Ο μπαμπάς μου έφυγε στα 52 του από καρκίνο. Γιατί αυτή η ασθένεια να εξευτελίζει έτσι τους ανθρώπους;
–
*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στη Μαρία Χατζοβασιλάκη που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories στο fb και αναδημοσιεύουμε στο - με την έγγραφη συναίνεσή της. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την άδειά της.
“Ελκος στο στομάχι” μας ανακοίνωσαν. Θα νοσηλευτεί για λίγες μέρες. Η αιμορραγία δε σταματούσε κ καμία θεραπεία δε μπορούσε να γίνει αν δεν τη σταμάταγαν.
3 μέρες μετά μου ζητούν να ακολουθήσω ενα γιατρό.
-Μπαμπά περίμενε δυο λεπτά. Θα παω να δω τι με θέλει και θα έρθω.
Στην αίθουσα που μπήκαμε ήταν 6 γιατροί. Φοβήθηκα. Γιατί τόσοι πολλοί;
-Κορίτσι μου πρέπει να φύγετε άμεσα κ να μεταφερθείτε σε ενα αντικαρκινικό νοσοκομείο. Ο πατέρας σας έχει καρκίνο. Παντού. Είναι καλπάζουσα μορφή και δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Εδω σας έχουμε ενα φάκελο που θα πρέπει να δώσετε στο γιατρό εκεί και εδω ενα δεύτερο φάκελο που θα δώσετε στο μπαμπά σας. Θα του πείτε ότι έχει καρκίνο στο στομάχι. Μόνο αυτό. Σας ετοιμάζουμε το εξιτήριο.
Δεν άκουγα. Δεν καταλάβαινα. Μα πως; Ήταν απλά ένας ελκος στομάχου. Δεν είχα χρόνο για δάκρυα. Έπρεπε να βγω. Έπρεπε να πάρω το μπαμπά μου και να φύγουμε. Αλλά να του πω τι; Και κυρίως.. ΠΩΣ;;;
–
Άνοιξα την πόρτα και τον είδα εκεί. Όρθιο εξω στο διάδρομο να με περιμένει.
“οχι δάκρυα τώρα Μαρία. Δυνατή. Μεινε δυνατή” έλεγα κ ξαναλεγα στον εαυτό μου μπας κ τα καταφέρω.
-Μπαμπά μου φεύγουμε.
-Πάμε σπίτι παιδί μου;
Δεύτερη μαχαιριά πιο σκληρή απ την πρώτη. Πως σβήνεις την ελπίδα απο εναν ανθρωπο που δεν εχει μάθει σε νοσοκομεία; Πως του λες την πιο σκληρή αλήθεια που άκουσε ποτέ του;
– Οχι μπαμπάκα μου. Πρεπει να παμε σε αντικαρκινικό νοσοκομείο. Δυστυχώς δεν είναι ελκος. Είναι καρκίνος στο στομάχι. Αλλά θεραπεύεται.
-Εντάξει παιδί μου, μη στεναχωριέσαι. Το ‘ξερα.
Και πήγε στο κρεβάτι. Κ γύρισε μπρούμυτα. Κ έκλαψε. Εκλαψε πολύ. Έκλαιγε με αναφιλητά. Ποτέ δεν τον είχα δει να κλαίει. Δεν άντεξα. Ενα κουβάρι γίναμε στο κρεβάτι οι δυο μας και κλαίγαμε. Εκείνος μπρουμυτα κ εγω στην πλάτη του.
Ανασηκωθηκε. Φορεσε το πιο ομορφό του χαμόγελο και επανέλαβε
-Μην κλαις παιδί μου. Το ‘ξερα.
Αγιοι Ανάργυροι. Κανένα διαθέσιμο κρεβάτι. Κανένα δωμάτιο δεν υπήρχε. Αναλαμβάνει ενας γιατρος κ τον κραταει “για όσο χρειαστεί” όπως είπε στο εξεταστηριο.
-Εγω αναλαμβάνω. Εσείς απλά να είστε δίπλα του.
2 μέρες έμεινε εκεί κ τελικά κάποιο κρεβάτι δυστυχώς άδειασε.
Δίκλινο ηταν. Ο μπαμπάς μου κ ο κύριος Κώστας. Γέλια, πειράγματα, χαρές, αστεία, πολυ όμορφα περνούσαμε κ ξεγελουσαμε τον πόνο μας.
Κ οι μερες περνούσαν. Κ τα πράγματα κάθε μέρα ήταν χειρότερα.
-Θέλω να κάνω εμετό. Φερε μου ενα κεσεδακι.
Το έφερα κ το κράταγα με τόση ευλαβια ως τη στιγμή που άρχισε να βγαίνει το περιεχόμενο. Ενα πράσινο υγρό που με έκανε να χάσω το χρώμα μου. Η μυρωδιά ήταν απαίσια κ εγω προσπαθούσα να καταλάβω γιατί βγαίνει πράσινο κ οχι κόκκινο. Τα χέρια μου μαρμαρωσαν. Τα πόδια μου πρεπει να κόλλησαν στη γη.
-Παει κ η χολη παιδι μου. Τη βγάλαμε κ αυτή.
Ηταν απ τις τελευταίες φορές που τον άκουσα να μιλάει. Η μετάσταση είχε γίνει πια στο κεφάλι. Δε μπορούσε να μιλήσει. Δε μπορούσε να φάει. Τον ταιζαμε με μια σύριγγα.
Εφτασε η γιορτή μου, 15 Αυγούστου κ πηγα κ πηρα μους για να του το δώσω με τη σύριγγα. Απίστευτος γλυκατζης ο μπαμπάς. Δε θα τον αφηνα ετσι.
Δεν ήθελε. Μου ευχήθηκε μα δεν ήθελε. Κ του έδωσα, με το ζόρι. Κ ξανα εμετος. Τύψεις ακόμα κ σήμερα.
Πλέον φώναζε μονο το όνομα μου.
Μαρία Μαρία Μαρία.
Δεν άφηνε τους γιατρούς να του αλλάξουν πανα. Η μαμά κ εγω. Η αδερφή μου δεν το άντεχε.
Κ ξημερώνει Τετάρτη 20 Αυγούστου. Κ είναι καλα. Μιλαει. Κ εμείς έχουμε γιορτή.
– Να σας βοηθήσει η κόρη μου τώρα που είναι εδω να μαζέψετε όλα αυτά τα καλώδια;
-Που θα πάτε κύριε Γιαννη;
-Εγω την Παρασκευή φεύγω κορίτσι μου. Θα παω σπίτι μου. Μάζεψε τα με την κόρη μου.
-Φύγετε εσεις με το καλό κ εγω θα τα μαζέψω ολα με χαρά κύριε Γιάννη.
-Πρεπει να του βάλουμε μορφίνη. Ταλαιπωρείται να μιλάει.
Είπαμε κ οι 3 ναι ομόφωνα μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως δε θα ξανακούσω τη φωνή του.
Χτυπιομουν, ουρλιαζα, να μιλαει να μιλαει κ ας λέει ασυναρτησίες. Δε γινόταν να μην ξανακούσω τη φωνή του.
Και του έβαλαν. Κ δεν την ξανακουσα.
Παρασκευή 12 η ωρα το μεσημέρι εφυγε. Άνοιξε το στόμα του, μονολόγησε τους στίχους “σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι καθετ’ ενα’ αητος” κι έφυγε.
Το έλεγε.. θα παω σπίτι μου.
Ας είναι ο παράδεισος το σπίτι του.
Ήταν μόλις 52 χρονών.
Ημουν 29. Είχαμε πολλά να ζήσουμε ακόμα.
Μια μικρή αναφορά στο μαχητή μπαμπα μου κ σε αυτη την ασθένεια που ονομάζεται καρκίνος κ ενα πράγμα της καταλογιζω μονο.. ΓΙΑΤΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΙ ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;
Και κάπου εκεί δεν έπρεπε πια να μείνω αλλο δυνατή. Κάπου εκεί, έκλαψα.
Γοερά, δυνατά, μα τις πιο πολλες φορές μπρούμυτα. Εκεί, στο μαξιλάρι…
Μαρία Χατζοβασιλάκη
- : -