Δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί και προσφέρθηκε ο κουμπάρος μου. Σκοτώθηκε σε τροχαίο και πεθαίνω κάθε μέρα μέσα μου

Διάβασα την ιστορία του Γιώργου που έκρυψε μαζί με τη γυναίκα του οτι το παιδί ήταν του άντρα της και θυμήθηκα τη δική μου ιστορία.

Ό,τι και να πείτε θα έχετε δίκιο και θα το φέρω βάρος σε όλη μου τη ζωή, αλλά δεν γινόταν να χαλάσουμε 2 σπίτια και να πληγώσουμε τους ανθρώπους μας.

–

Ήμασταν παντρεμένοι με τον άντρα μου 12 χρόνια και δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί. Είχαμε κάνει ένα σωρό εξετάσεις, 3 εξωσωματικές εγώ, αδύναμο το σπέρμα του μας έλεγαν, δεν πιάναμε. Στην αρχή μαλώναμε συχνά τα φάρμακα των εξωσωματικών μου χαλούσαν τη διάθεση, σκέφτηκα θα χαλάσω τον γάμο μου και την ευτυχία μου με τον άνθρωπό μου για ένα παιδί; Μην έρθει ποτέ δεν πειράζει!

Τα χρόνια όμως περνούσαν και εμείς το θέλαμε πολύ. Ένα βράδυ, καλοκαίρι στο εξοχικό μας, ήρθε ο κουμπάρος μας ο Άρης με τη γυναίκα του και όπως καθόμασταν στη βεράντα πιάσαμε την κουβέντα για το παιδί, γιατί δεν προχωρήσαμε, πως ειναι η δικη τους ζωη με το παιδακι τους τέτοια. Πώς και δεν ψάξατε για παρένθετη; με ρωτάει η γυναίκα του. “Με τί σπέρμα;” απαντάει ο άντρας μου.

“Να σας δώσω το δικό μου σπέρμα ρε παιδιά,δεν σας πήρα και τίποτα στον γάμο σας!” απαντά ο Άρης γελώντας και τρώω φλας.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, το σκεφτόμουν συνέχεια. 2 μέρες το σκεφτόμουν ώσπου σήκωσα το τηλέφωνο. Το πολύ πολύ να μην μου ξαναμιλούσε είπα απο μεσα μου, αλλά ισως να ήταν μια λύση.

–

Του είπα πως θέλω να τον δω και να μην πει τίποτα σε κανέναν.

Το ραντεβού κλέιστηκε σε μια καφετέρια της Εθνικής οδού που από πάνω έχει ξενοδοχείο.

“Το εννοούσες ότι θα ήθελες να μας δώσεις το σπέρμα σου;” τον ρώτησα. Σε μία ώρα κάναμε έρωτα σε ένα από τα δωμάτια.

Το κακό είναι ότι αυτό συνεχίστηκε. Ταιριάζαμε πολύ σεξουαλικά και δεν το κάναμε μόνο για να πιάσω παιδί, το απολαμβάναμε.

Έμεινα έγκυος σχετικά γρήγορα και διακόψαμε. Ο άντρας μου πετούσε στα σύννεφα, το απέδωσε σε θαύμα. Με τον Αρη χαθήκαμε, ερχόταν που και που μόνος χωρίς τη γυναίκα του.

Όποτε συναντιόντουσαν τα βλέματά μας, υπήρχε μια αμηχανία στην ατμόσφαιρα, ένα παράπονο που δεν μπορούσε να είναι και κανονικός πατέρας αυτού του παιδιού, που δεν μπορούσε να χαιδέψει την κοιλιά μου ενώ με έβλεπε έγκυο. Εγώ απο τη μεριά μου ενώ θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα, ένιωθα μια λύπη. Ίσως και να τον ερωτεύτηκα…

Γέννησα, ήμασταν τυχεροί γιατί το παιδί εμοιαζε και συνεχίζει να μοιάζει σ΄εμένα και μετά από 8 μήνες έγινε και η βάπτιση όπου φυσικά το γλέντι κράτησε 3 μέρες. Ο άντρας μου καμάρωνε δίπλα στο παιδί και ο νονός του και πραγματικός του πατέρας,ήταν ένας κούκλος.

Ένα μήνα μετά σκοτώθηκε με τη μηχανή αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και το παιδί τους, μονογονεϊκή οικογένεια πια, τους βοηθήσαμε και τους βοηθάμε ακόμα όσο μπορούμε όμως…

Σήμερα το παιδί μας είναι 6 χρονών. Δεν ξέρει ότι ο πραγματικός του πατέρας έχει πεθάνει. Δεν ξέρει ότι έχει αδερφό και ο αδερφός του δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.

Νιώθω αφόρητες τύψεις και θέλω να μιλήσω αλλά φοβάμαι ότι αν ανοίξω το στόμα μου θα καταστρέψω τις ζωές όλων μας.

Πεθαίνω κάθε μέρα μέσα μου…και μου λείπει αυτός που με έκανε μητέρα αλλά ταυτόχρονα, με έκανε να νιώσω και πιο γυναίκα από ποτέ….

Όλγα Π.

–