Καλύτερα δύο ήρεμα σπίτια, παρά ένα βομβαρδισμένο
Από το Free Mind
–
Καμιά φορά οι άνθρωποι καταλήγουμε με συντρόφους που ειλικρινά δε μας ταιριάζουν. Κοιτάμε τη ζωή προς τα πίσω και αναρωτιόμαστε πώς καταλήξαμε σε σχέση ζωής με κάποιον που δε θα επιλέγαμε ούτε σαν απλό μέλος της παρέας μας. Ψάχνουμε να δούμε πώς παγιδευτήκαμε και αρνούμαστε να ελευθερωθούμε, όταν τελικά συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο.
Ευκαιρίες πρώτες, δεύτερες, τρίτες, εκατοστές. Μια ακόμα γιορτή, μια επόμενη έξοδος, ένα ιδανικό ταξίδι θα φέρει και πάλι τις ισορροπίες. Θα βάλουμε τα καλά μας, θα φτιάξουμε τις βαλίτσες μας, θα υποκριθούμε πως όλα είναι εντάξει. Κι αν δεν είναι, θα φτιάξουν. Και μετά θα γδυθούμε, θα αδειάσουμε τις βαλίτσες και στις ντουλάπες μας θα ξανακρεμαστεί η αλήθεια μας. Φαύλος κύκλος.
Εκείνη απόφοιτος Πανεπιστημίου. Με γονείς που την υποστήριζαν πάντα, με έναν αδερφό που την πρόσεχε σαν τα μάτια του. Εκείνος απόφοιτος δημοτικού. Με έναν μπαμπά που δε γνώρισε ποτέ, μια μαμά που πάλεψε όσο μπορούσε. Μοναχοπαίδι.
Όταν οι δρόμοι τους ενώθηκαν ήταν νέοι και ανέμελοι. Διαφορετικά βιώματα, διαφορετικοί άνθρωποι, τα ετερώνυμα έλκονται. Νόμιζαν…
–
Ερωτεύτηκαν και είπαν να δουν παρέα το παρακάτω τους. Ένας γάμος κι ένας γιος. Ένα πανέξυπνο αγοράκι με υπέροχους τρόπους. Ένα αγοράκι όμως που άκουγε καθημερινά βρισιές, που όλες οι γυναίκες ήταν «γκόμενες» και που το δασκάλευαν να πλακώνει όποιον τον ενοχλεί. Ένα αγοράκι που τις έτρωγε για τα καλά από το μπαμπά του, όταν δεν άκουγε. Η μαμά έκλαιγε, αλλά «κανείς μωρέ δεν έπαθε κάτι με λίγο ξύλο».
Στη συνέχεια ήρθε ένα κατάξανθο κοριτσάκι στη ζωή τους, για να ολοκληρώσει την οικογένεια. Νομίζω πως ήταν η σωτηρία του μικρού αγοριού, αφού μετά τη γέννησή της, ο μπαμπάς δε ξανασήκωσε χέρι πάνω του.
Στα επόμενα χρόνια ο έρωτας του ζευγαριού αντικαταστάθηκε από την καθημερινότητα. Οικονομικά προβλήματα, γκρίνια για τους παππούδες και οι δυο κάποτε γνώριμοι άνθρωποι έγιναν ξένοι. Οι καβγάδες έντονοι και τα μπινελίκια είχαν την καθημερινή τιμητική τους. Τα παιδιά μεγάλωναν και το κάποτε ευγενικό αγοράκι, μεταλλάχθηκε σε έναν αθυρόστομο νεαρό, που τσαμπουκαλευόταν για πλάκα. Ακριβώς σαν το μπαμπά του.
Αλλά τους καβγάδες στο σπίτι, δεν τους άντεχε. Τις αισχρές βρισιές προς τη μαμά του δεν της άντεχε. Και την παρακαλούσε για το τέλος. Το διαζύγιο ήταν η δική του, μοναδική λύση. Αλλά κανένας από τους γονείς δεν έκανε το βήμα, «για να μην πληγωθούν τα παιδιά».
Αυτό το καλοκαίρι ήταν γεμάτο με προβλήματα. Οι γνώριμοι καβγάδες δεν κόπαζαν και η κακή στιγμή έφτασε. Τη χτύπησε στο πρόσωπο και τα παιδιά ήταν παρόντα. Εκείνη τη μέρα το αγόρι είπε «αυτός θα φύγει από δω μέσα, ΤΩΡΑ!» Και χωρίς δεύτερη σκέψη άρπαξε μια βαλίτσα και τη γέμισε με τα πράγματα του μπαμπά του. Και απόλυτα συνειδητά διαχώρισε τον εαυτό του από το πατρικό του πρότυπο.
Λένε ότι υπάρχουν τα σημάδια. Μπορεί. Μπορεί όμως και όχι. Γιατί δεν υπάρχει η εμπειρία για να τα αναγνωρίσουμε. Κανείς μας δε ξέρει την προσωπική του εξέλιξη και την προσωπική του αλλαγή. Πώς λοιπόν μπορεί να την αναγνωρίσει ο άλλος; Πώς μπορεί να την ξέρει; Να την προβλέψει;
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε λοιπόν, πως τη στιγμή που επιλέγουμε έναν άνθρωπο για να συμβαδίσουμε τις ζωές μας, οι συνθήκες είναι συγκεκριμένες. Τα συναισθήματα έντονα και οι πιθανότητες με το μέρος μας.
Τα λάθη άλλωστε δείχνουν την ανθρώπινη φύση μας. Σύγκρουση λογικής και συναισθημάτων. Εμπειριών και ηλικίας. Τελικά, το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι τα λάθη που κάνουμε ή οι αποτυχίες που βιώνουμε. Είναι η άρνησή μας να τα παραδεχτούμε, να τα αποδεχτούμε και να πάμε στο παρακάτω μας. Ακριβώς όπως κάναμε χρόνια πριν.
Τα παιδιά μας είναι οικογένειά μας ότι και να γίνει. Οι γονείς τους είναι οικογένειά τους ότι και να γίνει. Αλλά αν έρθει η στιγμή να μας παρακαλάνε να σπάσουμε αυτή την οικογένεια στα δυο και η μόνη τους λύση είναι το διαζύγιο, τότε οι ρόλοι έχουν αλλάξει δραματικά. Και είναι πραγματικά αναγκαίο να αναθεωρήσουμε και να κουνηθούμε από τη θέση μας. Είναι σημαντικό το χαστούκι που θα φάμε, να είναι από τη δική τους παράκληση και όχι από την παλάμη του άλλου.
Καμιά φορά κι εμείς οι μεγάλοι χάνουμε το ένστικτό μας. Ας ακούμε των παιδιών μας. Όχι γιατί είναι οι αυστηροί κριτές μας, αλλά γιατί είναι οι δίκαιοι.
Και γιατί όπως παραδέχτηκε και το αγόρι της ιστορίας «καλύτερα δύο ήρεμα σπίτια, παρά ένα βομβαρδισμένο!»
- : -
–
