Υπάρχει μια άδεια καρέκλα στο τραπέζι: Τίπоτα δεν είναι δuσκоλότερο από τо να πενθείς τους ανθρώπоυς σου τέτоιες μέρες
Μία από τις ομορφότερες περιόδους του χρόνου διανύουμε αυτή την περίοδο. Τα Χριστούγεννα. Όλα είναι στολισμένα, ο κόσμος χαίρεται, βγαίνει έξω, καλοπερνά με αγαπημένα πρόσωπα, τρώει τις πιο νόστιμες λιχουδιές, κάνει δώρα ο ένας στον άλλο…
Όμως υπάρχει και μία αντίθεση. Οι άνθρωποι που πονούν. Οι άνθρωποι που νιώθουν μόνοι εξαιτίας μιας απώλειας. Η άλλη όψη του νομίσματος. Η πιο σκοτεινή.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να πενθείς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο τα Χριστούγεννα
«Είναι αυτή η εποχή του χρόνου… Που όλα λάμπουν πιο έντονα και ο καιρός σε κάνει να θέλεις να χουχουλιάσεις στο σπίτι σου αγκαλιά με τους αγαπημένους σου.
Για πολύ κόσμο, αυτή η εποχή του χρόνου είναι ταυτόχρονα μαγική και μοναχική. Γιατί η θλίψη έχει τον τρόπο της να σε πλησιάζει κρυφά και να στρογγυλοκάθεται μαζί σου. Αυτή είναι η πραγματικότητα για όσους έχουν χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο.
Λένε ότι ο χρόνος επουλώνει αυτές τις πληγές. Προσωπικά, δεν το πιστεύω. Πρέπει να μάθεις να ζεις με την απώλεια γιατί είναι κάτι που δεν αλλάζει. Είναι εκεί σε κάθε σου βήμα, σε κάθε επιτυχία και σε κάθε σου χαρά. Είναι εκεί για να σου υπενθυμίσει ότι ένας σημαντικός άνθρωπος λείπει από τη ζωή σου.
Υπάρχει μια άδεια καρέκλα στο τραπέζι, ένα ζευγάρι παπούτσια που λείπει από την εξώπορτα, ένα άτομο λιγότερο για να αγκαλιάσεις. Και ενώ είμαστε περιτριγυρισμένοι από αγαπημένα πρόσωπα, κατά κάποιο τρόπο, αυτό ενισχύει την απουσία εκείνου που χάσαμε.»
Τα Χριστούγεννα όσοι έχασες σου λείπουν ακόμη πιο πολύ
«Έχασα και τους δύο γονείς μου απροσδόκητα όταν ήμουν 20 χρονών. Από τότε, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έγινα μητέρα τριών υπέροχων παιδιών.
Έχω γιορτάσει αμέτρητα γενέθλια και γιορτές χωρίς τους γονείς μου. Θα περίμενε κανείς ότι μέχρι τώρα θα είχα μπει στη φάση όπου ο χρόνος υποτίθεται ότι θα άρχιζε να επουλώνει αυτές τις πληγές, όμως ακόμα παλεύω. Η θλίψη μου παραμένει και ο χρόνος δεν την έχει θεραπεύσει.
Δεν νομίζω ότι η απώλεια είναι κάτι που μπορεί να θεραπευτεί εντελώς. Δεν νομίζω ότι είναι ένα κεφάλαιο που έχει αρχή και τέλος. Νομίζω ότι εξελίσσεται διαρκώς, όπως ακριβώς εξελίσσεται και η ζωή μας. Σε κάθε νέο κεφάλαιο της ζωής μας, προσαρμοζόμαστε στην απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων με νέους τρόπους. Επεξεργαζόμαστε συνεχώς αυτό το κεφάλαιο για να ταιριάζει στην πραγματικότητά μας.
Θέλεις να τα μαθαίνεις όλα πρώτος;
Κάνε Like στη σελίδα μας στο facebook
Ακολουθήστε το Diaforetiko στο Google news 
Ολες οι Ειδήσεις
- Θέλξη: «Θαυμαστής μου είχε κάνει δώρο αυτοκίνητο αλλά δεν το κράτησα, ήμουν μικρή δεν ήξερα»
- Δανάη Παππά: «Θαυμαστής μου στέλνει κάθε μέρα και θέλει να δει τα καλτσάκια μου»
- Μετάνιωσε η Στέλλα Μιζεράκη για τις πλαστικές επεμβάσεις της: Μου λένε ότι είμαι ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα
- Λατρεύει την Ελλάδα και δεν το κρύβει: Ο Παύλος ήρθε στην χώρα μας για την Πρωτοχρονιά και αυτές οι φώτο τα λένε όλα
- Θάνος Πλεύρης: Είμαι κατά της τεκνοθεσίας και του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια
- Στο Καρπενήσι με τον αγαπημένο της για ολιγοήμερες διακοπές η Σία Κοσιώνη: “Να αγαπάτε δυνατά”
- Αλεπού έκοβε βόλτες στη Λαμία ψάχνοντας τροφή αδιαφορώντας για τους ανθρώπους
- Αδέρφια υποδέχθηκαν τη νέα χρονιά με δυνατή μουσική και κλειδώθηκαν με το σκυλάκι τους για να μην τρομάξει από τα πυροτεχνήματα
