Στο «Ακρωτήρι», στο οποίο συμπρωταγωνιστεί φέτος ο Δημήτρης Αλεξανδρής στο Θέατρο Ιλίσια, ο ήρωάς του μοιάζει να μην είναι ούτε καλός ούτε κακός.
Θα έλεγε ότι ανήκει σε μια γκρίζα ζώνη;
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι του έργου είναι δύο πολύ επιτυχημένοι γιατροί, μια νευρολόγος και ένας ογκολόγος. Παρακολουθούμε μια γυναίκα να αγγίζει τα όρια της άνοιας, βλέπουμε την πορεία της μέχρι τη συνειδητοποίηση του προβλήματος της και μέσα από τη σχέση τους. Δεν είναι ακριβώς απώλεια αυτό που βιώνει, αλλά μάλλον έχει μια άλλη εικόνα για τα πράγματα. Με αφορμή το έργο, μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω πολλά γύρω από το θέμα, είχα δει και πρόσφατα τον «Πατέρα» με τον Αντονι Χόπκινς… Πάντως, δεν είναι το πρόβλημα αυτό καθαυτό η ουσία του έργου. Ίσως το ερώτημα που θέτει είναι πώς μένεις σε μια σχέση γνωρίζοντας πως ο άλλος δεν θα είναι δίπλα σου. Πολλά πράγματα από αυτά που έχετε ζήσει και σας έχουν επηρεάσει δεν θα έχουν πια καμία βαρύτητα για τον άλλο, θα τα έχει ξεχάσει.
Δημήτρης Αλεξανδρής: «Ήθελα να γίνω πιλότος αλλά δεν τα κατάφερα.. Έδωσα δύο φορές στη Σχολή Ικάρων»
Είναι ζητούμενο για σένα να επικοινωνείς με την επόμενη γενιά;
Είναι ένα ζητούμενο από τη φύση αυτής της δουλειάς. Αυτό θα θέλαμε, η τέχνη και η δουλειά μας να ρέουν, παντού, ανάμεσα στις γενιές. Έτσι είναι η σπουδαία τέχνη, δεν έχει όρια. Όταν βλέπεις μια ταινία του Φελίνι ή το «Θεώρημα» του Παζολίνι, δεν σκέφτεσαι ότι είναι παλιά. Βλέπεις ηθοποιούς να παίζουν πιο σύγχρονα απ’ ό,τι άλλοι σήμερα. Βλέπεις το «Θεώρημα» του Παζολίνι και νομίζεις ότι γυρίστηκε χθες.
Πότε νιώθεις ότι κατάφερες κάτι;
Παίζουμε κάποια στιγμή τον «Αμερικάνικο Βούβαλο». Μετά την παράσταση, κάποιοι από το κοινό περιμένουν να μας μιλήσουν, ανάμεσά τους μια πιτσιρίκα και ο 60άρης μπαμπάς της. Αφού μας συγχαίρει το νέο κορίτσι, μάς απευθύνει το λόγο ο μπαμπάς. Μας εξηγεί ότι δεν έχει ξαναδεί τέτοιο έργο και ότι ήρθε από το Μεσολόγγι για να συνοδέψει την κόρη του, εκείνος βλέπει συνήθως επιθεωρήσεις. «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να έρθω σε επαφή με τέτοια έργα. Από εδώ και πέρα θα προσπαθώ να βλέπω τέτοιου είδους παραστάσεις». Εκείνα τα λόγια, που δεν θα τα ξεχάσω, είναι μία από τις στιγμές που είπα, κατάφερα κάτι. Θα μου πεις, ο σκοπός της τέχνης είναι να αλλάζει τον κόσμο; Είναι και αυτό, θα μπορούσε. Έχει αξία να μπορείς να δημιουργείς στους θεατές και μια άλλη οπτική για να βλέπουν τα πράγματα, να κάνεις έστω και δύο ανθρώπους να σκεφτούν διαφορετικά.
Νιώθεις την ανάγκη να ανήκεις;
Όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, έπεσα σε μια πολύ καλή συγκυρία που ήταν η άνθηση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Εγώ και πολλοί συνομήλικοί μου ηθοποιοί γίναμε γρήγορα πρωταγωνιστές. Αλλά αυτό μας απομάκρυνε, δεν φτιάξαμε ομάδες, όπως η προηγούμενη γενιά. Παλιότερα, όταν ήμουν νέος ηθοποιός, ήθελα πολύ να ανήκω σε ομάδες που δημιουργήθηκαν από μεγάλους σκηνοθέτες. Πιστεύω πάρα πολύ στις ομάδες. Πιστεύω ότι όταν μαζεύονται ικανοί άνθρωποι θα βρουν ένα διαφορετικό τρόπο να μιλήσουν για τα πράγματα. Μπορεί να αποτύχουν, δεν έχει σημασία, αρκεί που θα καταθέσουν μια νέα άποψη. Έκανα πολλές επιλογές σκεπτόμενος ότι κάνοντας κάποιες δουλειές θα ερχόμουν πιο κοντά σε μεγάλους σκηνοθέτες και τις ομάδες τους. Δεν το κατάφερα ποτέ. Παραμένω ένας μοναχικός λύκος. Δεν νιώθω ότι ανήκω κάπου και όσο περνούν τα χρόνια αυτό παγιώνεται.
- Marie Claire
Δημήτρης Αλεξανδρής: «Δεν μπορώ να την εξηγήσω την επιτυχία»
Δημήτρης Αλεξανδρής: «Ευτυχώς, αλλάζουν πια οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, τα πράγματα»
Δημήτρης Αλεξανδρής: «Δεν έχω και καμία κάψα τα παιδιά μου να κάνουν αυτή τη δουλειά»
