Εγώ έχω άντρα, εσύ τί έχεις;
Σχεδόν από τη πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το σπίτι, η γειτόνισσα, μου κάνει πόλεμο.
Χωρίς να της έχω κάνει τίποτα και χωρίς να με γνωρίζει, έχει φτάσει στο σημείο να ξηλώσει μέχρι και το διακόπτη από το εξωτερικό φως για να μην πληρώνουμε ρεύμα λέει, ενώ η γραμμή της ΔΕΗ είναι δική μου. Στην ερώτηση “αν έπιανε το παιδί μου τα καλώδια και πάθαινε ηλεκτροπληξία, τί θα γινόταν;” , μου απάντησε “Δεν με νοιάζει, να ψοφήσει”.
Μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήξερα γιατί τόση κακία και μεταξύ μας, δεν με ένοιαζε να μάθω. Δεν είμαι εγώ κατάλληλη να κάνω το ψυχογράφημα κανενός. Μέχρι που τις προάλλες, μου το πέταξε μπροστά στο παιδί μου. “Εγώ έχω άντρα, εσύ τί έχεις;”. Καλώς τα δεχτήκαμε λοιπόν…το πρόβλημά της, είναι που είμαι χωρισμένη.
Στα παραπάνω ήρθε να προστεθεί η φαρμακερή ατάκα μιας πελάτισσας στο γυμναστήριο που πηγαίνω, επειδή φέρνω και το παιδί μιας που δεν έχω που να το αφήσω. Και έτσι ένα βράδυ, χωρίς να το θέλω, με πήρε το παράπονο κι έτρεχαν από μόνα τους τα δάκρυα. Γιατί εσύ που με κρίνεις, που με διώχνεις, που με βλέπεις μόνη με το παιδί μου και βαρυγκομάς, δεν ξέρεις.
Δεν ξέρεις τί πέρασα για να φτάσω ως εδώ.
Δεν ξέρεις πώς και πόσο πλήρωσα τα λάθη μου.
Δεν ξέρεις ότι μετακόμισα τελείως μόνη, κουβαλώντας όλα μου τα πράγματα στα χέρια.
Δεν ξέρεις πόσο πάλεψα να ηρεμήσω το παιδί μου, που τους πρώτους μήνες, με κλωτσούσε, με έβριζε και έβρεχε το κρεβάτι του.
Δεν ξέρεις ότι δεν έχω κοντά μου τους γονείς μου και πως αν δεν προλάβω να μαγειρέψω μια μέρα, απλά δεν τρώμε. Ότι παίρνω το παιδί παντού μαζί μου γιατί δεν έχω που να το αφήσω. Γιατί μπορεί και να μη θέλω.
Δεν ξέρεις πόσα βράδια παραλίγο να κοιμηθώ πάνω από τη κατσαρόλα και πόσα άλλα έχω γυρίσει από κάποιο τραπέζι ή γιορτή, και επειδή το παιδί το παίρνει ο ύπνος στο αυτοκίνητο, το ανεβάζω αγκαλιά στο σπίτι, για να μην το ξυπνήσω.
Δεν ξέρεις πόσες φορές σηκώθηκα να πάω σούπερ μάρκετ με πυρετό, γιατί δεν υπήρχε κανείς να πεταχτεί να πάρει ένα γάλα.
Δεν ξέρεις ότι ,εκτός από τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, σπάνια με καλούν, γιατί είναι όλοι παντρεμένοι κι εγώ είμαι “αταίριαστη”.
Δεν ξέρεις ότι φέτος στο σχολείο του παιδιού μου, η μητέρα ενός συμμαθητή, μου έκανε εμπάργκο και έβαλε σχεδόν όλους τους γονείς να μου κόψουν τη καλημέρα, επειδή αρνήθηκα να δώσω συνδρομή στο σύλλογο.
Δεν ξέρεις ότι δεν το έκανα από πείσμα αλλά επειδή δεν ενημέρωσαν τί ήθελαν τα χρήματα κι εγώ ήμουν χάλια οικονομικά να δώσω κερατιάτικα.
Δεν ξέρεις πόσες φορές έκανα Ανάσταση και πόσες άλλαξα το χρόνο, μόνη μου.
Δεν ξέρεις πόσες φορές ξενύχτησα μπροστά στη τηλεόραση και πόσες αρνήθηκα κάθε αντρική πρόσκληση ή συντροφιά, επειδή δεν ήθελα κανέναν.
Δεν ξέρεις πόσα ψέματα με τάισαν και πόσο πάλεψα μέσα μου να σταματήσω να φοβάμαι τον άντρα-κάθε άντρα- που με κατηγόρησες ότι δεν έχω και να εμπιστευτώ ξανά.
Δεν ξέρεις ότι τα βγάζω πέρα μόνη μου χωρίς να ζητήσω ποτέ τίποτα από κανέναν.
Δεν ξέρεις ότι δεν με αφορά η γνώμη σου, τα βιώματά σου, η αηδία σου για’ μένα.
Δεν ξέρεις ότι όλα αυτά δεν τα λέω για να παραστήσω το θύμα ή να κλαφτώ αλλά για να σου πω, πόσο χαίρομαι που όλα αυτά δεν κατάφεραν να με κάνουν σαν εσένα. Και δεν θα μάθεις ποτέ ότι αυτή ίσως να είναι η πρώτη και τελευταία φορά που μιλάω για’ μένα και τα δύσκολά μου, που όχι, δεν σε αφορούν.
Τα δικά μου δύσκολα που σήμερα με έφτασαν στο σημείο να μπορώ να μεγαλώνω με αξιοπρέπεια το παιδί μου, να φέρνω βόλτα μόνη μου ένα σπίτι, να μην ζητάω από κανέναν, να έχω φίλους ζωής, να είμαι με έναν άνθρωπο που με νοιάζεται και με έκανε να νιώσω.
Μπορεί να μην έχω άντρα όπως λες άρα ηθική.
Έχω όμως ψυχή.
Και η ηθική είναι στη ψυχή.
Είναι αυτή που διαχωρίζει τους ανθρώπους, σε εκείνους που τους πάει καρδιά να κάνουν κακό στους άλλους και να λένε ψέματα κοιτώντας σε στα μάτια και σε εκείνους που άτομα σαν εσένα, δεν τους πάει καρδιά, ούτε να τα φτύσουν.
Και εμένα δεν μου πάει καρδιά ούτε να σε φτύσω.
Έτσι και αλλιώς, σε έχει φτυσμένη η ίδια σου η ζωή.
Και αυτό δεν ξέρεις πόσο πολύ σου φαίνεται.
Δεν με ενδιαφέρει το “μπράβο”, το “συγχαρητήρια”, “το “ήρωας” και όλα τα βαρύγδουπα, που δεν πιστεύω και δεν με αφορούν.
Το μόνο που με νοιάζει είναι να γίνει το παιδί μου, ένας καλός άνθρωπος.
Γιατί δεν είναι τα λεφτά που μας λείπουν τελικά.
Η καλοσύνη είναι.
πηγή : -