Όσο είμαστε νέοι, τα απωθημένα προς τους γονείς μας (και κυρίως τις μαμάδες μας) είναι πολλά. Συχνά της καταλογίζουμε έναν σωρό από λάθη, παραβλέψεις και κακούς χειρισμούς μέχρι που μια μέρα, βλέπουμε την μεγάλη εικόνα. 

Καταλαβαίνουμε πως ό,τι έκανε η μάνα μας, το έκανε από αγάπη. Αυτό ήταν πάντα το κίνητρό της, όπως αυτό είναι και το δικό μας κίνητρο προς τα παιδιά μας. Παρά τα λάθη μας, είμαστε πάντα δίπλα τους να τα προστατεύουμε και να τα αγαπάμε κι αυτό είναι το παν.

«Κι έρχεται μια μέρα που
μιλάς σαν εκείνη,
μαγειρεύεις σαν αυτήν,
μαλώνεις σαν εκείνη,
τραγουδάς σαν εκείνη,
διδάσκεις όπως εκείνη,
χορεύεις σαν αυτήν,
-ς σαν αυτήν,
κλαις σαν εκείνη.

Κι έρχεται μια μέρα που αυτά τα τεράστια παπούτσια που συνέχεια δοκίμαζες όταν ήσουν μικρή, σου ταιριάζουν, και μπορείς να περπατήσεις στο αποτύπωμά της. Και σε κάθε βήμα καταλαβαίνεις όλα όσα πάντα επέκρινες.

Και καταλαβαίνεις όρια, προκλήσεις, θυμούς, ανησυχίες, φόβους.

Και εκτιμάς ότι ήταν εκεί, σε συνόδευε, σε προστάτευε, σε πρόσεχε.

Και εκτιμάς τις θυσίες της τον χρόνο της.

Έρχεται μια μέρα που κοιτάς στον καθρέφτη και την βλέπεις.

Γιατί είσαι μέσα της και θα μένει για πάντα μέσα σου -γιατί δεν την έχεις πια!».

Το κείμενο είναι από τη σελίδα Γνωμικα και Αποφθέγματα (Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα)

-