Πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πατρών σκορπά ρίγη συγκίνησης: «Με λένε Αλέξανδρο και μεγάλωσα στο Χαμόγελο»
Όταν πήρα το πτυχίο, έβλεπα τους υπόλοιπους να βγάζουν φωτογραφίες με τις οικογένειές τους, τους συγγενείς τους. Εγώ έλεγα έλα μωρέ ένα πτυχίο είναι σιγά. Ήρθε ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος και ο αδερφός μου και έλαμπαν τα μάτια τους και ένιωθα ότι κουβαλάω και άλλα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο, τους δίνω την ελπίδα και τη δύναμη να πουν ότι μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.
–
Πτυχιούχος του Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών είναι ο Αλέξανδρος, που στην αρχή της ζωής του η Τύχη δεν του χαμογέλασε. Μέχρι που το «Χαμόγελο του Παιδιού» τον πήρε στην αγκαλιά του και τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του και να πετύχει τα όνειρά του.
Στην τελετή αποφοίτησης του που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, το 2019, βρέθηκε και ο πρόεδρος του «Χαμόγελου του Παιδιού» Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος.
Στην ξεχωριστή αυτή μέρα της ορκωμοσίας του Αλέξανδρου η οικογένεια του «Χαμόγελου» έδωσε το παρόν. Μικροί και μεγάλοι με το πιο δυνατό και ζεστό χειροκρότημα και με την πιο θερμή αγκαλιά τους επιβράβευσαν την προσπάθεια του δικού τους παιδιού που κατάφερε με πίστη, πείσμα, θέληση και τεράστιο κόπο να πετύχει τον στόχο του, έχοντας πάντα δίπλα του τόσο τους εργαζόμενους όσο και τους εθελοντές και φυσικά τα παιδιά του σπιτιού με τα οποία μεγάλωσε μαζί.
Ο Αλέξανδρος ήρθε στην οικογένεια του «Χαμόγελου» σε ηλικία 12 ετών. Ένα παιδί που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή για την ωριμότητα, το ήθος και το αίσθημα σεβασμού απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Ένα παιδί με ευαισθησία και ψυχική δύναμη ανέπτυξε βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις με τους γύρω του που ακόμη και σήμερα διατηρεί με αγάπη και πίστη. Με σύνεση και υπευθυνότητα πετύχαινε ό,τι και αν είχε στο μυαλό του, προκαλώντας τον θαυμασμό των γύρω του.
–
Ο Αλέξανδρος περιέγραψε σε μερικά μόλις λεπτά τι σημαίνει γι΄αυτόν και για τα αδέρφια του, όπως τα αποκαλεί, ο φορέας, αλλά και το τι ουσιαστικά θα συμβεί αν η κυβέρνηση κλείσει τη δομή.
Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο ίδιος και πολλά ακόμη παιδιά κατάφεραν να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι και να σταθούν στα πόδια τους, για να επιβιώσουν σε μία κοινωνία, η οποία τους έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο.
Αναλυτικά όσα είπε ο Αλέξανδρος για την οικογένειά του: «Πιστεύω ότι είναι πολύ ειρωνικό ότι τώρα περνάει αυτό το νομοσχέδιο, καθώς εχθές ήταν Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας. Οι περισσότεροι εχθές ήταν με τις οικογένειές τους, πόσταραν ωραίες φωτογραφίες με τον παππού, τη γιαγιά, τη μαμά. Εγώ εχθές ήμουν με τον Αργύρη για καφέ, που είναι αδερφός μου, δεν έχουμε το ίδιο αίμα. Έχω κι έναν αδερφό, τον Άγγελο, που έχουμε το ίδιο αίμα, μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι.
Μια ζωή ένιωθα πολύ άτυχος, πολύ γκαντέμης, αλλά δύο φορές έπιασα το «λαχείο». Χρειάστηκε να απομακρυνθώ δύο φορές από την οικογένειά μου και τις δύο αυτές φορές υπήρχε χώρος. Πόσο πιο μεγάλη τύχη; Όχι μόνο για εμένα και για τον αδερφό μου, θα μπορούσαν να μας έχουν χωρίσει, να μην έχουμε μεγαλώσει μαζί.
Η εισαγγελέας ανηλίκων τότε πήρε τη σωστή απόφαση για μένα, υπήρχε χώρος στο Χαμόγελο. Μεγαλώνοντας ένιωθα ότι το κράτος είχε κάποια υποχρέωση απέναντί μου, να καλύψει όλο αυτό το κενό. Στο Χαμόγελο μια ζωή προσπαθούσαν να μου πουν ότι δεν αντικαθιστούν το κράτος, το βοηθούν.
Εγώ μεγαλώνοντας, στα δικά μου μάτια, έβλεπα ότι το Χαμόγελο υποκαθιστούσε όλα αυτά που θα έπρεπε να έχει προβλέψει το κράτος. Αν δεν υπήρχε το Χαμόγελο, εγώ θα ήμουν απλά άλλο ένα παιδί μεταναστών, τα 1037 παιδιά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω πόσοι θα ζούσαν, πόσοι θα ήταν στα φανάρια, σε άλλες χώρες.
Όταν πήρα το πτυχίο, έβλεπα τους υπόλοιπους να βγάζουν φωτογραφίες με τις οικογένειές τους, τους συγγενείς τους. Εγώ έλεγα έλα μωρέ ένα πτυχίο είναι σιγά. Ήρθε ο κ. Κώστας Γιαννόπουλος και ο αδερφός μου και έλαμπαν τα μάτια τους και ένιωθα ότι κουβαλάω και άλλα παιδιά που μεγαλώνουν στο Χαμόγελο, τους δίνω την ελπίδα και τη δύναμη να πουν ότι μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.
Πόσοι σήμερα που είμασταν μαζί στο μετρό κατάλαβαν ότι είμαι παιδί που μεγάλωσα στο Χαμόγελο; Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Χαμόγελου.
Οι παιδαγωγοί στο Χαμόγελο κάνουν λειτούργημα. Πόσοι από εσάς μπορείτε να σκεφτείτε τη συνταγή: Παίρνω βία και την κάνω αγάπη; Όλα εμείς τα παιδιά δεν γίναμε ούτε αλκοολικοί, ούτε ζητιάνοι, ούτε ότι ήταν το περιβάλλον γύρω μας. Δίνεις βία, μίσος και όμως οι παιδαγωγοί το μετέτρεψαν σε αγάπη. Δε θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο αν είχαμε 4ο μπάνιο ή ότι είχαμε δωμάτιο με δύο τετραγωνικά λιγότερα.
Το βάρος που νιώθω στις πλάτες μου είναι για τα παιδιά που μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή στα σπίτια, τα οποία δε θέλω να μείνουν στα μισά. Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν όλοι στις οικογένειές τους, Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε μια ιδανική κοινωνία δε θα κάναμε αυτή τη συζήτηση. Όλοι θα μεγάλωναν στις οικογένειές τους, το Χαμόγελο δε θα χρειαζόταν. Μακάρι να υπάρξει μια μέρα που δε θα χρειάζεται κανένας φορέας παιδικής προστασίας. Μέχρι τότε όμως, σας θελουμε όλους δίπλα μας, να έρχεστε στα σπίτια μας, να βλέπετε τα παιδιά, να βοηθάτε και να μην τους αφήσετε να μας κλείσουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμάς.»
–
