Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός καλλιτέχνη που η τέχνη ζητά να υπερβεί τον άνθρωπο. Να σκεπάσει τον πόνο, να κουρνιάσει τη θλίψη και να μετατραπεί σε δύναμη.
Σε μια βαθιά ανθρώπινη και απογυμνωμένη από επιτήδευση εξομολόγηση, η Γωγώ Ατζολετάκη θυμάται τη στιγμή που η απώλεια χτύπησε την πόρτα της ζωής της, ενώ η ίδια στεκόταν επαγγελματικά στο μεταίχμιο ενός σπουδαίου διεθνούς θεατρικού ταξιδιού.
Γωγώ Ατζολετάκη: Όταν αποκάλυπτε το μυστικό του επιτυχημένου γάμου της με τον Στέλιο Συρμόγλου
Μιλώντας στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, η σπουδαία ηθοποιός δεν περι- απλώς ένα βίωμα. Μοιράζεται μια πληγή που κουβάλησε ως το τέλος της σκηνής. Ένα προσωπικό πένθος που έγινε παράσταση. Μια διπλή πραγματικότητα, σκληρή και ασυγχώρητη. Ένα βαρύ συναίσθημα, που ακόμη και σήμερα, δεν έχει σβήσει…
Σου έχει συμβεί κάτι πολύ δύσκολο; Κάτι που σε είχε κάνει κομμάτια ψυχικά κι εσύ έπρεπε να βγεις στη σκηνή και να παίξεις κρύβοντας τον πόνο σου;
Φυσικά. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, εγώ έκανα πρόβες για την “Αντιγόνη”, καθώς φεύγαμε με τον Λάμπρο Τσάγκα και το θέατρο “Κνωσός” για να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης της Ινδονησίας, στην Τζακάρτα. Κι εγώ είχα τον πατέρα μου ετοιμοθάνατο. Μια εβδομάδα πριν φύγουμε, ο πατέρας μου πέθανε.
Πήγα στην Κρήτη, κήδεψα τον πατέρα μου, κάναμε γενική δοκιμή κι εγώ δεν ήξερα πού βρισκόμουν. Με τον πατέρα μου ήμουν πολύ δεμένη. Ήταν ο ήρωάς μου. Θυμάμαι ότι… είχα μοιραστεί στα δύο. Αυτό το συναίσθημα ήταν τραγικό.
Η μια πλευρά μου θρηνούσε και η άλλη ανταποκρινόταν στις δεξιώσεις, στις εκδηλώσεις του φεστιβάλ, στους φίλους, στους συναδέλφους, σε όλα αυτά που ζούσαμε εκεί στην Τζακάρτα, στην άλλη άκρη του κόσμου. Θυμάμαι αυτή τη διάσπαση της ολότητας μου. Το έχω ζήσει. Είναι ένα συναίσθημα, πολύ βίαιο. Πολύ βάρβαρο.
Διαβάστε επίσης:
- Ατζολετάκη: Η παρουσίαση του βιβλίου της, οι φίλοι – ηθοποιοί στο πλευρό της & πώς είναι σήμερα
- Ατζολετάκη: «Δεν ήμουν απλώς η σύζυγος ενός επιχειρηματία, θα βάλω τα πράγματα στη θέση τους»
- Ατζολετάκη: «Έχουν βάλει τόσο μάγουλο που, όταν γελάνε, έρχεται το μάγουλο και ακουμπάει στο μάτι»
