“Η πρώτη φορά που με χτύπησε ήταν ανήμερα της γιορτής μου.”
Το παρακάτω κείμενο είναι μια δημόσια ανάρτηση από τη σελίδα Μη γεννήσεις κοριτσάκι
–
“Η πρώτη φορά που με χτύπησε ήταν ανήμερα της γιορτής μου. Είχαμε βγει για ένα ποτό και γυρίσαμε αργά στο σπίτι. Ήμουν κουρασμένη και έπεσα για ύπνο. Εκείνος καθόταν στον υπολογιστή μου. Ξαφνικά νιώθω τα σκεπάσματα να τινάζονται απότομα και άκουγα ουρλιαχτά και βρισιές. Πετάγομαι από το κρεβάτι μισοκοιμισμένη και τον είδα να ουρλιάζει και να χτυπιέται.
Προσπάθησα να καταλάβω το γιατί και είπε ότι είδε ένα γράμμα που είχα γράψει σε μια φίλη μου (και ήταν αποθηκευμένο στον υπολογιστή μου) όπου της μιλούσα για μια προηγούμενη σχέση μου. Άρχισε να περιφέρεται μαινόμενος μέσα στο σπίτι και να με βρίζει με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς. Του φώναξα ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να ψάχνει την προσωπική μου αλληλογραφία και να τσαντίζεται με κάτι που είχε συμβεί 5 χρόνια πριν. Με χαστούκισε τόσο δυνατά που εκσφενδονίστηκα στη γωνία του κομοδίνου με τον κρόταφο. Λιποθύμησα. Όταν συνήλθα, δεν ήταν καν εκεί, έστω για να δει αν ζω ή αν πέθανα. Ήταν στην κουζίνα και συνέχιζε να βρίζει.
Πήγα να πάρω πάγο παραπατώντας και γύριζα στο δωμάτιο ζαλισμένη και τρομαγμένη. Ήρθε από πίσω μου και άρχισε να λέει ότι με αγαπάει κι ότι εγώ φταίω που με χτύπησε. Δεν απαντούσα, δεν μπορούσα να απαντήσω, ο πόνος ήταν εξωπραγματικός. Θυμάμαι ότι του ψέλλιζα να σηκωθεί να φύγει. Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από την ζαλάδα για να ξεκλειδώσω και να τον πετάξω έξω. Ήταν 3 το πρωί και δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν έφευγε, έμεινε και συνέχιζε να μου λέει ότι φταίω εγώ γιατί δεν έπρεπε να είχα άλλον πριν από εκείνον. Ήμουν 32 χρονών, τι ειρωνεία, δεν θα έπρεπε να είχα γνωρίσει ποτέ κανέναν άλλο άνδρα πριν από τον πρίγκηπα.
Η δεύτερη φορά που με χτύπησε ήταν καταμεσής του δρόμου, στην πλατεία Εξαρχείων. Είχαμε βγει με ένα φιλικό μου ζευγάρι και γυρίζαμε σπίτι μου. Ξαφνικά, κι ενώ περιμέναμε να πάρουμε ταξί, με χαστούκισε τόσο δυνατά που έπεσα στο πεζοδρόμιο. Άρχισα να τρέχω πανικόβλητη κάτω τη Στουρνάρα και με ακολουθούσε. Με πρόλαβε και με έσπρωξε με δύναμη σε μια είσοδο πολυκατοικίας όπου και άρχισε να με χαστουκίζει και να μου ρίχνει μπουνιές στο στομάχι. Ούρλιαζε ότι η φίλη μου τον ειρωνεύτηκε κι εγώ δεν έκανα τίποτε για να τον προστατέψω όπως ήμουν άλλωστε υποχρεωμένη. Ξέφυγα και συνέχισα να τρέχω στη Στουρνάρα όπου μπήκα σε ένα ταξί. Μπήκε κι αυτός με το ζόρι. Όταν φτάσαμε σπίτι, ούρλιαζε κι έβριζε.
–
Ήμουν υποχρεωμένη κατά την άποψή του να τσακωθώ με τους φίλους μου καθώς και ήμουν υποχρεωμένη να τον προστατέψω. Προσπάθησα να τον διώξω. Δεν έφευγε, δεν ήξερα τι να κάνω. Περίμενα να κοιμηθεί και πήγα να κοιμηθώ στο σαλόνι. Την επόμενη μέρα δεν έτρεχε τίποτα, δεν συνέβη τίποτα, κατά την άποψή του. Όμως, μου εξήγησε ότι έφταιγα εγώ που τον άφησα βορρά στην ειρωνεία της φίλης μου. Απαίτησε να μην ξαναμιλήσω ποτέ με τους φίλους μου γιατί θα είχαμε κακά ξεμπερδέματα. Έτσι, αναγκάστηκα να τους απομακρύνω, τουλάχιστον έτσι τον άφησα να νομίζει.
Η τρίτη φορά που με χτύπησε ήταν ένα βράδυ όπου γυρίζαμε από πάρτυ γενεθλίων μιας φίλης του. Ήταν σχεδόν ξημερώματα και ψάχναμε ταξί στην παραλιακή. Εδώ να τονίσω ότι δεν είχε δικό του μέσο, δεν οδηγούσε καν διότι «φοβόταν». Έχοντας αστιγματισμό, σήκωσα το χέρι σε ένα κίτρινο αυτοκίνητο που περνούσε, νομίζοντας ότι ήταν ταξί. Ήταν ένα πολυτελές αμάξι, κίτρινου χρώματος. Τον είδα που κοκκίνησε και με αγριοκοίταξε. Βρήκαμε ταξί και με έσπρωξε μέσα βίαια. Στην διαδρομή δεν μιλούσε. Ήμουν ήδη τρομοκρατημένη. Δεν ήξερα τι είχα κάνει. Με το που μπήκαμε στο σπίτι μου, άρχισε να με βρίζει και να μου ρίχνει μπουνιές, αποκαλώντας με πουτάνα που λιγουρεύτηκε το πολυτελές αμάξι… έφαγα τόσο πολύ ξύλο που την επόμενη ημέρα αναγκάστηκα να βάλω μισή συσκευασία makeup για να πάω στη δουλειά. Τον έδιωχνα από το σπίτι και δεν έφευγε. Φώναζε μάλιστα ότι θέλω να τον διώξω για να φέρω τον γκόμενο με την κίτρινη Πόρσε… κι ότι εγώ φταίω που τον αναγκάζω να με χτυπάει γιατί του συμπεριφέρομαι σαν να ήταν σκουπίδι.
Η τέταρτη φορά που με χτύπησε ήταν στο σπίτι των γονιών του – δεν είχε δικό του σπίτι κι έμενε μαζί τους. Είχαμε συναντηθεί στο μετρό για να πάμε σπίτι τους μαζί. Κάποια στιγμή με σπρώχνει κι απομακρύνεται κοιτάζοντας με με μίσος. Κατάλαβα ότι ήταν έξαλλος. Μπήκαμε στο βαγόνι και τον ρώτησα τι έγινε. Άρχισε να φωνάζει μέσα στο κατάμεστο βαγόνι ότι τόλμησα να κοιτάξω πίσω από τα γυαλιά του ηλίου έναν τύπο στην απέναντι αποβάθρα κι ότι είμαι ένα ελεεινό βρωμοπούτανο. Τον ρώτησα τι είναι αυτές οι ασυναρτησίες που λέει και τότε μου τράβηξε τα γυαλιά από το πρόσωπο και τα πέταξε στο πάτωμα. Πήγε να τα πατήσει αλλά τα κλώτσησα και τα μάζεψα. Κατάμεστο βαγόνι κι όλοι κοίταζαν τη δουλειά τους. Φτάσαμε στο σπίτι του και με πλάκωσε στα χαστούκια. Σηκώθηκα κι έφυγα, ευτυχώς είχα αυτή την επιλογή. Όλη τη μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο βρίζοντας με και παρακαλώντας με να έρθει στο σπίτι μου. Κάποια στιγμή απλά δεν ξανασήκωσα κλήση του. Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας και ζητούσε συγγνώμη, αλλά έφταιγα εγώ που κοίταξα κάποιον άλλο.
Η πέμπτη φορά που με χτύπησε ήταν κατά τη διάρκεια ενός πάρτι γενεθλίων μιας συναδέλφου μου. Τόλμησα κατά την άποψή του να μιλάω με τους συναδέλφους μου και να μην έχω την προσοχή μου στραμμένη αποκλειστικά επάνω του. Όταν μου το είπε αυτό κατάλαβα τι θα επακολουθούσε κι έφυγα από το μπαρ και πήγα να πάρω το παλτό μου για να φύγω. Με ακολούθησε στην τουαλέτα όπου με χτύπησε με μπουνιές και κλωτσιές. Έξω από την τουαλέτα περίμενε συνάδελφός μου που υποψιάστηκε ότι κάτι κακό συμβαίνει. Βγήκα και άρχισα να τρέχω προς την Ερμού για να βρω ταξί και να πάω σπίτι. Για καλή (ή κακή) μου τύχη, με ακολούθησε ο συνάδελφος και είπε ότι θα με βάλει εκείνος σε ταξί. Ο άλλος ακολουθούσε κατά πόδας κι έλεγε ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθεί, θα το κάνει εκείνος. Ο συνάδελφος τον αγνόησε. Φτάσαμε σε ταξί, με έβαλε μέσα και πριν προλάβει να ξεκινήσει, μπήκε κι ο άλλος με το έτσι θέλω. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι, με έπιασε από τους ώμους και με χτύπησε με δύναμη στην πόρτα. Χτύπησα το κεφάλι μου και ζαλίστηκα. Έπεσα κάτω στα τέσσερα. Τότε άρχισε να με κλωτσάει με όλη του τη δύναμη στα πλευρά. Φώναζα και του έλεγα να σταματήσει. Τον τράβηξα από το πόδι και τον έριξα κάτω. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα από το σπίτι τρέχοντας. Κάθισα σε ένα παγκάκι κοντά στο σπίτι περίπου μια ώρα. Γύρισα πίσω με την ελπίδα ότι θα είχε φύγει αλλά ήταν ακόμα εκεί.
Άρχισε να με βρίζει ότι έχω γκόμενο το συνάδελφο και ότι φταίω εγώ για το ξύλο που αναγκάστηκε να μου δώσει. Άρχισε να με αποκαλεί πουτάνα, πόρνη, ξεσκισμένη, ξεπλυμμένη, καριόλα. Του ούρλιαζα να φύγει από το σπίτι και κατάφερα να τον σπρώξω έξω από την πόρτα. Κλείδωσα κι άρχισε να χτυπάει τα κουδούνια μανιασμένα και να με παίρνει τηλέφωνο ακατάπαυστα. Έκλεισα το κινητό. Δεν μπορούσα να ανασάνω, ένιωθα να σκίζονται οι πνεύμονές μου. Μου είχε σπάσει 2 πλευρά.
Γιατί δεν έφυγα αμέσως; Διότι ΦΟΒΟΜΟΥΝ. Διότι ήμουν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΗ. Διότι, τόλμησε να βάλει τη μάνα του να με πάρει τηλέφωνο και να μου πει ότι ο γιος της με αγαπάει. Τη μάνα του. Κι εκείνη χωρίς καμία ντροπή για τον αλήτη που μεγάλωσε, ΤΟΛΜΗΣΕ να επικοινωνήσει μαζί μου και να μου ρίξει εμμέσως το φταίξιμο για την κακοποιητική του συμπεριφορά. Μην τον προκαλείς, μου είπε. ΦΟΒΟΜΟΥΝ λοιπόν.
Ήξεραν που μένω, ήξεραν που εργάζομαι. Ήξεραν τα τηλέφωνα μου, ήξεραν τα πάντα. Και οι γονείς του θα έκαναν τα ΠΑΝΤΑ για να τον καλύψουν. Ακόμα κι αν με σκότωνε. Είχαν έναν κακοποιητικό αλήτη με ψυχολογικά προβλήματα (όπως αποδείχθηκε αργότερα) και τον κάλυπταν, τον περιέθαλπαν και του έκαναν πατ πατ στην πλάτη. Διότι ήταν ο κανακάρης. Ένας άεργος άνθρωπος, που δεν είχε εργαστεί (κι ακόμα ισχύει) ούτε για μισή ώρα στη ζωή του, που δεν είχε ποτέ ασχοληθεί να φύγει από το πατρικό του, που έτρωγε τις συντάξεις των γονιών του σε αλκοόλ και μπάφους. Κι ήταν πολύ περήφανοι για το πριγκιπόπουλο τους. Αυτές είναι οι παθογένειες της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Τελικά έφυγα. Μετά από χρόνια, αλλά έφυγα. Με ένα μεσοδιάστημα γεμάτο ψυχολογική βία, gaslighting, προσβολές, απορρίψεις. Εγώ. Που είχα δικό μου σπίτι, δική μου επιχείρηση, 3 πτυχία πανεπιστημίου, 5 ξένες γλώσσες και λαμπρή επαγγελματική πορεία. Με υποτιμούσε και με ξεφτίλιζε ο μεσήλικας επαγγελματίας άνεργος, που δεν είχε σπίτι, δεν είχε χρήματα, δεν είχε μεταφορικό μέσο, ήταν κατώτατου πνευματικά επιπέδου και κουβαλούσε πάνω του εκατοντάδες συμπλέγματα. Κι όμως. Αυτός είναι ο ΦΟΒΟΣ. Τον τάιζα, τον έπλενα, του έδινα χρήματα, του παρείχα στέγη κι εκείνος καθόταν όλη μέρα μπροστά από ένα λάπτοπ κι έβλεπε είτε τσόντες, είτε τραγουδάκια στο youtube. Δεν έκανε τίποτε απολύτως. Τίποτε.
Το σημαντικό είναι ότι έφυγα. Γλίτωσα. Και μάλιστα παρέμεινα ζωντανή.
♥️Το βρήκαμε στο inbox μας.
Και είναι τιμή μας που σπας τη σιωπή σου εδώ αδερφή μας.
–
