Ο γιος μου γλίτωσε από καρκίνο στο παρά πέντε. Σήμερα είναι φαντάρος και τον καμαρώνω

Διαβάζω άρθρα σας και είστε ένα αγαπημένο σάιτ, μάλιστα προσφάτως διάβασα το άρθρο για τη μανούλα που έχασε τον μικρό της από τον καρκίνο.

Είμαι κι εγώ μαμά 2 καταπληκτικών εφήβων, της Κάτιας μου και του Βαγγέλη μου το πρώτο μου παιδί με βάσανα γεννημένο. Το άρθρο, μου θύμισε δικές μου πονεμένες στιγμές που έζησα όταν το αγόρι μου ήταν νεογέννητος. Τώρα είναι 18 χρόνων φαντάρος, συγκινούνε όταν τον βλέπω να με αποχαιρετά και να με μαλώνει που κλαίω, “που πάω ρε μάνα!” μου λέει “στον Άρη; Θα γυρίσω σε δύο εβδομάδες!”

–

Τώρα, έτσι που κάθομαι και έχω πολύ ελεύθερο χρόνο από την απουσία του γιου μου, θυμήθηκα τις δύσκολες στιγμές και θέλησα να τις γράψω σε ένα μικρό κείμενο έτσι για να ξωρκισω τις θλιμμένες μέρες.

Με τον άντρα μου παντρεύτηκαμε πολύ γρήγορα έρωτας κεραυνοβόλος. Είμαστε και οι δύο σε ηλικία που το παιδί ήταν επιθυμία και στόχος. Δύσκολος στόχος όμως. Δύο χρόνια προσπαθειών, απογοητεύσεων, επισκέψεων σε πολλούς γιατρούς, εγχειρήσεων και μια λέξη που δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου.

Δεν μπορείς να κάνεις παιδιά, ίσως φτάσεις στη πηγή αλλά δε ξέρουμε αν θα πιεις νερό. Εκεί έβαλα τελεία και έπαψα να ελπίζω, να προσπαθώ. Ένα όνειρο περίεργο όμως μου άφησε μια σπίθα στη ψυχή μου κι έκανα ένα τάμα στην Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντου. Εκείνη και η μητέρα μου με τις συμβουλές της με έσωσαν. Ήμουν έγκυος και δεν το ήξερα καθώς ένας γιατρός με έτοιμαζε για το επόμενο χειρουργείο μια ύστατη προσπάθεια.

Η μαμά μου είπε, περίμενε κόρη μου να δεις αυτόν τον μήνα και άστο για τον επόμενο. Ο Βαγγέλης μου ήδη είχε φωλιάσει στη ψυχή μου και στο σώμα μου. Δεν το πίστευα, η χαρά μεγάλη και η ανυπομονησία μου να δω το μωρό να γεννηθεί υγειή, τεράστια. Καθώς η εγκυμοσύνη εξελισσόταν οι δυσκολίες δεν έλειψαν, ήρθε η ώρα του τοκετού και το μωρό χανόταν. Φτάσαμε και οι δύο στο χείλος του γκρεμού αλλά επιβιώσαμε.

–

Μετά από μια εβδομάδα είμαστε και οι δύο καλά και στο σπίτι μας με την καθημερινότητα γεμάτη ευτυχία δυσκολίες και εκπλήξεις. Ο Βαγγέλης ήταν ενός μηνός πια, μωράκι πανέμορφο γεμάτο ζωή, τον τάισα και έγειρε το κεφαλάκι του να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου κι εκεί χάθηκε όλος μου ο κόσμος. Ένα μεγάλο εξόγκωμα κάτω από το αυτί. Παναγία μου σκέφτηκα τί είναι αυτό; Το έδειξα στον άντρα μου και για ένα μήνα σχεδόν άρχισε ο Γολγοθάς μας. Ο γιατρός έφτασε την επόμενη, ήταν Κυριακή δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ο γιατρός ήταν διακοπές και άρπαξε το αεροπλάνο και το πρωί της Κυριακής ήταν στο μαιευτήριο. Αγωνίες κλαμματα εξετάσεις και πάλι εξετάσεις. Μέχρι να μου πουν ότι ” Κα. Γ. Είσαστε πολύ τυχερή αυτό που έχει ο μικρός παρατρίχα γλύτωσε εάν λίγο τα πράγματα ήταν διαφορετικά το μωρό στο σημείο που είναι ο όγκος δεν θα είχε χρόνο.”

Τώρα τον βλέπω να είναι ενήλικας και φαντάρος, όλα τα χρόνια τον μεγαλώνω με αυτό το μικρό στην άκρη του μυαλού μου φόβο μην τυχόν και συμβεί κάτι και όλα αλλάξουν δεν του το είπα ποτέ.

Ξέρετε, δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τί νιώθεις όταν οι γιατροί σου ανακοινώνουν ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και πρέπει να περιμένουμε τις εξετάσεις μέσα σε μια στιγμή χάνεται η ζωή σου κι έκτοτε ζω με φόβο και ξέρετε κάτι μέσα μου λέω, εγώ γλύτωσα.

Αλλά αν ο αυτός με το δρεπάνι σου χτυπήσει την πόρτα μια φορά μετά όλα τα άλλα διαγράφονται, για όλα τα χρόνια, ακόμα κι όταν κατάφερες να τον προσπερασεις.

Το παιδί μου είναι καλά αλλά πάντα του λέω προσεχε, πρόσεχε γιατί η ζωή είναι πολύτιμη.

Αφιερωμένο στον γιο μου. Μια περιφανή μαμά.

–