–
Η χαρά της εγκυμοσύνης της μετατράπηκε σε αγωνία για το άγνωστο που θα έρθει, ενώ οι γιατροί της συνέστηναν να την τερματίσει, καθώς το μωρό δεν θα είχε καμία ελπίδα επιβίωσης.
Αυτή η μαμά, όμως, πήρε απόφαση να το γεννήσει και να δώσει την δική της μάχη μαζί με το μωρό της. Μία ιστορία δύναμης που συγκινεί.
«Ήθελα πάντα να γίνω μητέρα. Όταν ανακάλυψα, ότι ήμουν έγκυος, ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Σκεφτόμουν ασταμάτητα αυτό το μικρό πλασματάκι που θα ερχόταν στην οικογένειά μας και θα το λατρεύαμε όλοι. Οι πρώτοι τρεις μήνες ήταν γεμάτοι χαρά, περιέργειες και ένα σωρό υποθέσεις: αν θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, τι όνομα θα έπαιρνε κλπ.
Μιλούσαμε συνεχώς στο μωρό μας, λέγοντάς του πόσο περιμέναμε τον ερχομό του. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που κάθε μήνα βλέπαμε το παιδί μας να μεγαλώνει μέσα από τα υπερηχογραφήματα. Όμως, στον 4ο μήνα κάτι άλλαξε. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, ο γυναικολόγος μου παρατήρησε κάτι μη φυσιολογικό, αλλά δεν μας έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες. Μου ζήτησε να κάνω έναν τρισδιάστατο υπέρηχο, προκειμένου να παρατηρήσει καλύτερα την ανατομία του μωρού. Έτσι κλείσαμε ένα ραντεβού σε εξειδικευμένη κλινική, όπου υπήρχαν τα εργαλεία που θα ανέλυαν λεπτομερώς τα όργανα και τη φυσιογνωμία του εμβρύου. Όταν ήρθε αυτή η ώρα, ήμασταν γεμάτη ανησυχία.
Αυτή η μέρα ήταν η χειρότερή μας. Μάθαμε, ότι η μικρούλα μας είχε πολλές δυσμορφίες στα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, τα χείλια, τη μύτη, το κρανία και τον εγκέφαλο. Μόνο τα υπόλοιπα όργανά της και η σπονδυλική της στήλη ήταν εντάξει. Η κατάστασή της ήταν αποτέλεσμα του Συνδρόμου Αμνιακής Ταινίας, κατά το οποίου ταινίες ιστού από τον αμνιακό σάκο ξεφεύγουν τυλίγονται γύρω από τα άκρα του μωρού και σταματούν τη ροή αίματος. Αυτό ήταν που επηρέασε την ανάπτυξή της.
Ενώ έκλαιγα με λυγμούς, ο γιατρός μάς πρότεινε να δωρίσουμε τα όργανά της. Έμοιαζε τόσο φρικτό από μέρους του να μας ρωτά κάτι τέτοιο αυτήν την τραγική στιγμή της ζωής μας. Φύγαμε από το ιατρείο με τις καρδιές μας ραγισμένες και τα όνειρά μας κατεστραμμένα. Ο άνδρας μου κι εγώ βιώναμε έναν πόνο πρωτόγνωρο.
–
«ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ»
Μετά από αρκετές μέρες που έκλαιγα, τον κοίταξα στα μάτια. Εκείνος με αγκάλιασε και μου είπε: Ας συνεχίσουμε. Θέλεις;
Αμέσως του απάντησα θετικά. Και κάπως έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσω την εγκυμοσύνη μου και να δώσουμε μία ευκαιρία στη μικρή μας. Ξεκινήσαμε να παίρνουμε δεύτερες και τρίτες γνώμες, όμως, τα νέα ήταν όλο και πιο δυσάρεστα. Σχεδόν όλοι οι γιατροί μας έλεγαν το ίδιο πράγμα: Να τερματίσω την εγκυμοσύνη, καθώς ήταν μάταιο. Προέβλεπαν, ότι το μωρό θα πέθαινε μέσα στην κοιλιά μου ή αν ήμασταν αρκετά τυχερή, θα γεννιόταν ζωντανό, αλλά θα πέθαινε λίγο μετά τον τοκετό.
Εγώ, όμως, πάντα πίστευα στη δύναμη του Θεού. Πήγα πίσω στον γυναικολόγο μου και του είπα, ότι θέλω να συνεχίσω την εγκυμοσύνη μου και του ζήτησα να τη χειριστεί, όπως οποιαδήποτε άλλη. Και το έκανε.
–
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ
Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, το μωρό μου γεννήθηκε ζωντανό στις 21 Αυγούστου 2015, στις 39 εβδομάδες με καισαρική τομή. Οι πρώτες μέρες ήταν αρκετά δύσκολες λόγω της κατάστασής μου. Κατάφερα να τη δω μετά από 24 ώρες. Οι νοσοκόμες άρχισαν να ψιθυρίζουν, ότι δεν ήθελα να δω το μωρό, επειδή την απέρριπτα.
Αφότου άκουσα αυτά τα σχόλια, αποφάσισα να προσπαθήσω να σηκωθώ από το κρεβάτι παρά τους φρικτούς μου πόνους. Όταν την είδα για πρώτη φορά, άγγιξα το προσωπό της, χάιδεψα τα χεράκια και τα ποδαράκια της. «Είναι εδώ η μαμά» της είπα.
Παραδέχομαι, ότι η όψη της μπορεί να είναι σοκαριστική για πολύ κόσμο. Έχει τρεις προεξοχές στο κεφάλι, στο σημείο που το κρανίο της δεν είναι σχηματισμένο σωστά, δεν έχει φρύδια, ενώ είναι προτεταμένες οι φλέβες της στο μέτωπο. Τα μάτια και η μύτη της σχεδόν δεν υπάρχουν, έχει απλά δύο ρουθούνια, αλλά δεν μπορεί να αναπνεύσει με αυτά.
ΟΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ
Ωστόσο, για μένα είναι το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου. Έπειτα από 13 μέρες που βρισκόταν υπό παρακολούθηση, ήρθε στο σπίτι μας. Ένιωθα περίεργα και δεδομένου ότι ζω στη Βενεζουέλα δίνουμε μάχη για να έχουμε ιατρική βοήθεια και τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για τον πρώτο κύκλο εγχειρίσεων. Λόγω των αναπνευστικών της προβλημάτων, τους πρώτους μήνες της ζωή της, χρειαζόταν να παρακολουθούμε τον ύπνο της κάθε νύχτα.
Ο άντρας μου, η πεθερά μου κι εγώ κάναμε τρίωρες βάρδιες σε περίπτωση που χρειαζόταν το μωρό βοήθεια. Λίγους μήνες μετά, υποβλήθηκε στην πρώτη της επέμβαση τοποθέτησης ειδικής βαλβίδας στο κεφάλι για να ελέγχει το υγρό στον εγκέφαλό της. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε. Ο αναισθησιολόγος ανέφερε πως δεν πίστευε, ότι το μωρό δεν θα επιβίωνε. Όμως, εγώ ήμουν σίγουρη, ότι θα τα κατάφερνε. Και δεν με απογοήτευσε. Η εγχείριση ήταν επιτυχής. 
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΧΗΤΡΙΑ
Υποβλήθηκε σε άλλες δύο επεμβάσεις, ενώ χρειάζεται αρκετές ακόμη για την αποκατάσταση του προσώπου της. Όμως, λόγω της έλλειψης πόρων τις έχουμε «παγώσει» προς το παρόν.
Η μικρούλα μου με έχει μάθει να είμαι δυνατή και να γίνομαι καλύτερη κάθε μέρα. Μερικές φορές νιώθω άσχημα, όταν ο κόσμος την κοιτά περίεργα και την βλέπει σαν εξωγήινο. Για αυτό το λόγο θέλω αυτές οι επεμβάσεις να γίνουν το συντομότερο δυνατό, για να τη βλέπουν όλοι όπως εγώ: ένα πανέμορφο, μικρό κοριτσάκι.
Φυσικά και οι επεμβάσεις θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής της. Αυτό που θέλω ο κόσμος να γνωρίζει είναι, ότι έχει τη δική της προσωπικότητα. Της αρέσει το νερό, το γαύγισμα του σκύλου την κάνει να γελά, αγαπά τη μουσική και βρίσκει πάντα τον τρόπο να μας δείχνει πόσο μας αγαπά, όταν αγγίζει με το χέρι της το πρόσωπό μας τη στιγμή που της μιλάμε.
Τίποτα δεν είναι απίθανο πια. Πάντα μας ανατρέπει τα προγνωστικά, είναι μία πραγματική μαχήτρια».
-: Cafemom
–
