–
Θυμάμαι, ήταν μια συνηθισμένη μέρα του χειμώνα όπου εγώ και η οικογένεια μου ετοιμαζόμασταν για εκδρομή στα χιόνια. Εγώ μόλις 9 χρονών τότε, ήμουν ένα παιδί γεμάτο χαρά, ανεμελιά με όρεξη και όνειρα για τη ζωή και προπάντων πάντα ακούραστη από το παιχνίδι.
Δεν προλάβαμε καλά – καλά να τελειώσουμε το παιχνίδι μας στα χιόνια με τους γονείς μου, απροσδόκητα ένιωσα μια αδιαθεσία, η οποία δεν μπορούσε να εξηγηθεί για εμένα. Ήταν περίεργο γιατί ποτέ μου δεν έχανα την όρεξη για παιχνίδι.
Θυμάμαι ήταν 28 Μαρτίου του 2011. Ένας έντονος βήχας που με έπνιγε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο μας οδήγησε μαζί με την μητέρα μου, Δευτέρα πρωί πρωί να επισκεφτούμε τον παιδίατρο μου.
Αφού ο γιατρός έγραψε όλα τα σχετικά φάρμακα για τον βήχα και αφού με είδε λίγο χλωμή, εισηγήθηκε να κάνω αναλύσεις μήπως χρειαζόταν να πάρω κάποιες βιταμίνες.
Τα αποτελέσματα βγήκαν πολύ σύντομα και με ένα τηλεφώνημα του παιδίατρου μου προς την μητέρα μου, έπρεπε να πάω επείγοντος στο νοσοκομείο της Λεμεσού για μετάγγιση αίματος, όπως ο ίδιος της είχε πει, γιατί ήταν πολύ χαμηλή η αιμοσφαιρίνη μου.
Ακούγοντας από το τηλέφωνο την μητέρα μου να το λέει ξέσπασα σε κλάματα.
–
Η υπεύθυνη εκεί του νοσοκομείου λέει στους γονείς μου τις υποψίες της για λευχαιμία. Δεν το πίστευαν ότι μιλούσε για μένα. Εγώ μόνη στο κρεβάτι να περιμένω. Αναμονή και πλάι αναμονή. Πολλές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου χωρίς να φανταστώ ποτέ τι με περιμένει. Τι να πρωτουποψιαστώ και τι να πρωτοσκεφτώ.
Ένα παιδί μόλις 9 χρονών πριν καλά καλά γνωρίσω τη ζωη, πριν προλάβω να κανω όνειρα και φίλους και πριν καλά καλά γνωρίσω τους κίνδυνους της ζωής, είχα την ατυχία να μου κτυπήσει την πόρτα και να μπει στην ζωή μου με το έτσι θέλω, η λευχαιμία.
Αναρωτιόμουν για πιο σκοπό άραγε γίνονται όλες αυτές οι εξετάσεις. Το ίδιο κιόλας απόγευμα μεταφέρθηκα επείγοντος με ασθενοφόρο στο Μακάριο νοσοκομείο της Λευκωσίας στον παιδοογκολογικό θάλαμο. Αφού βράδιασε, θυμάμαι καθισμένη σταυροπόδι στο κρεβάτι μου, να ρωτώ την μητέρα μου απορημένη, πώς από ένα βήχα καταλήξαμε εδώ μέσα χωρίς να ξέρω τι έχω και ποτέ θα φύγω. Τελικά, ο βήχας επιβεβαιώθηκε… ήταν λευχαιμία.
Μόλυνση στο αίμα ήταν η πρώτη απλή εξήγηση που μου έδωσε η μητέρα μου καθώς ήξερε ότι το λυτρωτικό χαμόγελο θα αργήσει να φανεί στο πρόσωπο μου.
2,5 χρόνια…. 2,5 χρόνια χημειοθεραπείες…
Θυμάμαι, τις πρώτες μέρες, εικόνες μικρών παιδιών ακόμη και βρεφών, να τριγυρνάν με ένα όρο στο χέρι μέσα τον θάλαμο. Θυμάμαι στο διπλανό κρεβάτι, τον φίλο μου Χριστόδουλο μόλις δυο χρονών τότε, να προσπαθεί να παίξει με τα παιχνίδια του με τον όρο στο χέρι. Στο απέναντι κρεβάτι, να βλέπω τον φίλο μου Νικόλα με πολύ φουσκωμένη την κοιλιά του και να διερωτώμαι τι είχε…
«Γιατί μαμά όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά…» ρώτησα… Τελικά, αυτό ήταν το λιγότερο μπροστά στα υπόλοιπα που με περίμεναν.
Θυμάμαι πρωτόγνωρες εικόνες και λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους…μυελός, παρακέντηση, χημειοθεραπείες, χικ μαν… δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν άργησαν να γίνονται πράξη. Ο πόνος και για μένα ξεκίνησε και ήταν πάντα αφόρητος.
Ο πρώτος καιρός φυσιολογικά ήταν για όλους μας δύσκολος. Η αλλαγή περιβάλλοντος, της ρουτίνας…της ζωής μας ολόκληρης, δεν άργησε να φέρει τα πάνω κάτω.
Θυμάμαι όλες οι εξετάσεις γίνονταν, σε κάτι παράξενα και πρωτόγνωρα δωμάτια γεμάτα από μηχανήματα…συνέχεια ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλούς γιατρούς..!! Οι πιο οδυνηρές στιγμές ήταν αυτές της παρακέντησης και του μυελού…..έχοντας με στην αγκαλιά τους οι γονείς μου μέχρι να τελειώσει η επίπονη διαδικασία.
Τον πρώτο καιρό δεν ήμουν καθόλου καλά από τα φάρμακα και λόγο της εξασθένησης που προκαλούσαν η χημιοθεράπειες. Θυμάμαι επίσης, πόσο έντονες και αγχώδεις ήταν οι στιγμές που έπρεπε να μπω στο χειρουργείο.
Για μένα ήταν ότι χειρότερο. Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα όπου με την μητέρα του φίλου Βαγγέλη, Έλενα, περπατήσαμε αμέτρητες φορές πάνω κάτω τον διάδρομο του θαλάμου κάνοντας με να ξεχαστώ. 
Οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών με έκαναν να αδυνατίσω και κυρίως να μην μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.
Σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω. Θυμάμαι, ήταν μια μέρα από τις δύσκολες των εντατικών χημειοθεραπειών που χρειαζόμουν την βοήθεια της μητέρας μου για να μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να περπατήσω.
Τα πόδια μου είχαν παραλύσει. Εκείνη την συγκεκριμένη μέρα πείσμωσα τόσο πολύ και θυμάμαι κοίταξα την μητέρα μου στα μάτια και της είπα… «σήμερα δεν θέλω να με βοηθήσεις, θα μαζέψω την κάθε μου δύναμη και θα σηκωθώ μόνη μου…γιατί Θέλω να γίνω καλά..
Μέχρι τα 9 μου χρόνια δεν είχα κατάλαβει το νόημα της πίστης στον θεό…βιώνοντας την δίκη μου μάχη με την λευχαιμία, αντιλήφθηκα ότι οι καλύτεροι γιατροί με την δύναμη της πίστης είναι οι άγιοι.
Θυμάμαι, μια μέρα κρατώντας με ο πατέρας μου στα χέρια του, αφού δεν μπορούσα να περπατήσω, με ανέβασε τα σκαλιά του μοναστηριού της Παναγίας της Αμιρούς, όπου η μοναχή, μου έδωσε να προσκυνήσω τα οστά του Αγίου Παντελεήμωνα, εξηγώντας μου ότι ο Άγιος αυτός ήταν γιατρός και ότι από τώρα και στο εξής θα είναι ο δικός μου γιατρός, που θα είναι πάντα δίπλα μου.
–
Την άλλη μέρα, κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω πολύ καλύτερα, χωρίς βοήθεια…έτρεξα πάνω στην μητέρα μου λέγοντας της «μάμα, ο Άγιος Παντελεήμονας με έκανε καλά» …… από τότε η πίστη μου δυνάμωσε και με την βοήθεια του Αγίου Παντελεήμονα κατάφερα να γίνω καλά.
Ο καιρός περνούσε, οι εξετάσεις συνεχίζονταν. Συχνά με επισκέπτονταν φίλοι, συγγενείς για να μάθουν για την εξέλιξη της υγείας μου. Όλες οι μέρες περνούσαν μέσα σε ένα δωμάτιο του παιδογκολογικού θαλάμου……. Στο βάθος, ο παιχνιδότοπος, ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα και παιδικές φωνούλες… Εκεί μαζευόμαστε όλα τα παιδιά του θαλάμου για να παίξουμε και να γνωριστούμε……
Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί ήταν όλοι πολύ καλοί μαζί μας. Μας μιλούσαν και προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχαστούμε όσο γινόταν από αυτά που περνούσαμε.
Μέρα με την μέρα πολλές φιλίες κτίζονταν μεταξύ μικρών και μεγάλων. Γίναμε όλοι μια οικογένεια σιγά σιγά. Δημιουργήθηκαν φιλίες που ακόμη κρατούν. Περνούσαμε όλες τις μέρες μαζί συμπαραστέκοντας ο ένας στον άλλο, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο, αλλά κυρίως τα αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί, όλα με θάρρος και γενναιότητα.
Καθημερινά τρώγαμε όλοι μαζί κουβεντιάζοντας στην μικρή κουζινούλα του θαλάμου. Φιλίες διαφορετικές… μας ένωνε όλους ο ίδιος πόνος και η ίδια έγνοια.
Οι πιο δύσκολες στιγμές, αυτές που κάποια από τα παιδιά δεν κατάφερναν να νικήσουν τον καρκίνο και έφευγαν πολύ γρήγορα και άδικα από την ζωή. Δεν πίστευα ότι εκείνη την μέρα που αποχαιρετούσαμε την μικρή μας Μαρία να φύγει για την Γερμανία, γεμάτη χαρά ότι θα γινόταν καλά και θα επέστρεφε πίσω περπατώντας πια…ότι δεν θα την ξαναβλέπαμε… δεν ήθελα να το πιστέψω, μου στοίχισε πολύ ο χαμός της.
Ο Θεός την έβαλε μαζί με όλους τους αγγέλους.
Πόσα και πόσα παιδάκια, δικοί μου φίλοι πλέον, είδα να πεθαίνουν. Και ένα τεράστιο γιατί να φεύγουν τόσο γρήγορα και άδικα, παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν την δίκη τους ζωή όπως την ήθελαν……
Αν με ρωτήσει κάποιος τι θέλω να ξεχάσω, θα ήθελα να ξεχάσω όλες τις στιγμές που με έκαναν να πονώ σωματικά και ψυχικά και όλες τις άσχημες στιγμές που υπήρξαν με την οικογένεια μου κατά την περίοδο της περιπέτειας μου.
Μέσα σε όλο αυτό το μαρτύριο των 2,5 χρόνων της θεραπείας μου, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα τα κατάφερνα…πάντα σκεφτόμουν ότι ο καιρός θα περνούσε γρήγορα και όλα θα φτιάξουν όπως ήταν πριν.
Έτσι έμαθα πάντα να σκέφτομαι θετικά και να μην αφήνω καμία αρνητική σκέψη να περνά από το μυαλό μου και να αντιμετωπίζω με αισιοδοξία τις δυσκολίες που μου τυγχάνουν στον δύσκολο αγώνα της ζωής.
Η δική μου περιπέτεια με την λευχαιμία με έκανε να συνειδητοποιήσω την πραγματική αξία της ζωής και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες στη ζωή μου. Αντιλήφθηκα για ποια πράγματα αξίζει πραγματικά να κλάψει κάποιος, να στεναχωρηθεί και να αγχωθεί.
Όλα τα παιδιά τότε είχαμε κοινό στόχο….. να βγούμε νικητές από τον δύσκολο αγώνα που διανύαμε. Ο χρόνος πέρασε σχετικά γρήγορα και στα 11 1/2 μου χρόνια τέλειωσε η θεραπεία και έγινα καλά. 
Σίγουρα όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με έκανε να αντικρίζω το μέλλον θετικά και αισιόδοξα.
Σήμερα, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, φοιτώ στο Τεχνολογικό πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα επιστημών αποκατάστασης σπουδάζοντας λογοθεραπεία και βρίσκομαι είδη στο δεύτερο έτος. Μέσα από την δική μου περιπέτεια, ένιωσα την ανάγκη να ακολουθήσω αυτή την σπουδή για να μπορώ και εγώ με την σειρά μου να βοηθώ παιδιά και ενήλικες που έχουν ανάγκη. Κατά την διάρκεια της δικής μου περιπέτειας, βίωσα έμπρακτη βοήθεια από εθελοντές και συνδέσμους και γνωρίζω πραγματικά την αναγκαιότητα της ψυχολογικής στήριξης κυρίως, αλλά και γενικότερης βοήθειας.
Δική μου ευχή, προς όλο τον κόσμο, να είστε πάντα χαρούμενοι, αλλά πάνω από όλα στην ζωή σας να έχετε υγεία, δύναμη για εσάς για όσους παλεύουν και για όσους έφυγαν. Ποτέ στην ζωή σας μην πείτε δεν μπορώ, αλλά μπορώ και θα τα καταφέρω. Να θυμάστε ότι το ωραιότερο πράγμα στην ζωή είναι να αγαπάτε και να προσφέρετε. Κυρίως στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Μας έχουν ανάγκη…τους έχουμε ανάγκη. Τα συναισθήματα και η χαρά που λαμβάνει ο καθένας ξεχωριστά είναι απερίγραπτα.
Να μην ξεχνάτε πάντα να ευχαριστείτε τον θεό για όλα αυτά που καθημερινά έχουμε. Να ξέρετε ότι, ότι γίνετε στην ζωή μας υπάρχει πάντα ένας λόγος. Η μεγαλύτερη ευλογία είναι να έχουμε την υγεία μας, τόσο τη δίκη μας, αλλά και των ανθρώπων που αγαπάμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι στα νοσοκομεία που παλεύουν για αυτήν, ακόμα και για άλλη μια μέρα ή ώρα ζωής.
Μην φοβάστε τον καρκίνο δεν είναι ανίκητος.
Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι ο παιδικός καρκίνος δεν θέλει παγκόσμιες μέρες. Νοσοκομεία θέλει, φάρμακα θέλει, αγάπη θέλει, αισιοδοξία, δύναμη, υπομονή, επιμονή, πίστη και έτσι ένα παιδί μπορεί να κερδίσει την μάχη που δίνει για την ζωή του. Το πιο σημαντικό από όλα, ο παιδικός καρκίνος θέλει εθελοντές! Πολλούς εθελοντές!
Και να μην ξεχνάτε πως η κάθε μέρα μας προσφέρετε για να γίνουμε καλύτεροι και καλύτεροι σημαίνει να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να βοηθούμε και να δίνουμε χωρίς να περνούμε .
Και να σκέφτεσαι πάντα ότι μετά την καταιγίδα όσο δυνατή και αν είναι , πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο.
πηγή
–
