Μπορεί να ξεχνώ πως δεν είμαι η βιολογική της μαμά, όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που την υιοθέτησα
–
Θυμάμαι την Μαρία από παιδί. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, μοιραστήκαμε για χρόνια το ίδιο θρανίο, μαζί στο φροντιστήριο, φοιτήτριες στην ίδια πόλη, μαζί στην αγωνία του πρώτου μας φιλιού κι ο γάμος μας με λίγους μήνες διαφορά.
Από μικρές όλα μαζί. Όλα, εκτός από ένα: την εγκυμοσύνη.
Θυμάμαι την Μαρία να κλαίει και να λέει πως νιώθει ανίκανη και άχρηστη. Ανάπηρη. Το νέο πως δεν μπορεί να κάνει παιδιά της ρούφηξε όλη της την ενέργεια. Το γέλιο της δεν στόλιζε πια το πρόσωπό της και η απελπισία της την κράταγε για ώρες στο κρεβάτι. Η λύση της υιοθεσίας προτάθηκε νωρίς αλλά η διαδικασία πήρε χρόνια. Τελικά, όμως, τα κατάφερε. Το κοριτσάκι της είναι σήμερα 7 ετών και η Μαρία η πιο καλή μαμά του κόσμου. Και η ιστορία της είναι τόσο βαθιά μέσα μου χαραγμένη, που θα την θυμάμαι πάντα – όπως και την μέρα που γέννησα.
–
«Συχνά ξεχνάω πως δεν είμαι η βιολογική της μαμά, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που την υιοθέτησα. Όλοι λένε πως η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη εισαγωγή για την μητρότητα. Το σώμα σε προετοιμάζει για όλα τα υπέροχα αλλά και δύσκολα που θα βιώσεις με τον νέο σου ρόλο. Δεν είχα την τύχη να προετοιμαστώ μέσω μιας 9μηνης κύησης, όμως πιστέψτε με η δική μου διαδρομή, αν και διαφορετική, μου έδωσε όλα τα εφόδια που χρειάζεται μια νέα μαμά.
«Έμαθα πως θέλω ένα παιδί όχι επειδή έτσι συμβαίνει, αλλά γιατί είχα μέσα μου πολλή αγάπη»
Όταν έμαθα πως το σώμα μου δεν ήταν κατάλληλο για να φιλοξενήσει ένα μωρό, ένιωσα πολύ άσχημα συναισθήματα. σαν κάποιος να με τιμωρεί για κάτι κακό που είχα κάνει. Οι τύψεις για τον άντρα μου που ήθελε παιδί με είχαν κατακλύσει ενώ η θλίψη μου με παρέλυσε συναισθηματικά. Ωστόσο, όλη αυτή η διαδικασία με έκανε να καταλάβω με τον καλύτερο τρόπο ένα πράγμα: ήθελα ένα παιδί όχι γιατί έτσι συμβαίνει, ούτε για να ικανοποιήσω κάποιο κομμάτι του εγωισμού μου. Ήθελα ένα παιδί γιατί είχα μέσα μου πολλή αγάπη. Η ανάγκη μου να αγκαλιάσω, να φροντίσω και να μεγαλώσω ένα παιδί ήταν πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε επαγγελματική φιλοδοξία ή διάθεση για ταξίδια ή μια ανέμελη ζωή. Και πλέον αυτό το ήξερα τόσο καλά όσο το όνομά μου.
«Μπορεί η φύση να μην με προετοίμασε με σοφία, όμως η αναμονή με θωράκισε με υπομονή»
Η συνέχεια δεν είχε ναυτίες ή καούρες. Δεν είχε πρησμένα χέρια από τη ζέστη, αλλά πρησμένα πόδια από την ορθοστασία σε ατελείωτες ουρές μέχρι να ετοιμαστούν όλα τα χαρτιά για την υιοθεσία. Δεν είχε φουσκωμένη κοιλιά που δεν μπορείς να τη βολέψεις πουθενά, όμως είχε φουσκωμένο από την αγωνία στήθος εάν η αίτησή μας θα προχώραγε. Μπορεί η φύση να μην με προετοίμασε με σοφία όπως όλες εσάς, όμως η αναμονή με θωράκισε με δύναμη και υπομονή. Έμαθα να περιμένω και να καλύπτω όλα μου τα κενά ώστε να είμαι πανέτοιμη για να γίνω μια καλή μαμά.
«Δεν άκουσα γυναικολόγο να μου λέει πως το έμβρυο είναι υγιές, αλλά τον άντρα μου πως η αίτησή μας εγκρίθηκε»
Τα καλά νέα ήρθαν ένα μεσημέρι ενώ ήμουν στη δουλειά. Το τηλέφωνό μου χτύπαγε επίμονα κι όταν το σήκωσα άκουσα τον άντρα μου να κλαίει. Τότε κατάλαβα πως όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Σε εκείνο το τηλεφώνημα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Άκουγα τους λυγμούς του και απαντούσα με σιωπή. Μία σιωπή εσωτερική που έκρυβε ησυχία και ηρεμία. Δεν χρειαζόμουν πανηγυρισμούς. Ήξερα πως κάποτε θα συνέβαινε και ήμουν πανέτοιμη να το διαχειριστώ. Μπορεί να μην άκουσα ποτέ από το στόμα του γυναικολόγου πως το μωρό μου είναι υγιές, αλλά ένιωσα τα δάκρυα χαράς του άντρα μου να κυλούν μέχρι την καρδιά μου και να μου τη ζεσταίνουν.
«Μπορεί να μην ένιωσα την προσμονή μιας εγκύου για τη γέννα, όμως έζησα την αγωνία να περιμένεις το παιδί σου»
Οι μήνες πέρασαν αργά. Πολύ αργά. Κάθε λεπτό έμοιαζε με ώρα. Μπορεί να μην έζησα την προσμονή μιας εγκύου για το πότε επιτέλους θα γεννήσει, όμως έζησα λεπτό προς λεπτό την αγωνία να περιμένεις το παιδί σου, να το δεις, ν ατο γνωρίσεις, να μάθεις τα πάντα για εκείνο. Να το κρατήσεις επιτέλους στα τρεμάμενα χέρια σου και να του πεις πως το αγαπάς πιο πολύ κι από τον ίδιο σου τον εαυτό.
«Μπορεί να ξεχνώ πως δεν είμαι η βιολογική της μητέρα, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που την υιοθέτησα»
Κι η μέρα αυτή, όπως συμβαίνει σε όλες τις μαμάδες, ήρθε. Το μωρό μας ήταν εδώ, πρώτη φορά στο σπίτι μας. Ειλικρινά δεν ξέρω αν τα δικά μου συναισθήματα ήταν τα ίδια με εκείνα μιας γυναίκας που γεννά. Υποψιάζομαι πως δεν υπάρχουν διαφορές. Η συγκίνηση, η ευτυχία, τα δάκρυα χαράς, η τρυφερότητα κι εκείνο το συναίσθημα πως έχεις αγκαλιά όλον τον κόσμο είναι κοινά σε όλες τις μαμάδες.
Μπορεί να ξεχνάω συχνά πως δεν είμαι η βιολογική της μαμά, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μέρα που επιτέλους την υιοθετήσαμε – όπως και όλες οι μαμάδες του κόσμου δεν ξεχνούν ποτέ τη μέρα της γέννας».
- : -
