Παραλίγο να γίνω κι εγώ σαν τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, έφτασα κοντά στο να σκοτώσω τη γυναίκα μου
Εδώ και μέρες σκέφτομαι να μιλήσω γι’ αυτό. Η κατακραυγή αν και μου αξίζει, δεν θα με ωφελήσει κάπου. Αποφάσισα να στείλω την ιστορία μου στη σελίδα σας για να μου φύγει ένα βάρος.
Από μικρό παιδί θυμάμαι τον πατέρα μου να χτυπάει τη μητέρα μου. Με πήρε ένα βράδυ κρυφά και φύγαμε απο το νησί που μέναμε. Μετακομίσαμε στην Αθήνα, στην αρχή μέναμε σε συγγενείς και μετά η μητέρα μου, έγινε μοδίστρα και καταφέραμε να μπούμε σε διαμέρισμα με ενοίκιο.
Ο πατέρας μου δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στη ζωή μας, ούτε λεφτά έστελνε, ούτε τηλέφωνο έπαιρνε, ούτε ήρθε ποτέ ξανά να μας δει από εκείνο το βράδυ. Ένιωθα ανακούφιση που βγήκε από τη ζωή μας γιατί δεν άντεχα άλλο να ζω τον εφτιάλτη. Ποτέ μου δεν πίστευα πως κουβαλούσα τον χαρακτήρα του, μέσα μου.
Η πρώτη φορά που χτύπησα γυναίκα ήταν η πρώτη μου σχέση που ύστερα έγινε και γάμος. Δεν ξέρω πως συνέβη. Βγήκα εκτός εαυτού μια μέρα που μαλώσαμε για κάτι ασήμαντο, την έσπρωξα και χτύπησε στη γωνία του πάγκου της κουζίνας. Μετά το σπρώξιμο έγινε σφαλιάρες και μετά μνπουβνιές. Κάθε φορά που θύμωνα ή μαλώναμε, αντί να βγω να ηρεμήσω ή να τα βρούμε με συζηήτηση, τη χτυπούσα. Εκείνη μάζευε τα πράγματά της να φύγει και ύστερα μετά από δικά μου παρακάλια, συγγνώμες και υποσχέσεις, γύριζε.
Τη ζήτησα σε γάμο νομίζοντας πως έτσι δεν θα την έκανα να φύγει. Δέχτηκε. Μέχρι το γάμο και λίγους μήνες μετά δεν σήκωσα χέρι επάνω της. Ήταν 5 μηνών έγκυος όταν τη χτύπησα ξανά μετά από καιρό. Έφυγε και πήγε να μείνει στη μητέρα της για την ασφάλεια του παιδιού μας και δεν την αδικώ, καλά έκανε. Όταν γύρισε της υποσχέθηκα να πάω σε ψυχολόγο και πήγα. Αλλά για λίγο. Έκοψα τις συνεδρίες πιστεύοντας πως είχα θεραπευτεί. Λάθος μου.
Ενα βράδυ λίγο πριν γεννήσει, μαλώσαμε πάρα πολύ για τα χρήματα του τοκετού. Θόλωσα. Την ώρα του καυγά, την έσπρωξα στο κρεβάτι κι αρχίσαμε να παλεύουμε, αυτή ετοιμόγεννη. Πήρα το μαξιλάρι και της το πίεσα στο πρόσωπο. Της το πίεζα κι εκείνη πάλευε και χτυπιόταν, ετοιμαζόταν να χάσει τη ζωή της, το ένιωθα. Δεν ξέρω πως και τί με τράβηξε, αλλά απότομα έβγαλα το μαξιλάρι από το πρόσωπό της και έπεσα στο πάτωμα κλαίγοντας με αναφιλητά. Δεν άντεχα τον εαυτό μου.
Η γυναίκα μου έφυγε οριστικά εκείνο το βράδυ. Ήταν τόσο τρομαγμένη που δεν πήρε ουτε τα πράγματά της φεύγοντας, σχεδόν όρμησε στο δρόμο φωνάζοντας βοήθεια. Πήγε σε δικηγόρο, μου έκανε μήνυση και ασφαλιστικά, γέννησε μόνη της, το παιδί μου μέχρι και σήμερα 2 χρόνια μετά δεν το εχω δει. Και καλά να μου κάνει. Θέλω να της ζητήσω δημόσια συγγνώμη για όλα, μακάρι να γύριζα τομν χρόνο πίσω, να σφίξω στην αγκαλιά μου τον γιο μας.
Κάνω θεραπεία σε ψυχολόγο εδώ και ενάμιση χρόνο και εδώ και 6 μήνες έχω κάνει μια καινούρια σχέση, υγιή σχέση. Δεν έχω ακουμπήσει τρίχα από τα μαλλιά της. Μακάρι να φερόμουν έτσι και στη γυναίκα μου, δεν θα είχα διαλύσει το σπίτι μας. Μακάρι να είχα δει ειδικό νωρίτερα. Εννοείται ότι η μητέρα μου δεν θέλει να με δει στα μάτια της.
Επειδή έφτασα πολύ κοντά στο έγκλημα, επειδή παραλίγο να ήμουν κι εγώ ένας Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, θέλω να πω σε όσους χτυπούν γυναίκες να τρέξουν σε ειδικό όσο προλαβαίνουν πριν διαλυθεί η ζωή τους και στις γυναίκες να φεύγουν πριν πεθάνουν. Όλο το παιχνίδι παίζεται στο πριν. Στο μετά μπορεί να είναι αργά.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία, κάθε κριτική δεκτή.
Άρης
- : -
