Τις αγωνιώδεις στιγμές που έζησε την περίοδο που ακόμα και η τέχνη του θεάτρου δεχόταν έντονη λογοκρισία την εποχή που ήταν μέλος του Ελεύθερου θεάτρου περι- ο Σταμάτης Φασουλής.
Ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός αναφερόμενος σε εκείνες τις στιγμές, δεν έκρυψε ότι πέρασε αρκετά δύσκολα μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές αυτής της καλλιτεχνικής προσπάθειας της εποχής…
Την περίοδο της δικτατορίας ήσασταν μέλος του Ελεύθερου Θεάτρου και στη συνέχεια δημιουργήσατε την Ελεύθερη Σκηνή.
Όταν δημιουργήθηκε το Ελεύθερο Θέατρο, ήμουν ναύτης. Μόλις απολύθηκα, την άλλη μέρα μπήκα στο Ελεύθερο Θέατρο και συνέχισα μέχρι το τέλος του. Δεν ένιωσα ποτέ ότι βοηθάω τον κόσμο, νιώθαμε όλοι ότι λέγαμε κάτι που έπρεπε να πούμε. Δεν είχαμε τίποτα το ηρωϊκό, νομίζαμε ότι κάνουμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε, με πολύ χιούμορ.
Με τη λογοκρισία της εποχής πώς τα βγάλατε πέρα;
Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν. Αρχικά έπρεπε να τα στέλνουμε όλα στη λογοκρισία να μας τα σφραγίσει. Από εμάς έκοψαν όλα τα νούμερα του Μουρσελά, γιατί είχε γράψει τρία εκείνος και από τρία ο Μποστ και ο Σκούρτης. Δεν βγάλαμε το όνομά του, ούτε πάψαμε να στέλνουμε τα δικαιώματα.
Παίζαμε ένα του Μποστ, ένα του Σκούρτη και κανένα του Μουρσελά. Έτσι αναγκαστήκαμε να γράψουμε εμείς, γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε παράσταση, γράφαμε πλαγίως ή αυτοσχεδιαστικά, γιατί έρχονταν τρεις από τη λογοκρισία. Ο ένας με το βιβλίο, ο άλλος με τον φακό και ο τρίτος που κοίταζε να δει αν κάνουμε καμία κίνηση παραπάνω.
Τραγικό…
Και συγχρόνως πολύ κωμικό, γελούσαμε πάρα πολύ. Ήμασταν νέοι, δεν μας ένοιαζε. Δεν μου θυμίζει τίποτα επαναστατικό, μου θυμίζει έρωτες και ανθισμένες πικροδάφνες και νυχτολούλουδο. Αυτή η εποχή μυρίζει όπως οι πικροδάφνες και τα νυχτολούλουδα στο άλσος Παγκρατίου. Όταν μιλάω γι’ αυτό, μου έρχεται αυτή η μυρωδιά. Και νιάτα, νιάτα…
-: Real
