Τη λύση στο πρόβλημα των τραυματισμών από το τρέξιμο ανακάλυψαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο. Σύμφωνα με τη μελέτη τους που δημοσιεύεται στο Human Movement Science, η απάντηση βρίσκεται στην κλίση του σώματος.
Συγκεκριμένα, η μεγαλύτερη κλίση του κορμού προς τα μπρος, που στους δρομείς μπορεί να εκτείνεται από τις -2° έως τις 25°, επηρεάζει το μήκος του διασκελισμού, τις κινήσεις των αρθρώσεων και τις δυνάμεις αντίδρασης εδάφους, αποτελώντας έναν από τους βασικούς παράγοντες πίσω από τον πόνο στα γόνατα, το σύνδρομο καταπόνησης των μυών της κνήμης και τον πόνο στη μέση.
Όπως εξηγεί η επικεφαλής ερευνήτρια και επίκουρη καθηγήτρια Ανθρωπολογίας, Anna Warrener, το κεφάλι, τα χέρια και ο κορμός αποτελούν το 68% της συνολικής μάζας του σώματος. Επομένως μικρές ακόμα αλλαγές μπορούν να μεταβάλουν τις δυνάμεις της κινητικής και της αντίδρασης εδάφους των κάτω άκρων κατά τη διάρκεια του τρεξίματος.
Η ερευνητική ομάδα συμπεριέλαβε στη μελέτη 23 δρομείς χωρίς τραυματισμούς ηλικίας 18 έως 23 ετών, τους οποίους κατέγραψαν να τρέχουν σε διαστήματα 15 δευτερολέπτων, αρχικά με τη δική τους κλίση στον κορμό και έπειτα οξύνοντάς την κατά 10, 20 και 30°. Για να το επιτύχουν χωρίς να διαταράξουν την προσήλωσή τους στο τρέξιμο, οι ερευνητές κρέμασαν από την οροφή έναν ελαφρύ πείρο στο ύψος του κεφαλιού των δρομέων, μετακινώντας τον ψηλότερα ή χαμηλότερα αναλόγως την επιθυμητή κλίση.
Αντίθετα σε ό,τι είχαν αρχικώς υποθέσει, η μεγαλύτερη κλίση προς τα μπρος στους δρομείς μείωσε το μήκος του διασκελισμούς τους κατά 13 εκ. και αύξησε τη συχνότητά του στους 92,8 ανά λεπτό από 86,3. Ο υπερβολικά μεγάλος διασκελισμός που σχετίζεται με τον γοφό αυξήθηκε κατά 28%. Σύμφωνα με τη Δρ Warrener, αιτία αποτελεί ενδεχομένως η συντομότερη εναέρια φάση που ανάγκαζε τους δρομείς να επιταχύνουν τον διασκελισμό τους καθώς έσκυβαν μπροστά επιβαρύνοντας τον κινητικό τους μηχανισμό.
Συγκριτικά με τη δική τους φυσική κλίση κατά το τρέξιμο, όταν μεγάλωσε η γωνία που σχημάτιζε ο κορμός το ισχίο και η άρθρωση του γονάτου είχαν μεγαλύτερη κάμψη, άλλαξε η θέση του ποδιού και του κάτω άκρου και αύξησε τις δυνάμεις αντίδρασης εδάφους.
Ο συνδυασμός της γωνίας κατά την κλίση του κορμού, του τρόπου τοποθέτησης των ποδιών και των πελμάτων και οι τιμές στις δυνάμεις αντίδρασης εδάφους, αποδεικνύουν ότι η υπερβολική κάμψη θα μπορούσε να αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα και, σύμφωνα με τον Warrener, αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι διάφοροι τρόποι τρεξίματος βελτιστοποιούν την οικονομία και την απόδοση του οργανισμού.