Έξι χημειοθεραπείες μετά: Μη μου λες πώς να νιώσω που δεν έχω μαλλιά, μη λες τίποτα
–
«Είμαι φοβισμένη και δεν μπορώ να το πω, γιατί στον καρκίνο είναι ταμπού να είσαι φοβισμένος» - μεταξύ άλλων μία επιζήσασα καρκίνου.
Μία επιζήσασα καρκίνου, - για όσα βιώνει κι ακούει καθημερινά από τους γύρω της, έξι χημειοθεραπείες μετά. Εκφράζει με ειλικρίνεια τους φόβους της και εκμυστηρεύεται πόσο εξοργιστικό είναι ακόμη κι άνθρωποι που την αγαπούν να προσπαθούν να ορίσουν τα συναισθήματά της λέγοντάς της πώς να νιώσει.
Δεν γράφω για να πάρω απάντηση. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Γράφω για κάτι που δεν μου επιτρέπεται να ομολογώ, γιατί είμαι επιζήσασα. Είμαι μία από τις στατιστικές που χρησιμοποιούν οι γιατροί στα συνέδρια τους. Όμως, δεν είμαι αριθμός. Και δεν είμαι όσα περιγράφουν αυτά που διαβάζετε για την έγκαιρη πρόληψη του καρκίνου. Ας πούμε ότι με λένε Ελένη.
–
Είμαι 40. Μέχρι πέρσι φαινόμουν 30. Τώρα δεν ξέρω πώς δείχνω. Μου λένε να μη με απασχολεί. Μου λένε, μου λένε, μου λένε… Όλοι. Οι γιατροί, η οικογένεια, οι φίλοι, ο σύντροφος. Μου λένε ότι ήμουν τυχερή. Ότι το πρόλαβα. Ότι αυτό έχει σημασία. Και ναι, το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Καμία. Καμία απολύτως αντίρρηση.
Όμως, το να αντικρίζω το γυμνό μου κεφάλι στον καθρέφτη, στην αντανάκλαση των ματιών των γύρω μου, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Και το να μου λένε πώς να νιώσω, πώς “να μην στενοχωρηθώ”, πώς “αυτό είναι ασήμαντο”, είναι το πιο σκληρό πράγμα που χρειάστηκε να κάνω απέναντι σε εμένα.
Δεν είναι τα μαλλιά που χάθηκαν – και φυσικά, ναι, θα ξαναβγούν. Δεν είναι ότι δεν είσαι όμορφη πια. Είναι η υπενθύμιση αυτού που έζησες. Το τέλος της πίστης σου στην προηγούμενη περίοδο της ζωής σου. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο “χθες” -που ήσουν κάτι άλλο- και στο “σήμερα” που ξαναγεννιέσαι ως κάτι άλλο.
Δεν είναι η φιλαρέσκεια για τις μπούκλες που χάθηκαν. Είναι ότι πρέπει να πειθαρχήσεις στο πιο μέσα κομμάτι σου και να ξεχάσεις -για λίγο, αλλά ένα λίγο που μοιάζει με αιώνα- το ποια πραγματικά είσαι. Το να λες σε μια γυναίκα, σε έναν άνθρωπο “μη στενοχωριέσαι γι’ αυτό, είναι ανόητο”, νομίζω είναι το πιο ανεύθυνο πράγμα που μου είπαν όλοι, απέναντι σ’ αυτό που καλούμαι να διαχειριστώ τώρα.
Ναι, το κάνουν από αγάπη. Το κάνουν γιατί γι’ αυτούς (και για εμένα!) προτεραιότητα ήταν το να μείνω στη ζωή. Όμως, το να σου λένε πώς να νιώσεις είναι το πιο εξοργιστικό πράγμα που καλείσαι να διαχειριστείς μετά την οργή προς το σώμα σου.
Ούτε μαχήτρια είμαι, ούτε τίποτα απ’ όλες αυτές τις μεγαλόστομες κουβέντες που γράφονται δεξιά και αριστερά. Είμαι φοβισμένη και δεν μπορώ να το πω, γιατί στον καρκίνο είναι ταμπού να είσαι φοβισμένος.
Ούτε μαχήτρια είμαι, ούτε τίποτα απ’ όλες αυτές τις μεγαλόστομες κουβέντες που γράφονται δεξιά και αριστερά. Είμαι φοβισμένη και δεν μπορώ να το πω, γιατί στον καρκίνο είναι ταμπού να είσαι φοβισμένος. Είμαι θυμωμένη και δεν με αφήνουν να το εκφράσω γιατί “τώρα δεν κάνει”.
Νιώθω ντροπή, όταν στο περιθώριο όλων των υπόλοιπων σοβαρών, νιώθω φρικτή στενοχώρια για το πώς είμαι τώρα. Και θέλω, θέλω απέραντα να έχουν πιάσει τόπο, όλες εκείνες οι ατέλειωτες φρικτές ώρες κάτω από το φάρμακο της χημειοθεραπείας, όλες εκείνα τα φρικτά τρυπήματα για να εφαρμόσει ο φλεβοκαθετήρας για να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να νιώσω έτσι.
Για να μη χρειαστεί να ξαναπονέσω, μέχρι εκεί που έχανα το μυαλό από τον πόνο, για να μη χρειαστεί να χάσω ξανά ούτε μια ώρα από τον ήλιο, για να μη χρειαστεί να αρνηθώ να βγω από το σπίτι επειδή ούτε το μαντήλι ούτε η περούκα μπορούσαν να με παρηγορήσουν για το κομμάτι του εαυτού που υποθήκευσα για να γίνω καλά.
Χωρίς καμία υπερβολή, στέλνω μια τεράστια αγκαλιά σε όλα τα κορίτσια, σε όλες τις γυναίκες που η είδηση της χημειοθεραπείας τις βρήκε ξαφνικά, στη φτερούγα και συμβουλεύω τους πάντες, τους πάντες, όμως, να μην τους πείτε ποτέ πώς να νιώσουν.
Μην κοιτάτε περίεργα, μην τους λέτε τι είναι η προτεραιότητα, αφήστε τις να βρουν τον δρόμο τους, όπως νιώθουν και όπως καταλαβαίνουν. Δεν θέλουν λόγια παρηγοριάς. Δεν μπορείτε έτσι κι αλλιώς να παρηγορήσετε. Απλώς “αγκαλιάστε” και μη μιλάτε.
Όπως τα - η ίδια, στην Α,ΜΠΑ, της Lifo
