αδερφή μου από καρκίνο. Ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι μόλις 12 μηνών (είχε όγκο στον εγκέφαλο). Μερικά χρόνια αργότερα, έχασα από καρκίνο και το αγαπημένο μου ξαδελφάκι. Ήταν ένα υπέροχο αγοράκι μόλις 3 ετών. Μετά έχασα τον παππού μου (τον πατέρα του πατέρα μου) από την ίδια ασθένεια. Όταν έγινα 17 ετών, έχασα και τον πατέρα μου, από καρκίνο και αυτός. Κληρονομικός ο καρκίνος, τι άλλο να πω…
Ουσιαστικά με μεγάλωσε η γιαγιά μου η Ελευθερία, η μαμά της μαμάς μου. Από 7 ετών έμενα μαζί τους. Θυμάμαι πάντα έβρισκα διέξοδο στο διάβασμα.. Βέβαια κάποια στιγμή είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Πάντα όμως πάλευα μέσα μου, ήθελα να ήμουν καλά. Προσπαθούσα και τα κατάφερνα! Προσπαθούσα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, όπως ταξίδια και μαθήματα μοτοσυκλέτας.
Από 6 ετών ονειρευόμουν να σπουδάσω Ιατρική γιατί ήθελα να βοηθάω τους ανθρώπους. Και τα κατάφερα! Πέρασα Ιατρική στην Γερμανία και ήμουν πολύ ευτυχισμένη εκεί. Δεν σταματούσα όμως στιγμή να σκέφτομαι και τους υπόλοιπους, ειδικά τα αδέλφια μου. Ήξερα ότι αν συνέχιζα, δεν θα έμεναν χρήματα για να σπουδάσουν κι εκείνα. Έτσι, αποφάσισα να διακόψω τις σπουδές μου. Έδωσα όμως ξανά Παγκύπριες και για χιλιοστά δεν πέρασα ιατρική. Κατέληξα όμως φοιτήτρια νοσηλευτικής. Μετά από αυτό, αν με αξιώσει ο θεός, αφού μου αναγνωρίζουν το πτυχίο θα πάω Ελλάδα.
(πριν 4 μήνες περίπου)
–
Διαγνώστηκα με Grade IV ή γλοιοβλάστωμα (μια πολύ επιθετική μορφή αστροκυττώματος). Να σας πω επίσης οτι, οι περισσότεροι όγκοι στον εγκέφαλο δεν διαγιγνώσκονται μέχρι να εμφανιστούν τα συμπτώματα.
–
Ήμουν στο ΤΑΕΠ Αμμοχώστου και παράλληλα δούλευα και στα ραπιντ τεστ. Στην αρχή είχα πονοκεφάλους αλλά υποφερτούς, έπειτα είχα θέμα με την ομιλία ( έχανα τα λόγια μου) αλλά και απώλεια μνήμης. Έλεγα μάλλον είναι υπερκόπωση. Κάποια στιγμή όμως έπαθα επιληπτική κρίση.
Την ημέρα των γενεθλίων μου έκανα χειρουργείο. Ένιωθα σαν η μοίρα να γελούσε μαζί μου, να έπαιζε μαζί μου… Αυτό το τόσο περίεργο παιχνίδι… Έχασα όσους αγαπούσα πολύ με καρκίνο και αυτή τη στιγμή… δίνω τη δική μου μάχη.
Τελείωσα τις χημειοθεραπείες μου στις 19 Ιουνίου και το μόνο δυστυχώς που με ενοχλεί είναι το θέμα με την ομιλία μου, ακόμη αντιμετωπίζω δυσκολίες. Όμως είμαι καλά, Δόξα το Θεό!
Συνεχίζω να ζω αλλά και να ονειρεύομαι! Συνέχεια λέω στους δικούς μου ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να τελειώσω γιατρός και ότι θέλω να ταξιδέψω με ένα σακίδιο σε όλο τον κόσμο».
(από το Famagusta.news)
Η Ελευθερία ξεκίνησε το ταξίδι με ένα σακίδιο, σε έναν άλλο κόσμο.
Via: Ειρήνη Ρέρα
-: Εθελοντές Δότες Μυελου των Οστών Σητείας
–
