Τη γνώρισα σε παιδικό πάρτι. Πριν λίγες μέρες παντρευτήκαμε και υιοθέτησα το παιδί της | Η ιστορία του Μάνου

Η Έρη έμεινε έγκυος σε ηλικία 22 ετών και ενώ βρισκόταν επί 4 χρονια σε σχέση με τον πατέρα του παιδιού της. Αμέσως μόλις το έμαθε ο σύντροφός της, την εγκατέλειψε. Μέχρι σήμερα ο πατέρας του παιδιού που τώρα είναι 8 ετών, δεν ξέρει καν πως είναι αυτό το παιδί, αν του μοιάζει αν έχει να φάει, τί παιχνίδια του αρέσουν. Αλλά Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν δεν λένε; Κι έτσι είναι.

Η Έρη λόγω δουλειάς πήρε απόσπαση και έφυγε από την Αθήνα. Έκανε τα πάντα ως μονογονεϊκή οικογένεια να μείνει στον τόπο καταγωγής της να είναι κοντα στους γονείς της αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι ένα πρωί μάζεψε τα πράγματά της, πήρε και το παιδάκι της κι έφυγε για το άγνωστο.

–

Ένα μήνα μετά και αφού το παιδι είχε ξεκινήσει σχολείο, πήρε μια πρόσκληση, την πρώτη πρόσκληση σε παιδικό πάρτι. Στην αρχή δεν ήθελε να πάει, δεν ήξερε κανέναν. Αποφάσισε όμως ότι το παιδί δικαιούνταν να κοινωνικοποιηθεί και είχε ήδη αρχίσει να κάνει καποιους φίλους, οπότε θεώρησε καλό να πάνε και ας ήταν με βαριά καρδιά. Μόλις μπήκε στο σπίτι των γονιών που έκαναν το πάρτι, και την αντίκρυσα πρώτη φορά, κάτι έπαθα. Ένιωσα σαν να με χτύπησε ρεύμα.

Μόλις είχα βγει από μια πάρα πολύ τοξική σχέση που με ταλαιπωρούσε χρόνια από την οποία έχω αποκτήσει ένα κοριτσάκι εκτός γάμου.

Δεν ήθελα ούτε σχέση, ούτε καν να περάσω τη νύχτα με κάποια. Μόνο σ$ξ και έξω απο την πόρτα.

Από τότε έμαθα να μην λέω. Δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.

Έκατσε δίπλα μου και κοιτούσε το παιδί της να παίζει με τα άλλα. Είχε μια μελαγχολία στο βλέμμα και κάτι υπέροχα μεγάλα μαύρα μάτια.

Έμοιαζε με τσιγγάνα.

–

“Μάνος” της έτεινα το χέρι μου. Ξαφνιάστηκε.

“Έρη” μου είπε αδιάφορα και δεν μου έδωσε το δικό της.

Προσπάθησα να της πιάσω κουβέντα, να μάθω που ήταν ο άντρας αν υπήρχε άντρας τί έκανε πώς βρέθηκε στην πόλη μας.

Παρατήρησα ότι δεν άγγιζε τίποτα από τον μπουφέ δεν ήπιε ούτε το νερό που της έβαλαν.

Φαινόταν τόσο φοβισμένη, μαγκωμένη.

Με την κουβέντα ζέστανε.

Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και την επόμενη μέρα, την κάλεσα και της πρότεινα να της δείξω καλύτερα τα μέρη μας.

“Δεν μπορώ έχω το παιδί” μου είπε.

“Μαζί με το παιδί” της είπα.

Ακολούθησε σιωπή, δεν περίμενε την απάντησή μου.

Την ήθελα τόσο που και 100 παιδιά να είχε όλα θα τα αγαπούσα.

Από εκείνη την ημέρα, ήμασταν μαζί.

Όλοι έλεγαν ότι ήταν βιαστικό, τους διαψεύσαμε.

Αγάπησα το παιδάκι της σαν δικό μου, ταιριάξαμε αμέσως με τον μικρό και από τον 2ο μήνα της σχέσης, μείναμε μαζί.

Όλοι με νόμιζαν από την αρχή, για πατέρα του μικρού. Όπου η Έρη και ο μικρός και καθόλου δεν με ενοχλούσε.

Ούτε τα σχόλια “φίλων” και καλοθελητών όπως “τί θες τώρα με τη χωρισμένη κοίτα να κάνεις την πλάκα σου και να φύγεις που να μπλέκεις”.

Κι εγώ χωρισμένος είμαι φίλε και δεν θα ήθελα να με θεωρούν καμμένο χαρτί.

Μετά από ένα χρόνο σχέσης, πριν λίγες μέρες παντρευτήκαμε σε ένα ξωκκλήσι με παρανυφάκια τα παιδιά μας και καλεσμένους λίγους καλούς φίλους και συγγενείς.

Προχθές πήγαμε σε δικηγόρο να ξεκινήσω διαδικασία υιοθεσίας του παιδιού μας. Γιατί δεν είναι μόνο δικό της παιδί.

Είναι και δικό μου πια.

Ευχομαι όλοι να ζήσετε μια τέτοια αγάπη αλλά θα τη ζήσετε μόνο αν αγαπάτε τους άλλους όπως είναι.

Μάνος

–