Τιμή σε όλες τις μαμάδες με αποβολές που ζούν και συνεχίζουν με αυτή την απώλεια στη ψυχή τους
Ο γυναικολόγος Κωνσταντίνος Περιστέρης έκανε μια εξαιρετική δημόσια ανάρτηση για τη νεογνική απώλεια
–
TRIGGER WARNING: ΝΕΟΓΝΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ
Αν χάσεις τους γονείς σου είσαι ορφανή, αν χάσεις το στεφάνι σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου δεν υπάρχει χαρακτηρισμός να απεικονίσει αυτή την φιγούρα της γυναίκας μέσα σε αυτό το μέγεθος της απώλειας. Είναι αυτή η βίαιη διακοπή της αλληλουχίας της ζωής που μας ξενίζει τόσο πολύ…
Κάποτε σε μια βροχερή εφημερία στο Αρεταιειο ήμουν δίπλα σε μια τέτοια γυναίκα. 33 εβδ. εγκυμονούσα – αιφνίδιος ενδομήτριος θάνατος. Βουβή αλλά η όψη της τα έλεγε όλα. Με ίδιο το βλέμμα της τίγρης που με νύχια και δόντια προστατεύει το μωρό της ανάμεσα σε θηρία. Οι τίγρεις προστατεύουν το μωρό τους ακόμα και νεκρό. Καταιγίδα και κεραυνό μυρίζουν πάντα οι γυναίκες που αγωνίζονται ενάντια στο θάνατο. Και θάνατος είναι ό,τι εκπίπτει ζωής, θάνατος είναι ό,τι αφαιρεί απ’τον κόσμο την ύπαρξη.
Αφού τοποθετήθηκε η επισκληριδιος αναισθησία, βάλαμε τεχνητούς πόνους και 7 ώρες μετά γέννησε το νεκρό μωρό της. Αφού φροντίσαμε ιατρικά την ίδια και πήραμε το άψυχο σωματακι του βρέφους, μας ζήτησε αυτή και ο άντρας της να το δούνε. Το πήρε στην αγκαλιά της και το έκλαιγε για τις επόμενες τρεις ώρες. Ήμουν εκεί κοντά τους και τους θαύμαζα. Στην αγάπη τους. Στο θρήνο τους. Στη διαχείριση του τραύματος που τους επιφύλασσε η ζωή.
–
Κάθε μισή ώρα, έμπαινα διακριτικά στο δωμάτιό. Δεν χρειαζόταν να πούμε κάτι. Απλά να νιώθουν την παρουσία μου και την προσοχή μου στο αν χρειάζονται κάποια βοήθεια. Στο 3ωρο πια, όταν ξαναμπήκα στο δωμάτιό με ρώτησαν τι θα γίνει με τη σωρό του εμβρύου. Τους είπα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γονείς υπογράφουν και η σωρός πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κάποιοι επιλέγουν να το πάρουν σπίτι, ώστε να το κηδεψουν. Η μητέρα μου είπε: “Όχι γιατρέ, το κηδεψαμε εδώ. Φέρε να υπογράψουμε.”
Τους έκανα εξιτήριο εκείνο το πρωινό και τους είδα να φεύγουν από την κλινική με θάρρος και ανακούφιση, να πάνε σπίτι στα άλλα δύο τους παιδάκια που τους περίμεναν.
Τιμή σε όλους τους ανθρώπους που τραβάνε μπροστά με όλο τον πόνο που κουβαλάνε.
Τιμή σε όλες τις μαμάδες με αποβολές που ζούνε και συνεχίζουν με αυτή την απώλεια στη ψυχή τους.Τιμή στις γυναίκες που στο πεδίο των τραυμάτων τους παλεύουν να φυτρώσει μια μέρα άλλη.
Σας στέλνω όλη μου την αγάπη
Όλη μου την δύναμη
- : -
