Τα παιδιά των χωρισμένων γονιών να τα αγαπάτε ένα τικ πιο πάνω

Πιο συγκεκριμένα, ορισμένες φορές ήταν τόσο κουρασμένη που κλειδωνόταν στο δωμάτιό της για να πάρει έναν υπνάκο. Πόσα βράδια φάγαμε ξαναζεσταμένο φαγητό από το φούρνο μικροκυμάτων, καμμένο φαγητό ή κρύα πίτσα. Πόσα δάκρυα και πόσες φωνές…

Υπήρξαν φορές που της μίλησα με τα χειρότερα λόγια. Υπήρξαν φορές που έκλαψα και φορές που έκλαψε και εκείνη, υπήρχαν όμως και οι καλές μέρες όταν συμφιλιωνόμασταν.

–

Υπήρχαν απογεύματα που έπαιρνε εμένα και την αδερφή μου και μας έβγαζε έξω για παγωμένο γιαούρτι. Άλλες φορές μας πήγαινε βόλτα με το αυτοκίνητό του για να δούμε τα φανταχτερά σπίτια των πλουσίων. Μερικές φορές οδηγούσαμε μέσα στο δάσος μέχρι να χαθούμε.

Όσες εντάσεις και αν είχαμε πάντα αγαπούσα τη μάνα μου και την εκτιμούσα. Ήταν ο βράχος μου. Ο λόγος που τη μισούσα και την έβριζα είναι επειδή ήξερα ότι με αγαπούσε άνευ όρων και ήξερα ότι θα ήταν πάντα εκεί. Παρόλο που η παιδική μας ηλικία ήταν στιγματισμένη από το διαζύγιο και από τις μάχες για την επιμέλεια, η αδερφή μου και εγώ μεγαλώσαμε και γίναμε αξίες γυναίκες.

Το διαζύγιό σου θα επηρεάσει τα παιδιά σου; Το πιο πιθανό αλλά μεγαλώνοντας γίναμε ανεξάρτητες γυναίκες που ξέρουν να αποφεύγουν παρόμοια λάθη και το πιο σημαντικό, γίναμε γυναίκες που ξέρουμε να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.

Δεν νομίζω ότι εκτίμησα πλήρως όλα όσα έκανε για μας μέχρι που έγινα η ίδια μητέρα. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, σαν γροθιά στο πρόσωπο. Καθόλου ύπνος, το μητρικό γάλα να στάζει παντού από το στήθος μου χωρίς να μπορώ να το σταματήσω και εγώ να είμαι γεμάτη με τις μύξες και τους εμετούς του παιδιού. Οι ανάγκες αυτών των μικροσκοπικών πλασμάτων που εξαρτώνταν από μένα ήταν μεγάλες αλλά το θέμα ήταν ότι είχα βοήθεια. Είχα ένα σύζυγο που ανέλαβε εξίσου τα γονεϊκά καθήκοντα εκτός από το θηλασμό φυσικά.

–

Δεν μπορώ να καταλάβω πως η μητέρα μου το έκανε όλο αυτό μόνη της όλη της τη Ζωή. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας καλός μπαμπάς με χρυσή καρδιά. Τον θυμάμαι κοντά μας όταν ήμουν μωρό αλλά όταν γεννήθηκε η αδερφή μου, η μαμά μου ήταν μόνη της εκείνες τις ατέλειωτες άγρυπνες νύχτες, είχε και εμένα παιδάκι μικρό δίπλα της. Τη βοηθούσα όσο μπορούσα μα ήμουν μόλις πέντε χρονών.

Δεν έχω ιδέα πως το έκανε αλλά της είμαι απίστευτα υπόχρεη για όλα.

Μπορεί να μην είμαι μόνη μαμά αλλά έχω πολλούς φίλους και φίλες που είναι και έχοντας μεγαλώσει τόσο κοντά με τη μαμά μου νιώθω βαθιά ενσυναίσθηση για όλες τις ανύπαντρες μαμάδες εκεί έξω. Αν υπάρχει κάτι που θέλω να πω σε όλες τις μόνες μαμάδες εκεί έξω είναι αυτό: Το ‘χεις. Θα τα καταφέρεις.

Τα πας περίφημα. Δεν είσαι τέλεια. Κανένας άνθρωπος, καμία μητέρα δεν είναι αλλά προσπαθείς να είσαι κοντά τους μετά από κάθε κουραστική μέρα, δίπλα τους κάθε νύχτα κάνοντας τα μαγικά σου για χάρη των παιδιών σου. Δίνεις τα πάντα ακόμα και όταν νομίζεις ότι απέτυχες.

Αυτό χρειάζονται όλα τα παιδιά: εσένα. Την παρουσία και την αγάπη σου. Εσύ είσαι το καταφύγιό τους.

Κάποιες μέρες δεν το βλέπεις. Τα παιδιά όταν είναι μικρά δεν καταλαβαίνουν. Κλαίνε, κατηγορούν, φωνάζουν. Ξέρω ότι πολλές φορές πέφτεις στο κρεβάτι σου στο τέλος της μέρας και κλαις. Εύχεσαι να μπορούσες να είσαι δύο άτομα ταυτόχρονα. Εύχεσαι να είχες κάποιον να μοιραστείς τις ιδέες σου για τα παιδιά μαζί του. Χρειάζεσαι απλά και μόνο έναν υπνάκο μερικές επιπλέον ώρες μέσα στη μέρα.

Όπως και να έχει τα καταφέρνεις και είσαι εδώ και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζεις: Τα παιδιά σου θα είναι εντάξει και θα διαπρέψουν στη ζωή τους.

Σε ευχαριστώ για τον κόπο, τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα που έχεις χύσει τόσα χρόνια για να ‘ναι καλά τα παιδιά σου. Σε ευχαριστώ που θυσίασες τον ύπνο και τη λογική σου.

Τα παιδιά σου μπορεί να μη σου πουν ευχαριστώ τώρα, αλλά να θυμάσαι ότι σημαίνεις τα πάντα γι’ αυτά.

Ξέρω ότι δεν είναι πάντα έτσι αλλά κάθε μέρα κάνεις την πιο σημαντική δουλειά, χαλάρωσε λίγο λοιπόν, κράτα τα παιδιά σου κοντά σου και συνέχισε.

Τα πας περίφημα.

–