Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο και πιο οδυνηρό για έναν γονέα από το να βλέπει το παιδάκι του να υποφέρει και να δίνει σκληρή μάχη για τη ζωή του, έχοντας να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως ο καρκίνος στην παιδική ηλικία.
Ένας από αυτούς τους γονείς είναι και ο μπαμπάς Ανδρέας Ξυδάκης που σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση του στη neakriti.gr αναφέρθηκε στις δυσκολίες και τις προκλήσεις που βιώνουν οι οικογένειες με μικρούς ασθενείς που νοσηλεύονται στις παιδοογκολογικές κλινικές. Η 8χρονη κόρη του Κατερίνα είναι μια από τους μικρούς ασθενείς που δίνουν τη δύσκολη μάχη με τον καρκίνο και εκείνος θέλησε να μιλήσει για τον αγώνα ζωής αυτών των παιδιών.
–
«Μετά το πρώτο σοκ χάνεσαι… την επόμενη στιγμή όμως πρέπει να μαζέψεις δυνάμεις και να προχωρήσεις, δεν έχεις άλλη επιλογή»
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έφτασαν στα χέρια των γονιών και η εισαγωγή της Κατερίνας στην παιδοογκολιγική, πάγωσε κάθε άλλη δραστηριότητα στην οικογένεια της οικογένειας Ξυδάκη. Υπήρχαν βράδια που ξάπλωνε και δεν ήξερε αν άντεχε να ξυπνήσει την επόμενη μέρα.
«Έλεγα στη γυναίκα μου κράτα γερά εσύ, γιατί δεν ξέρω αν αντέξω»
–
Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ο ίδιος και η σύζυγος του ότι δεν έχεις άλλη επιλογή από το να παλέψεις με τους φόβους και τις αδυναμίες σου. Πρέπει να μαζέψεις δυνάμεις και να προχωρήσεις μπροστά. Έτσι μόνο θα δώσεις δύναμη στο παιδί σου. Σε αυτή την φάση δεν υπάρχει χώρος για δεύτερες σκέψεις, μόνο η ελπίδα, η χαρά και το όνειρο έχουν χώρο στην ψυχή και το μυαλό, διαφορετικά δεν θα βγεις από εκεί, μου είπε ο Ανδρέας, μιλώντας για την καθημερινότητα στην κλινική.
«Η δύναμη των παιδιών είναι οι γονείς, οι γιατροί, οι νοσηλευτές και ο Θεός»
Με τη στάση τους δίνουν καθημερινά σε όλους μαθήματα συμπεριφοράς, αντοχής και ζωής. Τα παιδιά ξέρουν τα πάντα, αντιλαμβάνονται τα πάντα και δίνουν όλες τους τις δυνάμεις να αντέξουν και να βγουν δυνατά και υγιή.
«Τι νομίζετε; Δεν ξέρω τι με περιμένει;»
Αυτή η κουβέντα βγήκε από τα χείλη της Κατερίνας. Ενός κοριτσιού μόλις 8 χρονών. Ήταν η απάντηση που έδωσε στον παιδοψυχολόγο της κλινικής όταν πήγε να την ενημερώσει για το γεγονός ότι θα έχανε τα μαλλιά της από τις θεραπείες. Τα παιδιά ξέρουν! Και στηρίζουν το ένα το άλλο.
«Οι γιατροί και οι νοσηλευτές της κλινικής μας, είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού»
Στα πρόσωπα των γιατρών και των νοσηλευτών, παιδιά και γονείς βλέπουν τη διέξοδο, στο πρόβλημα τους. Ακόμη και αν η παιδοογκολογική είναι υποστελεχωμένη, όπως και όλο το σύστημα υγείας στο σύνολο του, οι άνθρωποι που στελεχώνουν την κλινική του ΠΑΓΝΗ, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Καταθέτουν την ψυχή τους καθημερινά.
«Εδώ με βλέπουν σαν Ανδρέα, όχι σαν ένα αριθμό δωματίου»
Για τον Ανδρέα και την οικογένεια του ήταν πολύ συνειδητή η επιλογή να μείνουν στην Κρήτη για την θεραπεία της Κατερίνας και όχι να φύγουν εξωτερικό που είχαν τη δυνατότητα. Ο επαγγελματισμός και η ανθρωπιά της ομάδας της κας Στειακάκη,(διευθύντριας της παιδοογκολογικής του ΠΑΓΝΗ ) τους έπεισε να μείνουν και να δώσουν όλοι μαζί τη μάχη.
Το όνειρο να δημιουργηθεί μια δομή όπως το “ΕΛΠΙΔΑ” στην Κρήτη
Επιθυμία και στόχος του Ανδρέα να δημιουργηθεί μια δομή στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, στα πρότυπα της «Ελπίδας» στην Αθήνα. Ώστε παιδιά και γονείς να έχουν την συνεχή στήριξη και καθοδήγηση σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι που έχουν να διανύσουν.
Πέρα από τις δυσκολίες της νοσηλείας, τα παιδιά έχουν και άλλες δυσκολίες να αντιμετωπίσουν. Χρειάζονται ουσιαστική και προσαρμοσμένη απασχόληση τις ώρες που μένουν στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη, όπως και οι γονείς άλλωστε. Τα παιδιά που είναι και μαθητές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίζουν την εκπαίδευση τους όταν και τα ίδια μπορούν ακόμη και μέσα από το νοσοκομείο. Δεν υπάρχει πρόβλεψη για όλα αυτά. Η πανδημία έχει στερήσει την παρουσία των εθελοντών που άλλα χρόνια ήταν στο πλάι των μικρών ασθενών και των γονιών τους.
Και αν η πολιτεία κωφεύει διαχρονικά μπροστά στις ανάγκες των οικογενειών με παιδιά ασθενείς, δεν κάνουν το ίδιο οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Ο Ανδρέας βρήκε στήριξη και έκανε φίλους καρδιακούς μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια.
Άνθρωποι, φίλοι του, που πήγαιναν καθημερινά να διαβάσουν παραμύθι στη μικρή, φίλοι που αυτοβούλως ανέλαβαν να φροντίζουν τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας τις πολύ δύσκολες μέρες της νοσηλείας της Κατερίνας.
«Μετά από εμάς να μην μπει άλλο παιδί… να είμαστε οι τελευταίοι»
Αυτή ήταν η ευχή του Ανδρέα. Άλλο παιδί, άλλη οικογένεια να μην περάσει όσα οι ίδιο και άλλοι εκατοντάδες. Ο Ανδρέας από την πρώτη στιγμή κινητοποίησε πολλούς ανθρώπους γύρω του για να βοηθήσουν ώστε η παραμονή παιδιών και γονιών στην κλινική να γίνει πιο ανθρώπινη ή ακόμη και πιο ευχάριστη υπό τις δεδομένες συνθήκες.
–
