Η μητριά μου και ο άντρας της έγιναν οι γονείς μου
Διάβασα τη συγκινητική ιστορία ενός πατριού αλλά και τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Διάβασα απόψεις όπως «κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον πατέρα», απόλυτα δικαιολογημένες, απόλυτα σωστές αλλά όταν ο πατέρας είναι παρών ή είναι σε θέση να μεγαλώσει τα παιδιά του.
–
Με το να επιμένουμε να μεγαλώνουν παιδιά άνθρωποι λιγότερο ή καθόλου κατάλληλοι επειδή είναι οι βιολογικοί γονείς κι εμείς είμαστε κολλημένοι στο ποιος γεννάει και όχι στο ποιος μεγαλώνει, μόνο στα παιδιά κάνουμε ζημιά και σε κανέναν άλλον. Προσωπική μου άποψη βέβαια.
Εμένα λοιπόν με μεγάλωσε η μητριά μου και δεν ντρέπομαι να το πώ. Αν δεν ήταν εκείνη εγώ δεν ξέρω που θα ήμουν σήμερα, σε ποιο τρελοκομείο ή σε ποια φυλακή. Γιατί αποκλείεται να ζούσα φυσιολογική ζωή δίπλα στον πατέρα μου.
Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 7 χρονών. Δεν έχω αδέρφια. Ο πατέρας μου ήταν πάντα ένα άγριος άνθρωπος.
Η λύση στα προβλήματά του ή στα προβλήματα του σπιτιού ήταν οι βρισιές και το ξύλο. Το χάδι του δεν το ένιωσα και ποτέ δεν παίξαμε μαζί.
–
Πολύ γρήγορα κατάλαβα και δεν ήθελα καθόλου να είμαι μαζί του. Όταν πέθανε η μητέρα μου, έχασα τον κόσμο μου όλο.
Δεν θυμάμαι το πρόσωπό της, θυμάμαι όμως πόσο μ’ αγαπούσε, θυμάμαι έστω αμυδρά ότι παίζαμε, ότι ασχολούνταν μαζί μου, ότι με φρόντιζε. Σκόρπιες εικόνες. Από τον πατέρα μου το μόνο που θυμάμαι είναι μια βίτσα και ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.
Όταν πέθανε η μητέρα μου, φοβήθηκα. Φοβήθηκα για το ποιος θα με προστάτευε από τον πατέρα μου, ποιος θα με γλίτωνε από τα χέρια του. Και μέχρι και σήμερα τον θεωρώ υπεύθυνο για τον θάνατό της.
Η συμπεριφορά του απέναντί της, επιβάρυνε την υγεία της κι ενώ το ήξερε συνέχιζε. Οι μαρτυρικές στιγμές που έζησα μετά τον θάνατο της μητέρας μου,δεν περιγράφονται και δεν θέλω να τις θυμάμαι. Μετά από 2 χρόνια ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε.
Του έκαναν προξενιό μια κοπέλα, έναν άγγελο. Δεν ξέρω γιατί δεν αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Ξέρω μόνο πόσο πολύ με αγκάλιασε αυτή η γυναίκα και πόσα της χρωστάω σήμερα. Μια μέρα τη φώναξα «μαμά» κι όταν το άκουσε ο πατέρας μου, με χτύπησε.
«Μάνα σου ήταν είναι και θα είναι μόνο μία!!» μου φώναζε ενώ με σκότωνε στο ξύλο με κλειδωμένη τη πόρτα του δωματίου κι απέξω η μητριά μου έκλαιγε και τον παρακαλούσε να της ανοίξει. Δεν τολμησα τότε να του πω, πως είχα και μάνα και μητριά αλλά πατέρα δεν θα είχα ποτέ.
Όταν έγινα 12 χρονών ο πατέρας μου δεν ήθελε να συνεχίσω το σχολείο.Μάταια έκλαιγε η μητριά μου και τον παρακαλούσε, εκείνος ανένδοτος.
Αν δεν σκότωνε άνθρωπο να μπεί φυλακή, δεν θα έβλεπα το Γυμνάσιο ούτε με τα κυάλια. Ο πατέρας μου πάνω στο μεθύσι του ένα βράδυ σκότωσε έναν συγγενή μας και μπήκε φυλακή και το λέω τόσο στεγνά γιατί δεν με εκπλήσσει καθόλου.
Με νοιάζει μόνο για τον άνθρωπο που πέθανε άδικα, αυτό μόνο. Η μητριά μου, νέα κοπέλα τότε, θα μπορούσε να σηκωθεί να φύγει από αυτή τη κόλαση και να ξαναφτιάξει τη ζωή της, να κάνει δικά της παιδιά αλλά επέλεξε να φύγει και να με πάρει μαζί της.
Κατεβήκαμε στην Αθήνα και δεν γυρίσαμε ποτέ ούτε στο πατρικό μου, ούτε πήγαμε ποτέ να δούμε τον πατέρα μου στη φυλακή.
Στα 15 μου, βγήκε το διαζύγιό της με τον πατέρα μου και στα 16 μου, η μητριά μου παντρεύτηκε έναν υπέροχο άντρα και μέχρι και σήμερα αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι οι γονείς μου με όλη τη σημασία της λέξης.
Πήγα Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο, σπούδασα, έμαθα γλώσσες, ταξίδεψα, βρήκα τον άνθρωπο της ζωής μου και τον παντρεύτηκα και όλα αυτά τα χρωστώ στη μητριά μου και στον άντρα της που πρόσφατα τους έκανα και παππούδες.
Όσο για τη μανούλα μου που είναι στον ουρανό, την ευχαριστώ που μου έστειλε στη θέση της, δύο τόσο υπέροχους ανθρώπους για γονείς μου. Γιατί γονείς δεν είναι αυτοί που σε φέρνουν στον κόσμο, αλλά αυτοί που σου τον χαρίζουν!
Έλσα
Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο φόρουμ του -
