«Σου οφείλω ότι μου έμαθες πως για να γίνεις καλός στη δουλειά σου, πρέπει πρώτα να παραμείνεις καλός άνθρωπος», έγραψε ο Γιώργος Λιάγκας.
Σε ηλικία 79 ετών πέθανε σήμερα ο Δημήτρης Κωνσταντάρας. Ο Γιώργος Λιάγκας που υπήρξε «μαθητής» του στα πρώιμα χρόνια της δημοσιογραφίας, αποχαιρέτησε με μία επιστολή τον εκλιπόντα.
«Αγαπημένε μου δάσκαλε, σήμερα έμαθα ότι έφυγες. Και νιώθω σαν να χάθηκε ένα κομμάτι της ζωής μου. Γιατί εσύ δεν ήσουν απλώς ένας σπουδαίος δημοσιογράφος ή ένας διευθυντής καναλιού∙ για μένα ήσουν ο άνθρωπος που με έβγαλε στη δημοσιογραφία, που με πίστεψε πριν ακόμη πιστέψω εγώ στον εαυτό μου.
Θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια στο Πολυτεχνείο. Σπούδαζα Μηχανολόγος Μηχανικός, κι όμως τα βράδια έπαιζα πιάνο στο «Πλατώ» για να τα βγάζω πέρα. Εκεί γνώρισα τον σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη, που σε γνώριζε από τον πατερά σου, που συνεργαζόντουσαν σε ταινίες. Εκείνος είδε κάτι σε μένα, πήρε τηλέφωνο και σε παρακάλεσε να μου δώσεις μια ευκαιρία. Και εσύ, χωρίς να με ξέρεις, είπες «ναι». Έτσι πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα των γραφείων του New Channel στην Πειραιώς.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη μας συνάντηση. Με ρώτησες: «Τι ρεπορτάζ κάνεις;» Κι εγώ, αμήχανος, ειλικρινής, απάντησα: «Δεν ξέρω τι είναι το ρεπορτάζ». Δεν γέλασες ειρωνικά, δεν με απέρριψες. Αντίθετα, χαμογέλασες με καλοσύνη και μου είπες: «Μου φαίνεσαι ταλαντούχος. Θα σε βάλω στο δικαστικό». Εκείνη η φράση σου ήταν το πρώτο θεμέλιο της δικής μου πορείας.
Την επόμενη κιόλας μέρα βρέθηκα στη δίκη του Κοσκωτά, στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Θυμάμαι ακόμα τους τεχνικούς που, για πλάκα, με πήγαν από άλλη πόρτα. Μόνο που η τύχη είχε γράψει αλλιώς το σενάριο: από εκεί έφεραν τον ίδιο τον Κοσκωτά. Κι έτσι, απροετοίμαστος αλλά αποφασισμένος, του πήρα μια αποκλειστική συνέντευξη δέκα λεπτών. Ήταν η πρώτη μεγάλη δημοσιογραφική μου επιτυχία. Μα δεν ήταν μόνο δική μου∙ ήταν δική σου, γιατί εσύ ήσουν αυτός που μου είχες ανοίξει τον δρόμο.
Από εκείνη τη μέρα, στάθηκες δίπλα μου. Με εμπιστεύτηκες, μου έδωσες εκπομπή, με έβγαλες στα δελτία ειδήσεων του Σαββατοκύριακου. Με καθοδήγησες χωρίς ποτέ να μου επιβληθείς, με στήριξες χωρίς ποτέ να με κάνεις να νιώσω μικρός. Ήσουν πάντα ευγενικός, σωστός, δίκαιος. Ένας άνθρωπος με χαμόγελο και με σεβασμό για όλους, που αγαπούσε πραγματικά τη δουλειά του και τους ανθρώπους γύρω του.
Τα τελευταία χρόνια, όποτε μιλούσαμε, δεν μου μιλούσες για σένα. Μου μιλούσες μόνο για τον Λάμπρο, τον γιο σου. Όλη σου η αγωνία, όλη σου η αγάπη ήταν στραμμένη σε εκείνον. Μιλούσες για το μέλλον του, για την πορεία του, για το πώς θα σταθεί στον δημοσιογραφικό κόσμο. Και ξέρω καλά πως τώρα, με την άνοδό του, εσύ εκεί ψηλά θα είσαι επιτέλους ήρεμος και χαρούμενος, περήφανος για εκείνον.
Δημήτρη, σου οφείλω πολλά. Σου οφείλω την πρώτη μου ευκαιρία, την πίστη σου, την καθοδήγηση, την εμπιστοσύνη. Σου οφείλω ότι μου έδειξες πώς είναι η πραγματική δημοσιογραφία: με σεβασμό, με ήθος, με αξιοπρέπεια. Μα πάνω απ’ όλα, σου οφείλω ότι μου έμαθες πως για να γίνεις καλός στη δουλειά σου, πρέπει πρώτα να παραμείνεις καλός άνθρωπος.
Σε ευχαριστώ για όλα, δάσκαλε. Καλό ταξίδι. Ο μαθητής σου, Γιώργος Λιάγκας».
