Έγκλημα και (ποια) τιμωρία;
Ποια τιμωρία αξίζει σε αυτά τα κτήνη;
Τα Γλυκά Νερά από χθες μόνο γλύκα δεν θυμίζουν: Μία 20χρονη μητέρα νεκρή. Ένα 11 μηνών βρέφος, που θα μεγαλώσει χωρίς την μητέρα του. Ένας 32χρονος σύζυγος, που πιθανότατα θα ζήσει το υπόλοιπο του βίου του τρέχοντας στους ψυχολόγους για να μπορέσει να μαζέψει τα κομμάτια του. Οι γονείς του ζευγαριού ρημαγμένοι από τον πόνο. Μία γειτονιά σοκαρισμένη από το κακό, που έγινε μια ανάσα από τα σπίτιατους. Μία κοινωνία άφωνη από την αγριότητα του εγκλήματος και τρομοκρατημένη γιατί συνειδητοποιεί ότι είναι απροστάτευτη απέναντι σε οποιονδήποτε εγκληματία.
Μια χώρα έχει γεμίσει με αστυνομικούς, που δουλειά τους είναι να μοιράζουν πρόστιμα σε όσους δεν φορούν μάσκες, να διώχνουν κόσμο από τις πλατείες, να κάνουν ελέγχους στα διόδια, να προστατεύουν τους Φουρθιώτηδες. Ένα Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που από την στιγμή που ο Φουρθιώτης ζήτησε αμυγδαλόγαλα, πιθανότατα τρέχει πανικόβλητο να αρμέξει τις αμυγδαλιές. Το ενδεχόμενο Υπουργείο και Αστυνομία να ενδιαφερθούν για την προστασία των πολιτών από τους εγκληματίες, να διασφαλίσουν την εφαρμογή του νόμου, ούτε που τους περνά από το μυαλό.
Η Αστυνομία λέει ότι είναι ζήτημα τιμής γι’ αυτήν ο εντοπισμός και η σύλληψη των δραστών. Ωραία. Άντε και τους βρήκαν. Άντε και τους συνέλαβαν. Όταν έρθει η ώρα για την απονομή δικαιοσύνης, ποια είναι η ποινή που μπορεί να ισοφαρίσει την απώλεια; Που μπορεί να βοηθήσει τον 32χρονο άντρα να ξεχάσει τη φρίκη και να συνεχίσει για χάρη του παιδιού του; Που θα μπορέσει να βοηθήσει το μωρό να μεγαλώσει στερούμενο το μητρικό χάδι; Που θα απαλύνει τον πόνο των γονέων και θα βοηθήσει να μην σκέφτονται ότι έκαναν ένα παιδί και το έφθασαν 20 χρόνων, για να έρθουν οι δήμιοι μέσα στο ίδιο της το σπίτι και να της αφαιρέσουν τη ζωή τόσο βίαια; Ποια είναι αυτή η ποινή; Τα 25 χρόνια φυλάκισης; Μα δεν είναι 25 χρόνια. Είναι κάτι άλλο. Τα ισόβια ίσως; Μα ούτε ισόβια είναι. Είναι κάτι άλλο.
Βαρύτατες είναι οι ευθύνες της Πολιτείας, της πρώτης που πρέπει να καθήσει στο σκαμνί. Γιατί είναι έργο της εκάστοτε κυβέρνησης η φύλαξη των συνόρων και ο έλεγχος όλων όσοι έρχονται στη χώρα μας, μιας και γίνεται λόγος για δράστες που μιλούσαν σπαστά ελληνικά. Επίσης έργο της είναι να διασφαλίσει το νόμο και την τάξη, για να προλάβει τα εγκλήματα και όχι να τρέχει η αστυνομία εκ των υστέρων να μαζεύει τις ζημιές και τα πτώματα και να ψάχνει αποφυλακίσεις, κάμερες και DNA. Έργο της εκάστοτε κυβέρνησης είναι ακόμα η παραδειγματική και πραγματική τιμωρία όσων παραβιάζουν το νόμο. Αλλά και αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Και κάπως έτσι έχουμε φθάσει στο σημείο να λέμε ότι είναι ανάγκη να αναγνωριστεί στους πολίτες το δικαίωμα της οπλοκατοχής για προστασία. Γιατί με την ανοχή της πολιτείας φθάσαμε στο σημείο να μην είμαστε ασφαλείς πουθενά. Ούτε στα σπίτια μας. Να μην επαρκούν οι αστυνομικοί για να προστατέψουν τους πολίτες. Να χάνουμε κάθε έννοια λογικής και πολιτισμού και να σκεφτόμαστε την αυτοδικία ως μέσο προστασίας. Και η αστυνομία δηλαδή τι θα κάνει; Ποιος θα είναι ο ρόλος της; Του προστάτη των πολιτικών και των «προστατών» και του τιμωρού για τους μη – μασκοφόρους;
Κάτι πάει πολύ λάθος σε αυτό τον τόπο.
Δήμητρα Παναγοπούλου