Θεσσαλονίκη: Ποιος είναι ο «άνθρωπος-σκιά» που τριγυρνά στην πόλη τις τελευταίες ημέρες

Στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορεί μια σιωπηλή φιγούρα ντυμένη με μαύρο ολόσωμο spandex zentai, το οποίο καλύπτει και το πρόσωπο, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις στους περαστικούς.

Ειδικότερα, ο «άνθρωπος – σκιά», περπατά στους δρόμους, κάθεται σε παγκάκια, μπαίνει σε λεωφορεία, μουσεία, καφέ και μαγαζιά, φέρνοντας τους Θεσσαλονικείς αντιμέτωπους με το άγνωστο.

–

Ποιος είναι ο άνθρωπος σκιά

Δεν πρόκειται για κάτι παραφυσικό, αλλά για τη δράση «Σαν σκιά, 24 ώρες στην πόλη» και η performance γίνεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης με σκοπό να έρθει ο κόσμος σε επαφή με το άγνωστο, όπως εξηγεί η κ. Δερβετζόγλου.

Ο καλλιτέχνης είναι ο Αλέξανδρος Μιχαήλ.

H δράση ξεκίνησε στις 7 Απριλίου και θα ολοκληρωθεί σε 8 τρίωρα έως τις 19 Μαΐου και παράλληλα καταγράφονται οι αντιδράσεις του κόσμου, που ποικίλουν…

Η performance «24 ώρες στην πόλη | ΣΑΝ ΣΚΙΑ | Θεσσαλονίκη» είναι μία απόπειρα να διερευνηθεί η σχέση της πόλης με το ανοίκειο, όπως αναφέρεται σε σχετικό ενημερωτικό.

–

«Έχετε ποτέ κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης νιώθοντας σαν να μην υπάρχετε ή σαν να θέλετε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί; Ήταν από ντροπή; Από φόβο για τον δημόσιο χώρο ή για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο; Αίσθημα κατωτερότητας λόγω κοινωνικής καταγωγής, ταυτότητας, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου, επαγγέλματος, αναπηρίας; Λόγω κατάστασης υγείας; Ανεργίας; Αστεγίας; Ψυχικής υγείας; Λόγω χρήσης ουσιών; Πώς είναι να κοιτάζει κανείς τον κόσμο, όταν ο ίδιος είναι ο “κανένας”; »

«Ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου βλέποντας μία ανθρώπινη φιγούρα σαν σκιά, χωρίς πρόσωπο, να κυκλοφορεί στους δημόσιους χώρους της πόλης; Θα γελάσουν; θα φοβηθούν; Θα ξαφνιαστούν; Θα συνεχίσουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Υπάρχει στα αλήθεια χώρος για “το άλλο” στις σύγχρονες δυτικές μεγαλουπόλεις; Πόσο άνετα νιώθουμε μπροστά στο άγνωστο; Και τι είμαστε διατεθειμένοι να προβάλουμε πάνω του; Μπορεί άραγε αυτή η συνάντηση με το ανοίκειο να διακόψει την καθημερινότητα των κατοίκων ή ακόμη και να ανοίξει νέους ορίζοντες στο πώς βιώνουν και κατοικούν το δημόσιο χώρο της γειτονιάς τους και της πόλης; Και εν τέλει, χωράει το ανοίκειο στις προσωπικές αναπαραστάσεις που δημιουργεί ο καθένας για την πόλη (του) και για τον (δημόσιο) χώρο;», αναφέρει η ενημέρωση.

–