Άσπρο ο ένας, μαύρο η άλλη. «Ναι» εγώ, «Όχι» εσύ. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παραπάνω σκηνικά διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια των παιδιών μας με πρωταγωνιστές εμάς τους γονείς. Όσο ευτυχισμένο και μονοιασμένο κι αν είναι ένα ζευγάρι είναι αδύνατο να συμφωνεί σε όλα και η διαφωνία, η κάθε διαφωνία, είναι θεμιτή καθώς αποτελεί κίνητρο διαλόγου. Ωστόσο, στην περίπτωση που η εν λόγω διαφωνία πραγματοποιείται για τα θέματα των παιδιών μπροστά στα παιδιά είναι κάτι παραπάνω από καταστροφική τόσο για το «σήμερα» όσο και για το «αύριο» τους. Τα παιδιά μπερδεύονται, στεναχωριούνται, νιώθουν ότι πρέπει να υιοθετήσουν τη μία ή την άλλη πλευρά και το παιχνίδι της σωστής διαπαιδαγώγησης είναι χαμένο από χέρι. Σύμφωνα με τους ειδικούς όταν έρθει η στιγμή να μπουν κάποια όρια ή να τεθεί ένας κανόνας στο παιδί, ο ένας γονιός οφείλει να είναι στο πλευρό του άλλου, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή διαφωνεί μαζί του. Είναι λάθος να έρθετε σε ρήξη μπροστά στο παιδί, γιατί στο μυαλό του πρέπει να είστε μία ομάδα, κι αν συμβεί κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο να τα ξαναβρείτε πάλι μπροστά στο παιδί. Λήξτε τη διαφορά σας χωρίς «μούτρα», αντικαταστήστε την όποια κατηγορία με λύση και δείξτε στο παιδί ότι παραμένετε αγαπημένοι.
Η άποψη της ειδικού
Αν διαφωνείτε με τον σύντροφό σας για το πώς θα διαχειριστείτε κάποιο θέμα που αφορά στο παιδί είναι απαραίτητο να γνωρίζετε τα παρακάτω:
• Να μην συζητάτε ποτέ μπροστά στο παιδί σας τη διαφωνία αυτή. Όταν αυτό συμβαίνει μπροστά το παιδί σας τότε:
• Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι όταν ο ένας γονιός διαφωνεί με τον άλλον πληγώνονται και οι δύο γονείς.
• Το παιδί σας θα αισθάνεται ότι πρέπει να διαλέξει την πλευρά του ενός ή του άλλου.
• Το παιδί σας θα νιώθει ανασφάλεια γιατί αυτό που βλέπει είναι ότι οι γονείς του δεν ξέρουν τι να κάνουν, γιατί αν ήξεραν τι να κάνουν θα συμφωνούσαν.
• Αυτές οι διαφωνίες πρέπει να λύνονται όταν είστε μόνοι σας.
Όταν ακυρώνω τον άλλον αυτόματα υπονομεύω την δική μου θέση
Οι διαφωνίες αυτού του είδους συνήθως συνοδεύονται από ακυρώσεις και υποτιμήσεις για τον άλλον. Είναι πολύ εύκολο όταν δεν μας αρέσει και δεν μας βρίσκει σύμφωνους η άποψη του άλλου να τον ακυρώσουμε και να του εναντιωθούμε. Για παράδειγμα ακριβώς το ίδιο συμβαίνει όταν ακυρώνουμε τον δάσκαλο του σχολείου. Αυτού του είδους η συμπεριφορά οδηγεί το παιδί να σκέφτεται ότι «Ο δάσκαλός μου δεν ξέρει τι λέει και δεν πρόκειται να τον ακούσω». Αυτή η συμπεριφορά είναι πολύ εύκολο στην εφηβεία να μετατραπεί σε «Οι γονείς μου δεν ξέρουν τι λένε και δεν θα τους ακούσω». Αυτό συμβαίνει επειδή μαθαίνουμε το παιδί ότι όσο περισσότερο ακυρώνουμε τα πρόσωπα κύρους, τόσο περισσότερο υπονομεύουμε το δικό μας κύρος απέναντι στο παιδί μας. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα διαφωνήσετε με τον σύντροφό σας για το πώς θα πειθαρχήσετε το παιδί σας σκεφτείτε ότι μπορεί να είναι πιο σημαντικό να υποχωρήσει ο ένας από τους δύο παρά να προσπαθεί ο καθένας από εσάς να επιβάλλει το δικό του «σωστό» τρόπο πειθαρχίας.
Ευχαριστούμε την κ. Μαργαρίτα Γερμάνη, MA, ECP – Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας